Δούλευα όσο άντεχα, όχι πολύ. Το απογευματάκι κατά τις πέντε σταμάταγα και κατάκοπος, στο δρόμο για το σπίτι, ξαπόσταινα για λίγο σε ένα καφέ που σέρβιρε μοναδικά ωραία παρασκευασμένη λεμονάδα με δυόσμο. Δροσερή καθώς ήταν έπινα τουλάχιστον δύο ποτήρια για να ξεδιψάσω και σχεδίαζα για να μην αφήσω το νου να νοσταλγήσει, για να μην  αδειάσει χώρος που θα ζητά με παράπονα και άλλα συναισθήματα της καρδιάς να γεμίσει. Είμουνα, μάλλον και καλύτερος άνθρωπος τότε και πιο ευσυγκίνητος και νοσταλγικός της πατρίδας.

Έφτιαχνα λοιπόν τα απογεύματα σε ένα τετραδιάκι που έφερα πάντοτε μαζί μου σχεδιάκια με λεπτές γραμμές κάτι σαν κέντημα, μια μονοκοντυλιά σχεδόν, κάτι σαν προσευχή εσπερινή, κάτι σαν ψέλλισμα μονότονο Κύριε ελέησον και επίμονη ικεσία να περάσει η μέρα ειρηνικά για να ξαποστάσω στο σκληρό κρεβάτι της ξενιτειάς.

Τότε ήταν που έφτιαξα κι ετούτο το σχέδιο. Μιά κόρη που κοιτά πίσω της εκκλησάκι Κυκλαδικό ακροκρατώντας σταυρουδάκι ελαφρύ σαν την αθώα ψυχούλα της.

Γεώργιος Κορδης, kordis.gr

Εικόνα άρθρου: Εσπερινός - Μελάνι σε χαρτί, 17x24 εκ.