Όσον αφορά το τμήμα που μετακινήθηκε προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι μάλλον μια φυσιολογική πολιτική πράξη που δεν προδίδει και δεν απαρνιέται τους ριζοσπαστικούς στόχους, οι οποίοι  καταγράφηκαν στη θρυλική και ιστορική πλέον Διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου 1974 με την οποία ιδρύθηκε το νεοπαγές σοσιαλιστικό κόμμα του ΠΑΣΟΚ (Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα) με ηγέτη τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, μια εμβληματική μορφή στο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Στην περίπτωση, όμως, όλων αυτών που έσπευσαν να συσπειρωθούν στις τάξεις της Δεξιάς παράταξης και μάλιστα να αναλάβουν κυβερνητικές κι άλλες επιτελικές κρατικές θέσεις, κάνοντας μια πλειάδα καθαρόαιμων νεοδημοκρατών «να χάσουν τον ύπνο τους» και να συντελέσουν έτσι στη δικαιολογημένη  υποβόσκουσα πολιτική «γκρίνια» που συμπυκνώνεται στη φράση: «Εμείς κυβερνάμε ή το σημιτικό ΠΑΣΟΚ;». Γιατί αυτή είναι η αδυσώπητη αλήθεια: Η πλειονότητα των πρώην στελεχών και ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που ακολούθησαν τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη ανήκουν ή πρόσκεινται ή ασπάζονται τις πολιτικές ιδέες του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ο οποίος άλλωστε με γραπτές παρεμβάσεις του στον Τύπο έδειξε την αναμφισβήτητη εύνοιά του προς τον σημερινό πρωθυπουργό.

Η αγιογραφική ρήση «ου γάρ συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις» είναι η πιο κατάλληλη για να εκφράσει το πολιτικό ατόπημα που διαπράχθηκε, αφού η συνεργασία όλων αυτών, αλλά και όσων αναμένουν υπομονετικά τη σειρά τους, δεν δικαιολογήθηκε ούτε υπήρξε κάποια δήλωση αποκήρυξης αυτών που πρέσβευαν στο παρελθόν, ακολουθώντας έναν πολιτικό φορέα που επί χρόνια ήταν ο εκφραστής της αντιδεξιάς πολιτικής στην Ελλάδα.

Βέβαια η περίοδος της ηγεσίας του κ. Κώστα Σημίτη στο ΠΑΣΟΚ κάθε άλλο παρά είχε σχέση με όσα διακηρύχθηκαν στις 3 του Σεπτέμβρη και υλοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τις κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος είναι γνωστό πως δεν είχε τον εν λόγω πολιτικό σε ιδιαίτερη εκτίμηση και λέγεται πως όταν πληροφορήθηκε την εκλογή του, ευρισκόμενος στο κρεβάτι του Ωνασείου, «γύρισε από άλλο πλευρό» για να δείξει τη δυσαρέσκειά του!

Τα κόμματα, όπως είναι φυσικό, στην ιστορική πορεία τους μεταλλάσσονται κάτω από δεδομένες συνθήκες αρκεί, όμως, να μην απεμπολούν τους βασικούς πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχθηκε η ίδρυση και η μετέπειτα παρουσία και δράση τους, γιατί τότε μεταμορφώνονται σε κάτι καινούριο και διαφορετικό. 

Το ΠΑΣΟΚ τη χρονική περίοδο 1974-1981 κάλυψε το υπαρκτό κενό της εκπροσώπησης των λαϊκών στρωμάτων της μεταπολεμικής περιόδου με αριστερό ριζοσπαστισμό που είχε έντονα αντι-ιμπεριαλιστικά στοιχεία κι επαγγελλόταν την πολιτική και κοινωνική αλλαγή. 

Το διάστημα 1981-1990, αναλαμβάνοντας την κυβερνητική εξουσία  με ανθρώπους «που δεν τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους» υπήρξε μια μετατόπιση από την «Αλλαγή» στην πολιτική διαχείριση του κράτους και από τη μεταρρύθμιση στην ενσωμάτωση με αριστερά σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά και πρόγραμμα την αναδιανομή του εισοδήματος και του κοινωνικού πλούτου, αλλά και τη θεσμική διεύρυνση της Δημοκρατίας. 

Από το 1990 έως το 1996 το ΠΑΣΟΚ διαμορφώθηκε σε «κόμμα της διακυβέρνησης» με άξονες: 1) τη διαχείριση των κοινωνικών αντιθέσεων και 2) τη νομιμοποίηση των κρατικών επιλογών στην κοινωνία και τέλος στην περίοδο 1996-2004, υπό την ηγεσία του Κώστα Σημίτη, διαμορφώθηκε σε «κόμμα του κράτους» με συνακόλουθα την κρατικοποίηση του κόμματος, τη δημιουργία μιας ιδιαίτερης κομματικής ελίτ και την πλήρη κατάργηση της κοινωνικής του αυτονομίας, ενώ κυρίαρχο σύνθημα γίνεται ο πολιτικά απροσδιόριστος όρος «εκσυγχρονισμός», που έχει υιοθετηθεί κι από τον σημερινό πρωθυπουργό.

