Δεν θα θεολογήσω στη γραφή μου, μόνο θα φιλολογήσω με την ιδέα που μου έδωσαν κάποιες βρώσιμες ελιές στο μεσημεριανό μου τραπέζι, ένα νηστίσιμο συμπλήρωμα, μαύρες σαν το κοράκι και γυαλιστερές σαν το μάτι του.

Κάτι ήξεραν, λοιπόν, οι παλαιοί που τους κόλλησαν το παρατσούκλι και τις έλεγαν «κορακο(ε)λιές» και όταν τις χάραζαν για ξενέρισμα (με τρεις χαραξιές) τότε τις έλεγαν και «χαρακτο(ε)λιές».

Πριν όμως από αυτές, κάποιες άλλες εξαδέλφες τους, μεγαλύτερες σε ηλικία, οι «νερο(ε)λιές», οι «θρούμπες» (άριστη τροφή γι’ αυτούς που δεν είχαν δόντια και που δεν ήσαν και λίγοι..), οι «τσακιστές» και άλλες, ήσαν το προσφάι ή το προσμπούκι για τη  φτωχολογιά και βασική τροφή πολλές φορές, που περνούσε την ημέρα της η εργατιά με «ψωμί-κρεμμύδι και ελιά» και «ήλιο με ήλιο» στη δουλειά..!    

Η ιστορία λέει, ότι η ιθαγένεια της «κορακο(ε)λιάς»  είναι Μεσογειακή, η υπηκοότητα όμως, όπως φαίνεται, είναι Ελληνική και σίγουρα μόνιμη κατοικία της η Λακωνική γη, για το κλίμα της και το χώμα της, με  τις πλαγιές και τα χαμηλά υψώματα και καθότι η υγρασία του κάμπου την πειράζει αθροιστικά, έχει πιάσει τα πλάγια και τα ποδάρια του Πάρνωνα, με το ξηρό κλίμα, με τη γόνιμη «κοκκινάτσα» και με το αεράκι του βουνού που κατεβαίνει και της χαϊδεύει τα φύλλα, τα άνθη και κάνει παγκοσμίως τους καλύτερους και πιο νόστιμους καρπούς.

Γι’ αυτό πήγε και ρίζωσε εκεί γύρω από το Γεράκι, μεγάλωσε, έγιναν πολλές, χιλιάδες και μυριάδες, κι αφού ξερίζωσαν εξαδέλφες τους «λαδο(ε)λιές», αφού εξημέρωσαν άγριες πλαγιές με αφάνες, σκίνα, σπαλάχτρια, πουρνάρια, και την περιοχή «Κόλαση» την έχουν κάνει παράδεισο, καταπάτησαν και «δασικές» εκτάσεις (δάσος από αφάνες..) για τις οποίες είναι κατηγορούμενες.

Αντί, λοιπόν, να παραμείνουν τα πετυχημένα παρατσούκλια «κορακο(ε)λιά» και «χαρακτο(ελιά», αυτά που τους έδωσε ο λαός, μια «ωραία» πρωία ξύπνησαν με «Μεσσηνιακό» όνομα «ελιές Καλαμών».

Κάτι τέτοιο έγινε και με τη «μανιάτικη» λαδο(ε)λιά που ήρθε να πάρει τη θέση της «κουτσουρο(ε)λιάς», μα με το πέρασμα του χρόνου πήρε και αυτή Μεσσηνιακή ονομασία και τη λέμε «Κορωνέικη».  

Αυτό ακριβώς γινόταν παλιά και με τα σύκα, με τη «Συκική» στον Ασωπό, στην Πλύτρα, στους Μολάους και δεν ξέρω και πού αλλού, που έρχονταν οι Μεσσήνιοι αγόραζαν τα σύκα, τα επεξεργάζονταν και τα πωλούσαν με τη επωνυμία «σύκα Καλαμάτας».

Μήπως το ίδιο δεν γίνεται και με το λάδι; Και ευτυχώς που ξεκίνησαν κάποιοι Λάκωνες που τυποποιούν το λάδι τους με δική τους ονομασία, όπως με τις «κορακο(ε)λιές» που τυποποίησε εδώ και κάμποσα χρόνια ο Στέφανος Βλάχος και συνεχίζει ο γιος του με την επωνυμία «ελιές Σπάρτης» και έχουν βγάλει όνομα στο εξωτερικό. 

