Ξηλώστε τα παγκάκια,

να κάθομαι προς τι;

Να βλέπω μαγουλάκια

Λυκούργου γιαλαντζί;

Στην Αρχιδάμου πέρα

να αγναντεύω πού;

Στα κόκκινα μπουγέλα

στον Νικηφόρο μου;

Μακριά κι απ’ την πλατεία

και τον πολεμιστή,

με ζώνει η αμαρτία

που λείπει το σπαθί.

Μα και στο Νέο Κόσμο

μονάχη δε μπορεί

η γιαπωνέζα η βρύση

να πλύνει τη ντροπή.

Ο ήρωας σαλεύει

στο μάρμαρο λερός.

Αν κάτσω, μ’ αντραλεύει

της πόλης ο μπουχός.

Παγκάκια, εμπρός, στη μπάντα

να κάνετε σωρό

μοντέρνο ανδριάντα

στον κορωνοϊό!

Λαός θα τον τιμήσει

στημένος στο κουτσό

δεξί να μην κολλήσει

ποδάρι αριστερό!

Θεσπιεύς Ατάλαντος