Η κυρά - Σταματική Στρατηγάκη-Μέγγου υπήρξε μια θυγατέρα για την οποία καμάρωναν οι γονείς, τ’ αδέρφια της και οι συγχωριανοί της εκεί στους Βουτιάνους της Σπάρτης όπου γεννήθηκε, πριν από 101 χρόνια!!!

Υπήρξε μια άξια σύζυγος που στάθηκε βράχος πλάι στον αγαπημένο της άντρα τον κυρ-Γιώργη τον Μέγγο  ΚΑΙ στις καλές στιγμές ΚΑΙ στις δυσκολίες.

Υπήρξε μια μάνα πρότυπο που ανάθρεψε δυο υπέροχα παιδιά, τη Μαίρη και την Ποτούλα  «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» και με τις προαιώνιες αρχές, αξίες και ιδανικά, όπως είχε κι αυτή διδαχτεί από τους γονείς, τους παππούδες και τις γιαγιάδες της.

Υπήρξε μια γιαγιά, από κείνες τις αιώνιες γιαγιάδες των Ελλήνων, που μέχρι την ύστατη πνοή της νοιαζότανε, φρόντιζε και νουθετούσε τα εγγόνια της και τα δισέγγονά της. Όλη της την οικογένεια, την είχε κατατάξει (έναν προς έναν) στην ψυχή της και αγωνιζόταν να μείνουν πάντα αγαπημένοι και ενωμένοι.

Η κυρα - Σταματική υπήρξε ένας Άνθρωπος, με το άλφα κεφαλαίο, που στο μικρόκοσμο της γειτονιάς του Νέου Κόσμου της Σπάρτης όπου έζησε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν ο Καλός Σαμαρείτης του Ευαγγελίου, τρέχοντας με ζήλο ψυχής στην ανάγκη της κάθε οικογένειας, πάντα με σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη κατά τον λόγο του πολυαγαπημένου της Χριστού: « ?Οταν ούν ποιής ελεημοσύνην, μη σαλπίσης έμπροσθέν σου, ώσπερ οι υποκριταί ποιούσιν εν ταίς συναγωγαίς και εν ταίς ρύμαις, όπως δοξασθώσιν υπό των ανθρώπων?».

Πάνω στην κυρα - Σταματική είχαν σταθεί σαν ευλογίες ΟΛΑ όσα ζήτησε ο Χριστός απ’ τους ανθρώπους: Η απλότητα και η ειλικρίνεια, που είναι οι πιο ευάρεστες στον Κύριο αρετές, η πραότητα και η ειρήνη, η πείνα και η δίψα για δικαιοσύνη, η ευσπλαχνία, η ελεημοσύνη και η καθαρότητα της καρδιάς.

Όταν έριδες και διχασμοί φύτρωναν σαν ζιζάνια μέσα στις οικογένειες αλλά και μεταξύ των γειτόνων, η κυρα - Σταματική μας γινόταν ο ειρηνοποιός, που με την καλοσύνη που περίσσευε στην καρδιά της, με την πραότητα που τη διέκρινε και με τα λόγια της τα σοφά και μεστά ξερίζωνε τα ζιζάνια και ξανάφερνε την ειρήνη, την αγάπη  και την ομόνοια στις ψυχές και στη ζωή των ανθρώπων. 

Αδελφή του ελέους για όποιον τον επισκεπτόταν η αρρώστια, παρηγορήτρια στον πόνο του καθενός, συμμέτοχος στη χαρά όλων αλλά και στη λύπη, πάντα με την ευχή και τον καλό λόγο στα χείλη, για να λιγοστεύει ο πόνος και το κακό και να αυξαίνει το καλό και η χαρά στη ζωή όλων.

Η πόρτα του σπιτιού της ήταν πάντα ανοιχτή για όλους και δεν χρειαζόταν καν να τη χτυπήσεις. Πόρτα ορθάνοιχτη όπως η καρδιά της. Τον χειμώνα οι γειτόνισσες ζήταγαν τη συντροφιά της κυρα - Σταματικής, να πιούνε μαζί της έναν καφέ, να φάνε ένα γλυκό του κουταλιού και, πάνω απ’ όλα, να πραΰνει η ψυχή τους και να ξαστερώσει ο νους τους από τον λόγο και την καλή αύρα της κυρα - Σταματικής. Και το καλοκαίρι έβγαινε στα σκαλοπάτια του σπιτιού της και μαζεύονταν γύρω της, σε ρούγα, οι γυναίκες της γειτονιάς (αλλά και άντρες και παιδιά) και γινότανε εκεί στην πόρτα της κυρα - Σταματικής ένα «κρυφό σχολειό», που μόνο καλά πράγματα άκουγες και μάθαινες.

