Ο Τάκης Αλεξανδράκης είναι τυφλός. Έχασε την όρασή του σε ηλικία 14 ετών εξαιτίας ιατρικού λάθους. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι ο γιατρός δεν τον είχε ειδοποιήσει πως η επέμβαση μπορούσε να καταστρέψει το οπτικό του νεύρο. «Μου είχαν πει ότι σε 15 μέρες θα επέστρεφα κανονικά στο σχολείο», λέει. 

Ο Τάκης μεγάλωσε και έζησε στη Σπάρτη. Είναι πτυχιούχος σχολής εκπαίδευσης τυφλών τηλεφωνητών. Στη συνέχεια αποφοίτησε από τμήμα για τυφλούς φυσιοθεραπευτές σε ιδιωτική σχολή και τελικά από τη Νομική Αθηνών. Πλέον ζει κι εργάζεται μόνιμα στην Αθήνα όπου παρέχει σχεδόν αποκλειστικά δωρεάν νομικές υπηρεσίες σε ανάπηρους ανθρώπους. Μέσω διάφορων φορέων αλλά και της παρουσίας του στο Διαδίκτυο, έχει υπάρξει επίσης πολύ ομιλητικός για τον αποκλεισμό των αναπήρων σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο. 

Σήμερα ζει με τη σύζυγό του, Σόφη Διαμαντή, στο Παγκράτι, η βοήθεια της οποίας είναι πολύτιμη αλλά, όπως είναι φυσικό, προσκρούει στα καθημερινά εμπόδια που θέτει η πολιτεία στους ανθρώπους με αναπηρία. Η δε απουσία του κράτους και η μη εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας γίνονται ακόμα πιο εμφανή σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως μπορεί να είναι ένας σεισμός, μία πυρκαγιά ή μία πανδημία. 

«Όταν ένα κοπάδι των θηλαστικών ακολουθείται από μία αγέλη σαρκοφάγων, τα πρώτα θύματα είναι τα ασθενικά, τα τραυματισμένα και εκείνα που είναι μικρά σε μέγεθος. Ο νόμος της ζούγκλας εφαρμόζεται κι εδώ. Οι πρώτοι που θα πάθουμε ζημιά είμαστε εμείς», λέει. 

Αναφερόμενος στους ανάπηρους, ο Τάκης σχολιάζει ότι ο κορονοϊός και η καραντίνα βρήκε ανθρώπους που ήταν έτσι κι αλλιώς σε κατάσταση συναγερμού και απομόνωσης. 

«Η καραντίνα δεν επηρέασε άμεσα τις ζωές μας, διότι οι περισσότεροι από εμάς ζούμε έτσι κι αλλιώς σε απομόνωση. Την κλεισούρα αυτή την προκαλεί είτε ο φόβος για τη μόλυνσή μας από οποιονδήποτε ιό, είτε ο αποκλεισμός μας από την κοινωνία λόγω έλλειψης προσβασιμότητας του δομημένου περιβάλλοντος», λέει. 

Ό,τι αφορά στον γενικευμένο φόβο για μόλυνση, ο ίδιος εξηγεί ότι σε πολλούς ανάπηρους χορηγούνται φάρμακα με ανοσοκατασταλτικές ιδιότητες, προκειμένου ο οργανισμός να είναι σε θέση να δεχτεί τη θεραπεία. Αυτό δημιουργεί μία διαρκή κατάσταση πανικού, με την αντισηψία να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ρουτίνας. 

Από την άλλη, το γεγονός ότι δεν έχει εξασφαλιστεί γενικά η προσβασιμότητα σε δημόσιους και κοινόχρηστους, παρά την ύπαρξη σχετικής νομοθεσίας, δεν άλλαξε πολλά στην καθημερινότητα των αναπήρων, τουλάχιστον σύμφωνα με τον Τάκη Αλεξανδράκη. «Πριν την καραντίνα βγαίναμε βέβαια από τα σπίτια μας, αλλά πηγαίναμε μόνο εκεί που μπορούσαμε να πάμε. Εκεί που η πολιτεία και η κοινωνία μας επιτρέπει να πάμε», λέει. 

Σημειώνει ότι τη μεγαλύτερη διαφορά ένιωσαν τα παιδιά με νοητικές αναπηρίες, τα οποία, όπως εξηγεί, «δυσκολεύονται όταν χάνουν την καθημερινή τους ρουτίνα και τη σχέση με τον θεραπευτή τους, από τον οποίο είναι πολύ εξαρτημένα». 

Αντίστοιχα, μεγάλες δυσκολίες αντιμετωπίζουν ανάπηροι που ζουν μόνοι τους, με την οικογένεια - εφόσον υπάρχει- να μην μπορεί να τους φροντίσει επαρκώς και με τους ίδιους να μην έχουν τη δυνατότητα να προσλάβουν κάποιον βοηθό. 

«Μιλούσα τις προάλλες με έναν κύριο που έχει κινητικά προβλήματα, είναι υπέρβαρος και μένει μόνος του στην επαρχία. "Τάκη, σκουληκιάσαμε", μου είπε. Δεν έχει κανέναν και οι άνθρωποι δεν βοηθούν δεν επαρκούν. Δεν φτάνει σε αυτόν τον άνθρωπο να πας μία σακούλα με ψώνια. Πρέπει κάποιος να μπει στο σπίτι, να καθαρίσει, να δει εάν έχουν μολυνθεί οι πληγές του, να ρωτήσει αν χρειάζεται κάποιο φάρμακο. Είναι μόνος του. Και όχι τώρα, λόγω κορονοϊού», λέει. 

Ο Τάκης λέει ότι τα μέτρα που έχει πάρει ο ίδιος προσωπικά από την αρχή της πανδημίας είναι να αποφεύγει τα μέσα μαζικής μεταφοράς, περιορίζοντας έτσι τις διαδρομές του στη γειτονιά που μένει. Έχει πάρει αυτή την επιλογή μεταξύ άλλων και λόγω του ύψους του, αφού, όπως λέει, οι χειρολαβές βρίσκονται στο ύψος του κεφαλιού του, με αποτέλεσμα πολλές φορές να ακουμπούν το πρόσωπό του, αυξάνοντας τις πιθανότητες να μολυνθεί. «Δεν μπορώ να έχω τον νου μου παντού», λέει. 

Ταυτόχρονα, με κείμενο που έγραψε κι ανέβασε στο blog του κάνει έκκληση σε όσους τον δουν στον δρόμο και από καλή πρόθεση τον ακουμπήσουν για να τον βοηθήσουν, να μην το κάνουν. Άλλωστε και πριν την πανδημία πολλές φορές ζητούσε από τους ανθρώπους να μην τον ακουμπούν χωρίς προειδοποίηση. Ένα άγγιγμα από κάποιον άγνωστο μπορεί να τον θέσει σε κατάσταση συναγερμού, εφόσον δεν μπορεί να είναι πάντα σίγουρος για τα κίνητρά του. 

Κατά τ’ άλλα, πλένει συχνότερα τα χέρια του, προσπαθεί να φορά μάσκα όταν βγαίνει από το σπίτι και εν μέσω καραντίνας άρχισε να γυμνάζεται συχνότερα, όπως έκαναν άλλωστε οι περισσότεροι. 

Κείμενο: Κορίνα Πετρίδη. Φωτογραφίες: Άγγελος Μπαράι

vice.com