Το δημοτικό συμβούλιο ως έκφραση λαϊκής κυριαρχίας πρέπει να έχει συνολική πρόταση διαπραγμάτευσης για όλες τις Τοπικές Κοινότητες, μέσα από αποτύπωση – χαρτογράφηση της γεωγραφικής του οντότητας. Αυτή η μελέτη που θα αποτυπώνει και την διαχρονική εξέλιξη των γαιών / κτημάτων Εθνικών – Κοινοτικών/Δημοτικών – Ιδιωτικών δικαιολογεί και νομιμοποιεί φύσει και θέσει την παρουσία του στα δικαστήρια γιατί εκτός των άλλων υπάρχουν και άλλα εκκρεμή ζητήματα όπως το ΠΥΡΙ της Τ.Κ Δαφνίου, τα παραθαλάσσια κτήματα Κροντηρά της Τ.Κ Κροκεών κλπ. Σ’ αυτή την κατεύθυνση έχει λόγο και ρόλο ακόμα και στις εκκρεμοδικίες που προέκυψαν από το κτηματολόγιο και τους δασικούς χάρτες.

Άλλωστε υπάρχει το νομικό δεδικασμένο στην περιοχή του LAKONIS, όπου με ανάλογη νομοθετική παρέμβαση θα δικαιώσει τους ιδιοκτήτες περιοχής Αφανιά – Κρεββατά της Δ.Κ Σκάλας.

Με αφορμή τα θέματα της Ιστορίας των Πανελληνίων Εξετάσεων: «Η οριστική αντιμετώπιση του προβλήματος της διανομής των εθνικών κτημάτων έγινε με νομοθετικές ρυθμίσεις κατά την περίοδο 1870-1871» καθώς και άλλα παρεμφερή θέματα όπως η αγροτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Ελευθερίου Βενιζέλου το 1917, η επιβολή του ?ιεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (1898) στην Ελλάδα μπορούν να δοθούν εξηγήσεις και απαντήσεις για το βαθύ και άλυτο ακόμα θέμα των Εθνικών γαιών.

Όπως έγραφα σε κείμενο μου τον Μάρτιο του 2021 (200 χρόνια τα προβλήματα των αγροτικών - εθνικών γαιών παραμένουν άλυτα), το κυρίαρχο πρόβλημα της ΜΗ ορθολογικής αντιμετώπισης και οριστικής διευθέτησης [ούτε από τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, ούτε από τους Βαυαρούς την περίοδο της βασιλείας του Όθωνα], έγκειται στο γεγονός ότι τα Εθνικά κτήματα συνδέθηκαν άμεσα ως υποθήκευση για τα Εθνικά δάνεια από το 1824 έως σήμερα (Μνημόνια).

• Το 1871 έγινε για πρώτη φορά η διανομή μέρους των εθνικών γαιών στους ακτήμονες στο πλαίσιο της πρώτης αγροτικής μεταρρύθμισης από την κυβέρνηση Κουμουνδούρου επί βασιλείας Γεωργίου Α΄. Η αλλαγή του ιδιοκτησιακού καθεστώτος θα ωφελούσε τα δημοσιονομικά του κράτους, αφού θα εισέπραττε χρήματα άμεσα από την πώληση και επιπλέον θα εισέπραττε πιο υψηλούς φόρους από την αύξηση της αγροτικής παραγωγής (Βικιπαίδεια).
• Το 1898 η πτώχευση της Ελλάδας ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα µιας τέτοιας δανειακής επιβάρυνσης εξανάγκασε το ελληνικό κράτος να αποδεχθεί τη µέγιστη των ταπεινώσεων, την επιβολή του ?ιεθνούς Οικονομικού Ελέγχου μεταξύ των οποίων η καταβολή πολεμικής αποζημίωσης προς Οθωμανική Αυτοκρατορία (92.000.000 δραχμές). (Σ. Τζόκα, «Ανάπτυξη και Εκσυγχρονισµός στην Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα»).
• Το αγροτικό πρόβλημα στην Θεσσαλία μετά το 1881 όπου οι τσιφλικάδες είχαν μόνο το δικαίωμα εισπράξεως των προσόδων επί των μεγάλων εκτάσεων που κατείχαν, ενώ οι κολίγοι είχαν πατροπαράδοτα δικαιώματα επί των κοινόχρηστων χώρων του τσιφλικιού (επί της γης, των οικιών, των δασών και των βοσκοτόπων). Μετά την προσάρτηση δεν ακολουθήθηκε το Οθωμανικό Δίκαιο που οι κολλήγοι είχαν δικαιώματα,αλλά το Βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο όπου οι έλληνες πλέον τσιφλικάδες, που διαδέχθηκαν τους Οθωμανούς, είχαν δικαιώματα απόλυτης κυριότητας σε όλη την ιδιοκτησία τους, ενώ οι κολίγοι είχαν περιπέσει σε καθεστώς δουλοπαροίκου. Η δολοφονία του Μαρίνου Αντύπα (1907) και η εξέγερση στο ΚΙΛΕΛΕΡ (1910) με πρωθυπουργός τον «υπηρεσιακό» Στέφανος Δραγούμης, αλλά και τον διάδοχο του Χαρίλαο Τρικούπη δεν μετέβαλαν το ιδιοκτησιακό καθεστώς του Θεσσαλικού κάμπου.
• Το 1917 [μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) και την απελευθέρωση της Μακεδονίας, αλλά και τη Μικρασιατική Καταστροφή] η κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, μέσα στην ταραγμένη περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και του «εθνικού διχασμού», αποφασίζει την ολοκλήρωση της αγροτικής μεταρρύθμισης.