Νοικοκυρά υπόδειγμα σε όλα, θα μας μείνει στο μυαλό για πάντα, εικόνα αξεθώριαστη, η κυρα - Σταματική, με μια σκούπα στο χέρι, να σκουπίζει σχολαστικά, πρωί, μεσημέρι, βράδυ το πεζοδρόμιο αλλά και τον δρόμο μπροστά από το σπίτι της, γιατί ήθελε, πέρα από καθαρή ψυχή, και ένα σπίτι και μια γειτονιά καθαρή και νοικοκυρεμένη.

Σταμάταγε το σκούπισμα όταν περνούσαμε, μας καλημέριζε μ’ εκείνη την καλοσυνάτη φωνή που  έβγαινε κατευθείαν απ’ την καρδιά της, ρώταγε τι κάνουμε…αν είμαστε καλά… τι κάνει η μάνα σου… κι όταν την αποχαιρετάγαμε νιώθαμε μ’ έναν τρόπο θαυματουργικό και ανεξήγητο, την ψυχή μας γαληνεμένη, τις  έγνοιες και τις σκοτούρες μας να έχουνε μικρύνει και την καρδιά μας να έχει γεμίσει φως. Πώς, λοιπόν , να μην λέμε και να μην πιστεύουμε πως η κυρα - Σταματική μας ήτανε ένας άγγελος τους Θεού;

Η κυρά - Σταματική υπήρξε μάνα, γιαγιά και καλή θεία για τα παιδιά της γειτονιάς,  που πάντα τα ορμήνευε για το καλό, να διαβάζουνε και να είναι καλοί μαθητές, και πάνω απ’ όλα να είναι καλά παιδιά και να σέβονται τους γονείς τους και τους μεγαλύτερους και να είναι πάντα κοντά στην εκκλησία, με τον Χριστό και την Παναγία στην καρδιά τους.

Γιατί η κυρα - Σταματική μας ήτανε αφοσιωμένη - ψυχή και σώμα - στην Εκκλησία και στο Θεό. Λες κι εκείνο που είχε πει ο 12ετής Χριστός το είχε πει ΚΑΙ για την κυρα - Σταματική:

«Γιατί με ψάχνατε; Δεν ξέρατε ότι θα βρίσκομαι εδώ στο Ναό, στο σπίτι του Πατέρα μου;»

Κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή, μικρή ή μεγάλη, η κυρα - Σταματική μας ήτανε πάντα στο ναό. Πόσες και πόσες φορές, Σάββατα, Κυριακές, γιορτές ή και καθημερινές δεν τη συναντάγαμε να έρχεται από την εκκλησία με Αντίδωρα, Υψώματα και Άρτους στο χέρι και δεν ακούγαμε τη ζεστή φωνή της να μας λέει:

«Ελάτε εδώ να σας δώσω αντίδωρο… ύψωμα… λίγο Άρτο… Σήμερα είναι η (τάδε) γιορτή… Βοήθειά σας».

Κι όταν τη βάρυναν τα χρόνια και δεν μπορούσε να πηγαίνει στη αγαπημένη της εκκλησία, άνοιγε το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση δυνατά και καθόταν απέναντι και κοντά και σταυροκοπιότανε κι έψελνε μαζί τους και μελέταγε τους πεθαμένους και τους ζωντανούς.

Όταν περνάγαμε απ’ έξω από το σπίτι της κυρα - Σταματικής και ακούγαμε τη λειτουργία δυνατά από μέσα, ξέραμε ότι η κυρα - Σταματική ήτανε καλά, όρθια, γερή και δυνατή, σαν τα πλατάνια τα αιωνόβια στην ακροποταμιά. Ώσπου, πριν από λίγο καιρό, σταμάτησαν ν’ ακούγονται οι λειτουργίες και καταλάβαμε ότι η κυρα - Σταματική μας ετοιμαζόταν για το «μεγάλο ταξίδι».

Ο Θεός που την αγαπούσε ξεχωριστά της χάρισε έτη πολλά, μέσα στην αγάπη και στη θαλπωρή της οικογένειας, αλλά και «τέλη ζωής ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά». Τι περισσότερο μπορεί να ζητήσει ένας άνθρωπος;

Σήμερα εδώ, στον Α. Νίκωνα που ήταν η αγαπημένη της εκκλησία,  είμαστε θλιμμένοι αλλά και με την ψυχή ήρεμη και παρηγορημένη, γιατί παραδίδουμε μιαν Άγια γυναίκα, την κυρα - Σταματική μας, στην αγκαλιά του Δημιουργού της, για να δεχθεί την αιώνια ανταμοιβή για όλα όσα μας προσέφερε.

Ας αναπαυθεί εν ειρήνη η ψυχούλα της. Δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ όσο ζούμε. Η κυρά - Σταματική μας, η πολυαγαπημένη κυρα - Σταματική του Ν. Κόσμου, θα βρίσκεται παντοτινά ανάμεσά μας, όπως άλλωστε αρμόζει στους αγγέλους.

Η οικογένειά της κι εμείς όλοι που τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε, ας έχουμε την σκέπη της, την έγνοια και τη φροντίδα της  από τους ουρανούς.

31-1-2022
Β.Μ.