Η μετέπειτα πορεία του ΠΑΣΟΚ είναι γνωστή: ήττα στις εκλογές του 2004 από τη Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, εκλογική νίκη το 2009 υπό τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου κι επάνοδος στην εξουσία με την «καυτή πατάτα» της χρεωκοπίας ανά χείρας κι από το 2011 η δεκαετής περιπέτεια των καταστροφικών μνημονίων, που τα «φόρτωσε» έντεχνα η δεξιά παράταξη στο πασοκικό παρελθόν, αποκρύπτοντας τις δικές της βαρύτατες  ευθύνες.

Το ΠΑΣΟΚ, κυριολεκτικά, «πλήρωσε τη νύφη» και είδε τα εκλογικά του ποσοστά να συρρικνώνονται δραματικά παρά τις προσπάθειες που έγιναν να ανακοπεί η πτώση του με την αλλαγή του ονόματος, των  συμβόλων κλπ, γιατί ο λαός το θεώρησε ως υπαίτιο για την τραγική κατάσταση της οικονομίας κι όχι μόνο.

Σήμερα το πρώην ΠΑΣΟΚ νυν ΚΙΝΑΛ, καθηλωμένο δημοσκοπικά στο 6-7%, βρίσκεται σε ένα δραματικά κρίσιμο σταυροδρόμι, αφού με τις προσεχείς εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη προέδρου φαίνεται να έχουν διαμορφωθεί στο εσωτερικό του δύο τάσεις, από τις οποίες ενδεχομένως να εξαρτηθεί το μέλλον της κεντροαριστερής και ριζοσπαστικής αριστερής προοδευτικής παράταξης, όσον αφορά την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και την  εφαρμογή μιας νέας πολιτικής-οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής προς όφελος των πολλών και όχι της ολιγαρχίας, τα συμφέροντα της οποίας εκφράζει με συνέπεια η συντηρητική παράταξη, προσβλέποντας και στη βοήθεια της σημιτικής τάσης που διεκδικεί και πάλι την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ με σαφή αντι-συριζικά κηρύγματα κι επιθέσεις.

Από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι εμφανές πως έχει απλωθεί χέρι συνεργασίας προς την τάση που εκπροσωπεί η κ. Γεννηματά, η οποία κάνει τώρα μια σοβαρή προσπάθεια να απομακρυνθεί από τη ρητορική του λεγόμενου αντι-συριζικού μετώπου, που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην ανάληψη της εξουσίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να βρει το κοινό πεδίο συνεργασίας των δύο πολιτικών δυνάμεων στην προοπτική μιας προοδευτικής διακυβέρνησης της χώρας, ώστε να ανακοπεί η λαϊκίστικη συντηρητική στροφή, που πλήττει σκληρά τους εργαζόμενους, τους μισθωτούς, τους μικρομεσαίους και τη νεολαία.

Και πράγματι όλοι όσοι ορκίζονταν, ως τώρα, πίστη στη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, δεν έχουν καμία ιδεολογικο-πολιτική σχέση με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας και τον «εκσυγχρονιστή» Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος καλοπιάνει τη σημιτική πτέρυγα για να εξασφαλίσει το προφίλ του εκφραστή του κέντρου και της κεντροδεξιάς.

Για το λόγο αυτό καλό είναι  να θυμηθούμε μερικά από τα σημεία της Διακήρυξης της 3ης Σεπτεμβρίου:        

«Η σημερινή μας διακήρυξη αποτελεί την πυξίδα που θα καθοδηγεί την πορεία μας προς μια νέα, αναγεννημένη, ανθρώπινη, σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, μια Ελλάδα που να ανήκει στους Έλληνες.

Το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είναι πολιτικό Κίνημα που αγωνίζεται για τους ακόλουθους στόχους: ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ.

Ο αγώνας του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για την εθνική μας αναγέννηση, για μια σοσιαλιστική και δημοκρατική Ελλάδα, στηρίζεται στην αρχή πως η εθνική μας ανεξαρτησία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της λαϊκής κυριαρχίας, πως η λαϊκή κυριαρχία αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της κοινωνικής απελευθέρωσης, πως η κοινωνική απελευθέρωση αποτελεί προϋπόθεση για την πραγμάτωση της πολιτικής δημοκρατίας».

