Ωστόσο, ένα σημείο που χρήζει βελτίωσης, έστω και από φέτος, είναι η υποδοχή των αθλητών από τους δεκάδες δημοτικούς συμβούλους και «επισήμους». Ο αθλητής φτάνει συνήθως κατάκοπος σωματικά και πνευματικά στο άγαλμα του Λεωνίδα. Είναι εξαιρετικά σύνηθες πολλοί «επίσημοι» να υποδέχονται τον αθλητή για να κλέψουν λίγη από τη λάμψη του άθλου του αθλητή και να βγουν φωτογραφίες. Ουκ ολίγες φορές υποδέχονται τον αθλητή 5 και 6 «επίσημοι» ταυτόχρονα, ακόμα και πέρσι όπου ζούσαμε μία περίοδο αυξημένων μέτρων λόγω Covid. Τον Covid όμως πολλοί εμίσησαν, τη δόξα ουδείς, επομένως συνωστίσθηκαν για την φωτογραφία!

Δεν είναι επίσης λίγες φορές που «επίσημοι» φιλούν (!!!!) τον αθλητή, ακόμα και αν αυτό δεν είναι σύνηθες στην κουλτούρα της χώρας του αθλητή π.χ. Ιαπωνία.

Εν ολίγοις, ο αθλητής στο τέλος του υπερμαραθωνίου θέλει να χαιρετίσει τους φίλους του, την ομάδα support του, την οικογένεια του, να φιλήσει το άγαλμα του Λεωνίδα και ΟΧΙ να βγάλει φωτογραφία με μέλος της Επιτροπής ΔΕΥΑΣ κτλ κτλ. Επομένως καλή η υποδοχή των δρομέων από επίσημους φορείς, ωστόσο θα πρέπει να γίνεται με μέτρο, σοβαρότητα και σύντομο τρόπο.

Αφήστε χώρο και χρόνο στους αθλητές να ζήσουν τη στιγμή τους!

Αυτά προς γνώση όλων των επίδοξων φωτομοντέλων του Δήμου μας.

Από ανάρτηση του Ηλία Περγαντή στα ΜΚΔ