«Εκείνο το υπέροχο ονειροταξίδεμα που γεννούσε του χορού το πλησίασμα συνεχιζόταν και στην καμάρα μας ξαγρυπνώντας και στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μας για εκείνη…»

Φαίνεται πως τον Άγιο Φεβρουάριο που γεννήθηκα, οι όμορφες εκπλήξεις ποτέ δεν θα μου λείψουν….

Πριν λίγες ημέρες είχα την χαρά να μου αποσταλεί με αφιέρωση,

 μια υπέροχη Συλλογή από επτά διηγήματα του πολυτάλαντου συμπατριώτη μας, που άφησε και θα αφήνει ίχνη του ανεξίτηλα στην ζωή τούτης της πόλης, του Δημοσθένη Α. Ματάλα.

Ας μου επιτραπεί να γράψω δυο πολύ σύντομα λόγια για τον συγγραφέα. Τον πρωτογνώρισα στον γάμο μου με την Ντία, θυμάμαι ακόμα τα λόγια που μου είπε «Έλα να σου γνωρίσω έναν Σπαρτιάτη Ευπατρίδη»  και είχε απόλυτο δίκιο. Τον ευχαριστώ που με τιμά με την εκτίμησή του.

Τώρα θα εστιαστώ στην πρόσκληση για «Βαλσάρισμα» που κάνει με το υπέροχο πόνημά του «Βαλσάροντας με την Υβόν Ντε Κάρλο».

Ο Δημοσθένης με απόλυτη επιτυχία μας ξαναφέρνει σε παλιές στράτες, σε εποχές αλλοτινές, στα δικά μας μεγαλώματα, στις δικές μας θύμησες και βιώματα, τα τόσο οικεία για την γενιά μας και για τον καθένα μας, που μας σφράγισαν… και η αποκορύφωση … ακούσματα που συνόδεψαν αγγίσματα… «στροφίσματα»  και ονειρέματα σε 45 στροφές…     

Μας ξαναθυμίζεις τις Γερμανικές Σχολικές Απαγορεύσεις,  την εσπερινή απαγόρευση κυκλοφορίας, την μη είσοδο στα Σινεμά και το πάνω από όλα αν μπορούσαν θα έλεγχαν… το μην στοχάζεστε ερωτικά…

Όπως πάντα τα απαγορεύματα γίνονταν τόσο ελκυστικά… Γράφεις για το πάνω κάτω σε πλατείες, το στήσιμο σε γωνίες για ένα βλέμμα και ένα μισοχαμόγελο… Αποκορύφωμα τα πρώτα πάρτι… Η πένα σου αγγίζει, κεντρίζει, και θυμίζει στον καθένα μας τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στο έργο «Βαλσάροντας με την Ελένη… την Μαρία… την Χριστίνα…».  Εκείνο το υπέροχο ονειροταξίδεμα,  που γεννούσε του χορού το πλησίασμα, συνεχιζόταν και στην καμάρα μας ξαγρυπνώντας και στριφογυρίζοντας στο κρεβάτι μας για εκείνη…

Δεν διστάζεις να θυμίσεις και το «Αντάμωμα με την Εφηβεία», γιατί όταν οτιδήποτε μένει στην μνήμη και δεν απωθείται, σημαίνει ότι ήταν μονοπάτι χωρίς τραυματισμούς.

Δεν παραλείπεις να μας προσγειώσεις περιγράφοντας την «Δοκιμασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας» στους σύγχρονους καιρούς… Αγωνιάς για το λιγόστεμα στο παιδικό χαμόγελο…

Αφήνεις υποθήκες τα αποστάγματα ζωής στην εγγονή σου, η γραφίδα σου τα αποτυπώνει στο «καθάριο γράμμα» σου…

Δεν ωραιοποιείς αλλά δεν λησμονάς την «Μέθη »… Ίσως να φταίει εκείνο το Βερμούτ που ήταν πάντα «Γλυκόπικρο»…

 

Το δημιούργημά σου Δημοσθένη μου ανασύρει δυο στοίχους από το ποίημά μου, για την δική μου «Σπάρτη» την πρωτεύουσα της Μάνης το «Γύθειο», όπου γεύτηκα τα δικά μου «Βερμούτ»… Με αφιέρωση…

 

«Σινε Κρανάη» και «Σινε Ριβολί», στον ίδιο δρόμο αυτόν τον σκοτεινό.

Σαν προγραμμένοι παραβάτες, σε χειμωνιάτικο και δύσκολο καιρό,

για μια καουμπόικη ιστορία σε άγρια δύση ή για θλιμμένο ελληνικό…

Ο μπάρμπα-Αντώνης στην καμπίνα του μας κρύβει με τρόπο «γιαφκικό»…

 

Που είσαι Πανούλη! Στ’ Αναίπι από τον λόφο τον απόκρημνο ψηλά,

τα Τρίνησα, την Σελινίτσα, τη Σικίτσα και το δρόμο κάτω να κοιτάς,

περίπολο καθηγητών μην αντικρύσεις ξαφνικά, ενώ μιλάς για Μαρξ,

και το κακούργημά σου είναι στο σέρτικο Λαμίας που κρατάς…

 

Παναγιώτης Ν. Παπαλεξανδράκος
Σπάρτα, Φεβρουάριος 2021