μουράτο μεγαλούργημα στη Σπάρτη σας τη νέα.

Γιατί βαρούν τα σίδερα, βαρούν τα μαύρα ρούχα

για λάμψη από Χόλιγουντ μεγάλη ανάγκη πού ’χα.

Ένα μεταξωτό βρακί  σ’ ένα παλιοκοτρόνι

πολύ καλά μού κάθεται, σαν φάπα που σβερκώνει.

Περιφανές ιμιτασιόν, δεινός πολυεστέρας

παλιά μου τέχνη κόσκινο, σουξέ της μίας μέρας.

Στη Σπάρτη σ’ έναν καφενέ θα ρθώ να την αράξω

βαρύς και περισπούδαστος ωραία θα νυστάξω.

Ας πάει κι η Επέτειος να βρει τον Λεωνίδα

να αμπελοφιλοσοφώ και έτερον… ουκ οίδα!!!

Θεσπιεύς Ατάλαντος