Για εμένα (είμαι σίγουρος και για όλους όσους σε γνώρισαν) θα είσαι πάντα εδώ. Γιατί δε μιλούσες με το στόμα αλλά με την ψυχή και τα λόγια της ψυχής αποστηθίζονται από την ψυχή όσων σε άκουγαν να τους μιλάς.

Ήσουν είσαι και θα είσαι δάσκαλος πρώτα της ζωής και φυσικά και των μαθηματικών. Των δικών σου μαθηματικών. Αυτών που με τόση γλυκύτητα κι αγάπη έβαζες στο μυαλό των μαθητών σου, ενώ ταυτόχρονα τους μάθαινες τα μαθηματικά της ζωής. Αγάπη = Χριστός = Προσφορά στον συνάνθρωπο.

Ξέρεις γιατί είμαι ήσυχος απόψε δάσκαλε; Γιατί είμαι σίγουρος ότι στην αγκαλιά του Θεού θα συνεχίζεις να χαμογελάς όπως χαμογελούσες πάντα κοντά μας. Ευχαριστώ τον Κύριο, που σε γνώρισα κι εσένα φυσικά που μου άνοιξες νέους δρόμους στην επιστήμη και στη ζωή.

Θα μιλάμε πάντα. Μυστικά, γλυκά, όμορφα με αγάπη κι όπως έλεγες πάντα και στα πιο δύσκολα θα χαμογελάμε...

Ο μαθητής σου, ευγνώμων

Λάζαρης Θεοφάνης