2500 χρόνια από την μάχη των Θερμοπυλών. 2500 χρόνια ιστορία. Βαρειά κληρονομιά. Μερικές φορές δυσβάσταχτη. Ασήκωτη.

Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι την πόλη μας μια Σπαρτιάτισσα πανέμορφη, αγέρωχη. Η Σπάρτη μας.

Απόψε  δακρύζω για σένα Σπάρτη. Έχω θλίψη και οργή.

Σήμερα βλέπω πώς σε κατάντησαν.

Πάνω από την χλαμύδα, σου φόρεσαν φτηνή λινάτσα.

Έκρυψαν την λάμψη σου με φτηνιάρικα μπιχλιμπίδια.

Και μέσα στο αλάλιασμα χαράς για το κατόρθωμα και το αυτοχειροκρότημα δεν είδαν την θλίψη σου, δεν είδαν ότι έγειρες τους ώμους σου από το βάρος των ψεύτικων στολιδιών.

Δεν είδαν τα κοκκινισμένα μάτια σου καθώς σου κρεμούσαν σημαιάκια μικρά, τσουρούτικα, όχι με τα λόγια σου αλλά με σλογκανάκια στα αγγλικά.

Την περικεφαλαία, (φτωχή προφανώς για εκείνους μοναχή της - η περικεφαλαία του Λεωνίδα) την φώτισαν την νύχτα με κόκκινο σαν με  λύσσα να προσπαθούν να δείξουν τι κατάφεραν και υπογράμμισαν με μπλε σειρές φωτάκια το όνομα Θερμοπύλες. Λες και είχε ανάγκη από επιπλέον φως. Λες και το φως που δίνει η ιστορία να φωτίσει ακόμα αιώνες δεν αρκεί.

Δεν είδαν την απόγνωσή σου όταν στην ασπίδα, σύμβολο κι αυτό βαρύ του Λεωνίδα, κόλλησαν του Χόλιγουντ το σήμα.

Σε ξέντυσαν από τα δικά σου σύμβολα και σου φόρεσαν ξενόφερτα.

Και χαίρονται γιατί τώρα περήφανοι πια μπορούν να λένε “This is Sparta”. Τώρα η πόλη αυτή αξίζει.

Ήταν ανάγκη βλέπεις να γιορταστεί φέτος η επέτειος. Μεγάλη ανάγκη. Για κάποιους. Με όποιον τρόπο. Έστω κι έτσι. Θα είναι κι αυτό ένα «έργο».

Λένε πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν.

Δεν ξέρω για τον λαό της Σπάρτης αλλά εσένα Σπάρτη μου σου ταιριάζει κάτι άλλο. Κλάσεις ανώτερο. Κάποιοι  το προσδοκούν. Κάποιοι είναι ακόμα ονειροπόλοι..

Από ανάρτηση στα ΜΚΔ της Μαριανέλλας Σαλαπάτα, 31/8/2020