Τι συνέβη και δεν μας πήραν και τα πορτοκάλια, δεν το γνωρίζω.

Αυτό όμως που ξέρομε όλοι, τα βαφτίσαμε με το όνομα «ΛΑΚΩΝΙΑ» και τι κάναμε; (τύφλα στα μάτια μας…)

Τα πηγαίναμε για χρόνια και τα θάβαμε στις χωματερές και τον γνήσιο και άριστο χυμό που βγάζαμε και συνεχίζουμε να βγάζουμε, δυστυχώς, δεν τον πίνουμε και προτιμάμε, (ας μην το πω τι είμαστε), άλλα χημικά και ανθυγιεινά παρασκευάσματα.   

Όσο για τις ελιές Γερακίου, θαρρώ ότι θα έπρεπε να τις λέμε «Γερακο(ε)λιές», καθότι το χρώμα τους ταιριάζει με το χωριό και το γεράκι και είναι μαύρες σαν το μάτι του, αφού άλλωστε το κοράκι με το γεράκι έχουν στενή συγγένεια. 

Δεν είναι αργά. Τώρα που οι «Γερακο(ε)λιές» μένουν  απούλητες να «βράζουν στο  ζουμί τους» και αφυδατωμένες από το αλάτι, ευκαιρία να «συνεννοηθούν» οι Γερακίτες και να κάνουν έναν πρότυπο Συνεταιρισμό τυποποίησής τους με ένα γεράκι «σήμα κατατεθέν», με μια ελιά στο μάτι του «έμβλημα» και με την επωνυμία «ελιές Γερακίου» Λακωνία Grecce.

Όσα κέρδισαν, λοιπόν, οι πρόγονοί μας στους πολέμους τα χάσαμε οι νεότεροι «?ν καιρ? ε?ρήνης…» και σήμερα θεωρώ ότι είναι αφορμή και αιτία για έναν 4ο μεσσηνιακό πόλεμο, καθότι κάποτε με νομάρχη Μεσσήνιο στο Νομό μας, μέσα σε μια νύχτα μας έπιασε στον ύπνο και έφερε τα όρια της Μεσσηνίας λίγο πιο πάνω από την Τρύπη, που αν δεν υπήρχε ο Καιάδας θα τα έφερνε  στη Μαγούλα, παίρνοντας έτσι η Μεσσηνία σχεδόν όλο τον Ταΰγετο που ιστορικά ανήκει εδώ και χιλιάδες χρόνια στη Σπάρτη.

Και εμείς οι «Σπαρτιάτες» με τους νικηφόρους Μεσσηνιακούς πολέμους, απερίσκεπτα και επιπόλαια οι αφελείς, όχι μόνο δεν αντιδρούμε για όλα τα παραπάνω, αλλά συνεχίζουμε να έχουμε μεσάνυχτα (τρομάρα μας…)    

Καλό είναι, λοιπόν, να λυθούν οι διαφορές ειρηνικά και να αποκατασταθούν οι σε βάρος μας αδικίες.

Και μη μας πουν ότι μας έφτιαξαν το δρόμο «Λεύκτρο», αυτός έγινε χωρίς φανάρια «φως-φανάρι» γι’ αυτούς. Δεν το χάψαμε. (μην τρελαθούμε…).

Και για να μην αποτρελαθούμε ας κάνουν τα αυτονόητα και τα δέοντα οι τοπικοί μας Άρχοντες, οι εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο και με «επικεφαλίς τον επί της κεφαλής μας» Περιφερειάρχη, που σαν Μεσσήνιος πρέπει να δείξει το καλό παράδειγμα και αν μη τι άλλο, να πάρει τα όρια των Νομών και να τα πάει στην κορυφογραμμή του Ταϋγέτου, εκεί που χύνονται τα νερά, για να μην πω εκεί που γράφει η ιστορία.

Και να είναι βέβαιος τότε, ο καθ’ όλα Άξιος Περιφερειάρχης μας, ότι  όλοι οι Λάκωνες θα αναφωνήσομε «εν τούτω Νίκας!».