που ύμνησε με στίχους ο Βρεττάκος

και γίναν μελωδίες τρυφερές

κι ερωτικές ανθισμένες αγκαλιές,

ξερές, σήμερα, έρημες και ράκος

στέκονται άνυδρες και ζοφερές.

Ταΰγετος ο πόνος τους, αιμορραγούν

σύννεφα οι ανάσες τους στα ύψη

καμιά βοήθεια από ουρανό και γη

στους μπαξέδες, φευ! ψυχορραγούν

και δίχως οίκτο, χωρίς θλίψη    

τους παίρνουν το κεφάλι οι ξυλουργοί.

Ακέφαλες περιμένουν στη γραμμή

κορμοί γυμνοί που ξεματώνουν

κι όμως, είναι αλλού πορτοκαλιές

που εύρωστες ετούτη τη στιγμή

 με άρωμα και χρώμα ξεφαντώνουν

χρυσές, για τους αγρότες μας, δουλειές.

Απομεινάρια οι ρίζες τους, σωρός

ξεριζώθηκαν οι άμοιρες τι κρίμα..,

και άφησαν πίσω έτοιμες φωλιές

(καύσιμη ύλη και στάχτη η σορός)

για να πάρουν τη θέση τους στο κτήμα

λαμπάδες, τρυφερές νεόφυτες ελιές.

Β. Γ. Βλαχάκος