Και παρακάτω σημειώνονται επιγραμματικά οι στόχοι και οι προτεραιότητες της Αλλαγής:

1. «Κάθε εξουσία πηγάζει από το Λαό, εκφράζει το Λαό και υπηρετεί το Λαό. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική δομή της δύναμης στη χώρα μας διαρθρώνεται με τρόπο που να αποκλείει την παραβίαση της λαϊκής θέλησης με οποιοδήποτε τρόπο.
2. Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα άμυνας κάθε πολίτη σε κάθε προσπάθεια κατάλυσης της νόμιμης εξουσίας, κατάργησης του Συντάγματος και υποδούλωσης του Λαού μας.
3. Για τα βασικά δικαιώματα του πολίτη ισχύει ο χάρτης των ανθρώπινων δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Η ελευθερία γνώμης και έκφρασης, η ελευθερία οργάνωσης για την επίτευξη συλλογικών σκοπών στα πλαίσια του Συντάγματος, το απαραβίαστο των δικαιωμάτων του ατόμου, όχι μόνο κατοχυρώνονται συνταγματικά αλλά και προστατεύονται αποτελεσματικά από τη Δικαιοσύνη που είναι ανεξάρτητη. Η Ελληνική ιθαγένεια δεν αφαιρείται.
4. Εξασφαλίζεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη κοινωνική και οικονομική ισότητα των δύο φύλων.
5. Εξασφαλίζεται με γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες η άμεση και ενεργός συμμετοχή όλων των πολιτών στην πολιτική ζωή του τόπου.
6. Κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα εργασίας για όλους τους πολίτες, άντρες και γυναίκες.
7. Ο συνδικαλισμός αποδεσμεύεται από την εξάρτηση της οικονομικής ολιγαρχίας και από την κηδεμονία του κράτους, κατοχυρώνεται ως ελεύθερο και αυτόνομο κίνημα και τίθεται στην υπηρεσία των συμφερόντων του εργαζόμενου Λαού.
8. Διαχωρίζεται οριστικά η εκκλησία από το κράτος και κοινωνικοποιείται η μοναστηριακή περιουσία.
9. Η Ελλάδα αποσυνδέεται από τους στρατιωτικούς, πολιτικούς και οικονομικούς συνασπισμούς, που υπονομεύουν την εθνική μας ανεξαρτησία και το κυριαρχικό δικαίωμα του Ελληνικού λαού να προγραμματίζει αυτός την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική πορεία της χώρας.
10. Η Ελλάδα ακολουθεί δυναμική ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με στόχους: την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας, την κατοχύρωση της αδέσμευτης λαϊκής κυριαρχίας και την καλύτερη δυνατή πραγμάτωση των επιδιώξεων του Ελληνικού Λαού. Ως χώρα που είναι ταυτόχρονα στην Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο κάνει την παρουσία της αισθητή και στους τρεις αυτούς χώρους. Η αποπυρηνικοποίηση του μεσογειακού και βαλκανικού χώρου, η ουδετεροποίηση της Μεσογείου από τους στρατιωτικούς συνασπισμούς, η σύσφιξη των οικονομικών και πολιτιστικών σχέσεων με τους λαούς όλης της Ευρώπης και της Μεσογείου, ως προσφορά και στη διεθνή ειρήνη, η συναδέλφωση των λαών και η δομή όλων των χωρών σε μια πανανθρώπινη και πανελεύθερη Κοινότητα με ίση μεταχείριση και ίσα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, αποτελούν μόνιμες επιδιώξεις της.
11. Ακυρώνονται οι διεθνείς συμβάσεις και συμφωνίες που έχουν οδηγήσει την Ελλάδα σε οικονομική, πολιτική και στρατιωτική εξάρτηση από τα μονοπωλιακά συγκροτήματα της Δύσης και ιδιαίτερα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
12. Επιδιώκεται η κοινωνική απελευθέρωση του εργαζόμενου Ελληνικού Λαού, που μακροπρόθεσμα ταυτίζεται με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας».

Ας αναρωτηθούν, λοιπόν, υπεύθυνα όλοι όσοι ανήκουν στο κόμμα του ΚΙΝΑΛ προτού εκλέξουν την ηγεσία τους: «Ποια σχέση έχει η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης με αυτές τις θεμελιώδεις αρχές που  ενέπνευσαν την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ;» κι έπειτα να προχωρήσουν στην επιλογή τους, χωρίς να ξεγελαστούν από τη ρητορική κάποιων «συντρόφων» τους που προσμένουν ασμένως να συνεργαστούν με τη συντηρητική παράταξη, δίνοντας τη στήριξή τους σε μια νέα ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη τετραετία. Σ’ αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι καλούνται να επιλέξουν «με ποιους θα παν και ποιους θ’ αφήσουν»!

Γιάννης Μητράκος