Σβήνουμε τα φώτα το χρόνο για μια ώρα

να πάρει μια ανάσα η γη ν’ αναπαυθεί

η υπομονή, αν μη τι άλλο, ψυχοφθόρα

και η υποκρισία.. έχει επαναπαυθεί.

Γύρω από τον ήλιο και τον εαυτό της

σαν μία «παρταόλα» έχει ζαλιστεί

λιπόθυμη και μες τον κουρνιαχτό της

το συμφέρον με πρόσωπο ληστή.

Η άμοιρη σηκώνει το σταυρό της

μας κουβαλάει αιώνια ζαλιά

ένα φεγγάρι έχει στο πλευρό της

κι αυτό δε βγάζει ούτε μιλιά.

Κινδυνεύει να πάθει ασφυξία

εκπέμπει ο πλανήτης sos (ες ο ες)

χάρτινες ευχές δίχως ευθιξία

η αδιαφορία δε νιώθει ενοχές.

Αιμορραγεί η γη σ’ όλα τα μέρη

στο γόνατο τη σφάζουν οι τρανοί

δεν δίνει ο εγωισμός μας ένα χέρι

έχουν βαφτεί στο αίμα οι ουρανοί.

Πρόφαση «η φύση εκδικείται»

δικαιολογίες από τους επιδρομείς

συγκάτοικοι! η γη.. «ενθάδε κείται»

φονιάδες από πάνω της κ’ εμείς.

Σταματήστε τη γη για να κατέβω!

σε ό,τι έχω ιερό και αγαπώ

όπως τον Αρχιμήδη το πιστεύω

σαν σφαίρα που είναι, εύκολο να πω

«Δος μοι πα στω και ταν γαν κινήσω!»

μήπως και συγκινήσω και τότε τη χαρώ.

Βασίλης Βλαχάκος