Το φυσιολογικό τέλος της ζωής του σε ηλικία 96 ετών ήταν αναμενόμενο κι αποτελεί απορίας άξιο το γεγονός ότι οι λαλίστατοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης παρουσίασαν το θάνατό του ως κάτι αιφνίδιο κι επώδυνο, συναγωνιζόμενοι ο ένας τον άλλο σε υπερβολές και αμετροέπειες, αποσιωπώντας σκόπιμα πως το προσδόκιμο της ζωής για τον ανδρικό πληθυσμό της πατρίδας μας είναι τα 81 έτη! Εν ολίγοις προσπάθησαν να παρουσιάσουν τον εκλιπόντα ως πρόωρα χαμένο (!!!), ως έναν Άγιο της νεότερης Ελλάδας και να τον φωτοστεφανώσουν για οτιδήποτε είπε ή έπραξε κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής του.

Αποφεύγοντας κάθε αναφορά στα της προσωπικής του πολυτάραχης ζωής θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η πολιτική του πορεία ήταν σε πλήρη αναντιστοιχία με το λαϊκό κοινωνικό ρεύμα, που τις ελπίδες, τους πόθους και τις προσδοκίες του μελοποίησε και τραγούδησε και ιδίως μετά την μεταπολίτευση του 1974 συμπαρατάχτηκε με το συντηρητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, προσφέροντας την εξ αριστερών πολιτική του στήριξη πρώτα στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και ύστερα στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Και μπορεί κάποιοι να προσπάθησαν να δικαιολογήσουν τις παράταιρες επιλογές του, αναφερόμενοι στην ιδιόρρυθμη προσωπική του αντίληψη για τις πολιτικές εξελίξεις, αλλά το αναντίρρητο γεγονός είναι πως ένας άνθρωπος που ζυμώθηκε στο χώρο της κομμουνιστικής Αριστεράς έφτασε στο σημείο να προσφέρει χείρα βοηθείας στους εκφραστές της συντηρητικής παράταξης, που κυβέρνησαν την Ελλάδα επί σειράν ετών με τη νοοτροπία του νόμιμου ιδιοκτήτη! 

Το αξιοπερίεργο είναι ότι ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης, αν και εντάχθηκε από πολύ νέος στον αριστερό χώρο, είχε πάντοτε μια προβληματική σχέση με την Αριστερά και στάθηκε απέναντι στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και τον ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, ενώ η αποστασιοποίησή του από το ΚΚΕ τον έκανε αναξιόπιστο λόγω της ιδιαίτερης αντιφατικής ιδεολογικής και στρατηγικής του θεώρησης, η οποία τον οδήγησε, στα τέλη του βίου του, να συμμετάσχει στο συλλαλητήριο των Αθηνών κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, με ισχυρή παρουσία της Χρυσής Αυγής, κάτι που κατηγορήθηκε από πολλούς ως στροφή του Μίκη στην κλασική εθνικιστική ρητορική, που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το έμπρακτο διεθνιστικό του παρελθόν.

Μέγας άνθρωπος της Τέχνης ο Μίκης Θεοδωράκης και σημαντικό το μουσικό έργο του που θα μείνει στην Ιστορία του Πολιτισμού,  αλλά  με ιδιόρρυθμη παρουσία στην πολιτική ζωή της Μεταπολίτευσης και βεβαίως άνθρωπος με ημερομηνία λήξης, όπως όλοι μας, την οποία υπερέβη  μάλιστα κατά πολύ. Περιττές, λοιπόν, οι υπερβολές και οι αγιογραφήσεις των αυλοκολάκων, που σε κάποιο βαθμό προκαλούν τη θυμηδία και όχι το σεβασμό στη μνήμη του Ανδρός.

Γιάννης Μητράκος