Στον τόπο αυτό που είναι χτισμένο το εκκλησάκι της Α. Τριάδας, σύμφωνα με την τοπική παράδοση, ο Άγιος Χαράλαμπος, στα 1753 (μέσα στην καρδιά της Τουρκοκρατίας) σταμάτησε τη φοβερή αρρώστια της πανούκλας, που με μορφή μιας γριάς ερχότανε τον ανήφορο να μπει στην Τρύπη, ακουμπώντας σ’ ένα ροζιασμένο ραβδί.

Σε ανάμνηση του θαύματος οι κάτοικοι της Τρύπης στήσανε στο σημείο που ο Άγιος σταμάτησε την Πανούκλα ένα χοντρό δέντρινο ξύλο με ένα σιδερένιο Σταυρό σφηνωμένο στην κορφή του και πάνω σ’ αυτό το ξύλο κρέμασαν ένα μικρό «Φανάρι» με τζάμια, για καντηλάκι του Αγίου Χαραλάμπους, το οποίο άναβαν ευλαβικά  οι Τρυπιώτες και οι περαστικοί.

Πέρασαν τα χρόνια, σε ένδειξη ευλάβειας κι ευγνωμοσύνης οι κάτοικοι της Τρύπης έχτισαν και το ξωκλήσι του Α. Χαραλάμπους, δίπλα ακριβώς σ’ εκείνο του Αϊ-Γιώργη, πάνω στην κορφή του αντικρινού λόφου, κι όταν χτίστηκε και ο ναός της Α. Τριάδας  κάτω στο δρόμο, έφτιαξαν στο σημείο του θαύματος έναν μαρμάρινο Σταυρό όπου και χάραξαν εγγράμματη την ανάμνηση του θαύματος, μαζί κι ένα προσκυνητάρι με την εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους.

Δίπλα στο προσκυνητάρι στέκεται  σήμερα ακόμα όρθιο το δέντρινο ξύλο του Σταυρού, αναλλοίωτο ύστερα από 267 ολόκληρα χρόνια(!), ένας ζωντανός μάρτυρας και κήρυκας του μεγάλου και ανεπανάληπτου θαύματος του Α. Χαραλάμπους, ενώ ο Σταυρός  του στηρίζει την Πίστη των ανθρώπων και μαρτυρά πως:

«Τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά εστί παρά τω Θεώ» (κατά Λουκάν – ιη΄ 27)

Η μεγάλη αγάπη που θρέφουν οι Σπαρτιάτες για την Α. Τριάδα της Τρύπης έχει να κάνει και με τη συνήθεια που υπήρχε από παλιά, να ανεβαίνουν οικογενειακώς με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ στην Τρύπη, την ημέρα της γιορτής, και μετά τη λειτουργία, με τα πόδια, να ανηφορίζουν  στο πανέμορφο και δροσολουσμένο χωριό, είτε για να καθίσουν στα μαγαζιά της Τρύπης να φάνε και να πιούνε είτε για να αναζητήσουν μιαν ωραία, ισκιερή τοποθεσία με τρεχούμενα νερά, ν’ απλώσουν τραπεζομάντηλα καταγής και να απολαύσουν όλες τις νοστιμιές που οι προκομμένες νοικοκυρές  είχανε από την προηγουμένη ετοιμάσει. Αργά το απόγευμα, έπαιρναν τον δρόμο της επιστροφής (πάλι με το λεωφορείο) με την ψυχή, το πνεύμα και το σώμα ανθισμένα και θαλερά, όπως τα αγριολούλουδα, τα μυρουδικά, τα δέντρα και οι πρασινάδες της Τρύπης.

Και φέτος, 8-6-2020, μετά τη Λειτουργία στην Αγία Τριάδα της Τρύπης, πολλοί από τους προσκυνητές ανέβηκαν στο χωριό και κάθισαν στα ωραία κι εξυπηρετικά μαγαζιά του αναβιώνοντας την παλιά συνήθεια.

Πόσο όμορφο είναι να μεγαλώνουν οι άνθρωποι, αλλά να συνεχίζουν να κρατάνε γερά κάποιες συνήθειες ζωής, που απέκτησαν σαν παιδιά, κληρονομώντας τες από τους γονείς και τους παππούδες τους.

Και του χρόνου!

9-6-2020
Βαγγέλης  Μητράκος