Σκεπτόμουν να γράψω κάτι σαν κέντρισμα στην συνείδηση και στην μνήμη μας  για την τελευταία μεγάλη Εθνική μας Τραγωδία…

Επειδή τούτες η Μέρες απαιτούν περίσκεψη και αναστοχασμό κατέληξα στην απόφαση να χρησιμοποιήσω ποιητικό λόγο γιατί πιστεύω ότι τούτος ο λόγος είναι σίγουρα πιο σεμνοπρεπής…

Αφιερώνω στο «Χρυσοπράσινο φύλλο το ριγμένο στο πέλαγο» ένα ποίημα που έγραψα, από καρδιάς, το 1977 με επικέντρωση στα μεγάλα και αθώα θύματα κάθε πολεμικής σύγκρουσης… Τα Παιδιά…

«Ένα μικρό παιδί στην Κύπρο»

Το βλέμμα αυτό το σκοτεινό, το χορτασμένο βλέμμα

από τις μάχες τους καπνούς τα βογγητά το αίμα…

Ευθύνες τώρα μας ζητά. Πως μας κοιτάζει Θέ μου!

Γιατί μου κλέψαν την χαρά οι άνθρωποι Χριστέ μου;

Γεννήθηκα να ζήσω! Μαθαίνοντας να αγαπώ

μέχρι να ξεψυχήσω. Ονειρεύτηκα τον ήλιο

και τ’ αστέρια μες στα χέρια μου, κι αντί γι αυτά

νύχτα χωρίς σελήνη μες στο βλέμμα μου…

Γεννήθηκα να ζήσω! Επόθησα, ναι, να κρατώ

στα χέρια μαργαρίτες, θάλασσα γη κι ουρανός

νάναι δικός μου. Δικός μου κι ο θεός…

Ο άνθρωπος πατέρας κι’ αδελφός μου…

Γεννήθηκα να ζήσω! Με μάνα και πατέρα

μαζί τους να μοιράζουμε κάθε χαράς ημέρα.

Το δάκρυ απ’ τα μάτια μου μ’ ένα φιλί να παίρνεις,

Μανούλα, που σ’ αντίκρισα δεντρί νεκρό να γέρνεις…

Αφήστε μου την Άνοιξη στα παιδικά μου χρόνια

και μην μου την μαραίνετε με πίκρες και κανόνια…

Κι αν όλα μου τα πήρατε, προτού σας τα ζητήσω…

Η παιδική καρδούλα μου δεν θέλει να μισήσω,

αφήστε με να ζήσω! Κι όταν θα γιάνουν οι πληγές

της νήσου κι οι δικές μου ίσως σας συγχωρήσω! 

Π. Ν. Παπαλεξανδράκος 1977

Υ. Σ.: Μην απελπίζεστε και να θυμάστε ότι Προστάτιδα της Κύπρου μας είναι η «Αφρόεσα Αφροδίτη» που μέσω του καταλύτη γιού της «Έρωτος» αρέσκεται εκ του «Χάους» να οδηγεί σε «Θεογεννήσεις»…