Στόχος του Βενιζέλου ήταν αφενός η στήριξη και ο πολλαπλασιασμός των ελληνικών ιδιοκτησιών γης στις νεοαποκτηθείσες περιοχές και αφετέρου η αποκατάσταση των προσφύγων και η πρόληψη των κοινωνικών εντάσεων στον αγροτικό χώρο. Με βάση αυτά τα νομοθετήματα η απαλλοτρίωση των μεγάλων αγροτικών ιδιοκτησιών έγινε δυνατή στα αμέσως μετά τον πόλεμο χρόνια, όταν η ανάγκη αποκατάστασης των προσφύγων βρέθηκε στο επίκεντρο του κρατικού ενδιαφέροντος.( Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΕ΄).

Ακολουθήθηκε η συγκλονιστική πορεία των πολέμων, της εμφύλιας σύγκρουσης και άλλων ανώμαλων περιόδων μέχρι την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος (1974).

Παρά τις συνταγματικές και νομοθετικές παρεμβάσεις η έλλειψη κτηματολογίου και δασικών χαρτών το πρόβλημα παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα, αν και η πρώτη τομή επιχειρήθηκε από τον Καποδίστρια με την συμβολή των τοπογράφων του Depot και Peytier που μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες χαρτογράφησαν των 21,4 χιλιάδων τετρ. χλμ. της Πελοποννήσου (με τη ζώνη του Ισθμού της Κορίνθου) προσδιορίζοντας τις συντεταγμένες περίπου μιας χιλιάδας σημείων, δηλαδή ένα σημείο αναφοράς για κάθε εδαφική επιφάνεια διαστάσεων περ. 4,5 χλμ. Χ 4,5 χλμ. Η παραγωγή του εξάφυλλου χάρτη της Πελοποννήσου και των δύο φύλλων-προσαρτημάτων έγινε στο Depot το 1832• δεν τον αναζήτησε κανείς προς χρήση στην Ελλάδα, μετά την παραγωγή του!!!!

Είναι σημαντική η διάκριση ότι πρόκειται για Εθνικές γαίες/κτήματα και όχι δημόσιες/κρατικές αυτή, δηλαδή φορέας της ιδιοκτησίας είναι το έθνος, και όχι το κράτος.

Αυτή την διάκριση αξιοποίησε ο Κολοκοτρώνης που θεωρούσε την εκποίηση των γαιών ως μια μεθόδευση, προκειμένου οι πολιτικοί του αντίπαλοι κοτσαμπάσηδες και νησιώτες, να βάλουν χέρι στις εύφορες πεδιάδες της Ναυπλίας και της Αργολίδας και σταμάτησε άρθρο εκποίησης στην Εθνοσυνέλευση του Άστρους λέγοντας:

[Οι πληρεξούσιοι] «εψήφισαν να εκποιήσουν την γην, με σκοπόν να ’βγάλουνό, τι είχαν εξοδεύσει όσα ήθελαν, και να αποζημιωθούν εις γην και να αφήσουν τον λαόν γυμνόν και απ’ αυτήν την ελπίδα της γης. Τότες ο λαός εγύρισε με την γνώμην την εδικήν μου? αυτοί σαν είδαν την κακήν εντύπωσιν όπου έκαμεν η εκποίησις, εβιάσθησαν να το σβύσουν αυτό το άρθρον».

Υπάρχουν εκατοντάδες νομικές και άλλες γνωμοδοτήσεις όπου πλέον το Εθνικό κράτος πρέπει να σεβαστεί 200 χρόνια από τον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821.

Αν δεν υπάρξει διακομματική συνεννόηση, κοινωνική συναίνεση και άμεσες νομοθετικές παρεμβάσεις ανά ζώνη και περιοχή, το πρόβλημα θα «σέρνεται» μέσω των δικαστικών διενέξεων που μόνο οι πολίτες δεν θα είναι ωφελημένοι.

Η μεγαλύτερη λοιπόν προσφορά του Ελληνικού κράτους στους Έλληνες πολίτες είναι να αποδώσει τις Εθνικές (όχι Κρατικές) γαίες στους επιγόνους όλων των ανώνυμων και επώνυμων αγωνιστών της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας του Ελληνικού Έθνους.

Ηλίας Παναγιωτακάκος