Η τέχνη και τα γράμματα ήταν ο απαραίτητος περίγυρός μου για να κινούμαι.

Η ανάγκη ενός χώρου μέσα στον οποίο θα κινιόμουν με οδήγησε και όχι το πάθος για την τέχνη.

Άλλωστε όσους γνώριζα παθιασμένους για την τέχνη, ήσαν πολύ λίγο ενδιαφέροντες άνθρωποι που δεν μου ενέπνεαν εμπιστοσύνη.

Το πάθος γενικά, μου δημιουργεί ερωτήματα.

Αγαπώ τον έρωτα, δεν είμαι παθιασμένος  με τον έρωτα.

Αλλά πολύ περισσότερο όταν η τέχνη γίνεται πάθος οδηγεί σε παραμορφώσεις του ατόμου και όχι σε διαμόρφωση ενός ατόμου.

Η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μάς ενώνει μέσα σ΄ ένα κοινό μύθο.

Κι όπως στο χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για να ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για ν΄ ακολουθήσουμε μαζί τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις.

Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ΄ την αρχή κάθε φορά.

Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε.

Μάνος Χατζιδάκις

Από την σελίδα «Πρόσωπα» στα ΜΚΔ