πώς έφτασα στη δουλειά

που κάνω... Με σπρώξανε.

Δεν ήταν κάτι που επεδίωκα.

Δεν ήταν κάτι που ήθελα.

Ίσως φοβόμουνα

την απόρριψη και την αποτυχία.

Δεν διατείνομαι

ότι είμαι σκηνοθέτης.

Δεν έχω σπουδάσει καν σκηνοθεσία.

Είμαι καθαρά εμπειρικός.

Δεν μου αρέσουν οι μέθοδοι

και η διδασκαλία. Δεν πιστεύω

ότι μπορώ να σε μάθω κάτι.

Παλιότερα δεν το ήξερα.

Ήμουν επίμονος και μανιακός.

Τότε, από την ανάγκη

ν΄ αποκτούν οι παραστάσεις

μια ροή, μια αισθητική

και μια υπόγεια μουσικότητα,

μπορούσα να σου πω:

«κάνε αυτό ακριβώς».

Μου αρέσουν περισσότερο

οι πρόβες από την παράσταση.

Η διαδικασία της ανακάλυψης.

Σ΄ ενδιαφέρει

να δεις πού βρίσκεσαι,

τι κάνεις, τι κάνουν οι άλλοι.

Να αποκτήσεις

αυτή την ευχαρίστηση

που είναι μια μυστήρια έννοια,

εφόσον μπορεί να τη νιώσουν

και οι ατάλαντοι.

Τι σημαίνει, όμως, ευχαρίστηση;

Το ότι μπορούμε

να κάνουμε ό,τι θέλουμε;

Όχι, δεν μπορούμε να κάνουμε

ό,τι θέλουμε - και τότε ακριβώς

είμαστε πραγματικά ελεύθεροι.

Αλλιώς, είμαστε ασύδοτοι.

Η ανάγκη μου ήταν πάντα

να συνεργάζομαι με ανθρώπους

που να βρισκόμαστε

στο ίδιο μήκος κύματος.

Αυτό είναι πολύ δύσκολο, οπότε

«ίδιο μήκος» σημαίνει κάτι άλλο πια.

Δεν μπορώ να δουλεύω

εγώ 20 ώρες κι εσύ 2

και να πιστεύουμε ότι είμαστε

στο ίδιο μήκος κύματος.

Ομαδικό σημαίνει

να μπορεί να είναι ο καθένας

αυτό που είναι.

Ομαδικό είναι να δέχομαι ότι

εγώ δουλεύω 20 ώρες κι εσύ 2.

Η δουλειά είναι

από τη φύση της ομαδική.

Από την ανάγκη για ομαδικότητα,

έφτασα σήμερα να κάνω το αντίθετο.

Ομαδικότητα είναι η αποδοχή

τού τι ανήκει στον καθένα.

Η τελειομανία

έχει αρχίσει να καταντάει

κάτι αρνητικό ενώ είναι θετικότατο.

Επειδή το αναφέρουν

αρκετές φορές για μένα,

σημασία έχει να σκέφτεσαι ποιοι

είναι αυτοί που το γράφουν και γιατί.

Δεν έχει σημασία

να σκέφτεσαι αυτό που λένε.

Σκέφτομαι καμιά φορά ότι

έχει σημασία να παίρνεις δύναμη

απευθυνόμενος στον ιδανικό σου θεατή:

σε αυτόν που σε κατραπακιάζει μεν,

όχι όμως όπως οι κριτικοί...

Θυμάμαι τη μητέρα μου.

Δεν την άφηνα να έρθει να με δει.

Μου έλεγε:

«Στο Ηρώδειο, όμως, θα έρθω.

Δεν θα με καταλάβεις σε τόσο κόσμο.»

«Κάνεις λάθος», της απαντούσα,

«έχω εθιστεί στο να ψάχνω

να δω αν είσαι από κάτω ή όχι.

Θα σε βρω

και θα διακόψω την παράσταση.»

Λευτέρης Βογιατζής

lifo.gr, Απόσπασμα από συνέντευξη στον Σταύρο Διοσκουρίδη.

photo: Σπύρος Στάβερης