Το περίλαμπρο όμως έργο του, που δεν μπορεί να αγγίξει ο χρόνος πανδαμάτωρας, με ην παντού εμφανέστατη παρουσία του «Ήλιου του Ηλιάτορα», του χαρίζει Αθανασία…

Χαίρονται σήμερα οι Συνοδοί σου προς τα «Ηλύσια Πεδία » «Αρχάγγελοι» διότι συνομιλούν μαζί σου με την γλώσσα που ξέρετε όλοι καλά σε αυτή την «συντροφία», την γλώσσα της αρμονίας την Μουσική Γλώσσα της Ρωμηοσύνης… Αυτή που λάλησες  με την Ορφική σου Λύρα πούχε χορδές Χανιώτικες, Μικρασιάτικες, Πανελλήνιες, Οικουμενικές…

Το  Κρητική DNA  σούδωσε, την κατά Καζαντζάκη «κατάλληλη φόρα» και εκτοξεύτηκες  στην οικουμένη κουβαλώντας και προβάλλοντας την «Ψυχή της Ρωμιοσύνης»… 

Κατά καιρούς κάποιοι, παρά το τεράστιο Μπόϊ σου φυσικό

και κύρια Πνευματικό, προσπάθησαν να σε «κοντύνουν», λέγοντες

και γράφοντες ότι  τάχα πέρα από την Τέχνη σου σε όλα τα άλλα σου

σου ήσουν «αντιφατικός»… Είναι οι ίδιοι εκείνοι που είπαν τον Καζαντζάκη «ανεμοδείκτη»…

Άβουλοι μοιραίοι με μέτρα φτιαγμένα για το μπόι τους και τις ανύπαρκτες αρχές και «σταθερές»  που στην καλύτερη περίπτωση είναι δογματισμοί και αγκυλώσεις…

Στην χώρα του «απορείν» δεν είναι φυσικότατη ακόμα και η αυτοαναίρεση; Αλλά πόση  γενναιότητα θέλει το να την  εκφράσεις! Μήπως η σε πρώτη ανάγνωση «ασυνέπεια» είναι «Συνέπεια»;

και  χαρακτηριστικό των «Μεγάλων»; 

«ΜΙΚΗ»

Δεν είσαι μόνο ο Μίκης της Ελλάδας, είσαι ο Μίκης της Οικουμένης από την οποία ζήτησες να «Μην λησμονά την Χώρα σου», αποδεικνύοντας της ότι τούτος ο τόπος του Ζορμπά είναι «προζύμι» για παγκόσμια αγαθά…

Απέδειξες ότι «όταν κάποιοι ανοίγουνε για τούτη την χώρα έναν τάφο, τούτος ο Λαός απάνω του θα στήνει Επιτάφιο, όπου σεμνοί προσκυνητές οι ποιητές κεριά αναμμένα θε ν’ αφήνουν τες ψυχές τους»…. Και τότε εμπνεόμενοι «Μίκηδες» με την τέχνη της Μουσικής θα διεγείρουν και θα ενοποιούν την Ρωμηοσύνη για πορείες προς «μαρμαρένια Αλώνια», παντρεύοντας παιάνες με  μοιρολόγια»… 

Εδώ θα σταματήσω, γιατί το ξέρω ότι είναι αδύνατον να είσαι «Λακωνικός» με τον Μίκη!

Σήμερα που όλοι λένε τα «καλύτερα» για τον αναχωρήσαντα… εγώ θα του ξαναστείλω ένα κομμάτι από εκείνα που έγραψα και δημοσίευσα για τον  Μίκη την 4/2/2018 με τίτλο «Ήμουν και εγώ Εκεί» ,γυρνώντας στην Σπάρτη, αφού τον καμάρωσα κάτω από το μπαλκόνι στην πλατεία Συντάγματος… Δεν ήμουν τόσο τυχερός να τον γνωρίσω από κοντά…

«Σεβαστέ μου ΜΙΚΗ »

(Επίτρεψέ μου την προσφώνηση γιατί όλοι οι Έλληνες σε θεωρούμε τόσο οικείο)

Ξέρω ότι «είναι πάντα δύσκολοι και όχι εύκολα κατανοητοί οι δρόμοι του Αρχάγγελου», και ότι «είναι ακροβασία που υπερβαίνει τα ανθρώπινα ».

Μας δίδαξες «Πόσο ταιριαστά μπορούν να συμπορεύονται Ρωμηοσύνη και Οικουμένη»…

Θα μου επιτρέψεις να σου αφιερώσω δυο δίστιχα απ’ ένα ποίημα μου

«Σε όλες τις πόλεις πριν έλθουν οι κουρσάροι κι οι Πορθητές,

Κάποιοι είχαν φροντίσει να εξοστρακίσουν τους ποιητές!».

Όμως, Ελπίζω, γιατί σε τούτη την χώρα αρκούν…

«Ένα κερί, πέντε κεριά, πούναι τα όπλα τα βαριά

της Ρωμηοσύνης που ξυπνά, για ν’ οδηγήσει πάλι…»

Σε σένα, που είσαι μια πελώρια «Λαμπάδα» σε «σκοτεινούς καιρούς»…

Σήμερα με ένα δάκρυ και πίστη απόλυτη …

«Άξιον Εστί σε αυτό το φέρετρο να ακουμπίσει η Ελλάδα»…

Σπάρτα 2/9/2021
Παναγιώτης Παπαλεξανδράκος

Εικόνα άρθρου: Από το βιβλίο του Μίκη Θεοδωράκη «Μονόλογοι στο Λευκαυγές», Εκδόσεις Ιανός