«Μαζικό Κίνημα: Να κάνουμε την κρίση αφετηρία», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Οι σοβαρές αυτές αλληλοκατηγορίες μεταξύ δύο υπερδυνάμεων, δεν μπορεί να μη σημαίνουν τίποτε για τους πολίτες του κόσμου, που υφίστανται τις υγειονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες της πανδημίας. Όταν η κοινή γνώμη καταφέρει να ξεφύγει από τη μέγγενη του τρόμου, την οποία (με όργανα τα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις) σφίγγει καθημερινά το Σύστημα που κυβερνά τον κόσμο, τότε θα αρχίσει να αναζητά τις αληθινές αιτίες της κρίσης και να αναλύει τα πραγματικά δεδομένα του τρόπου εμφάνισης κι εξάπλωσης του ιού, των πολιτικών διαχείρισης, αλλά και των συνεπειών που θα αφήσει ως κληρονομιά -  εργαλείο στα χέρια εκείνων που κινούν τα νήματα της παγκόσμια ζωής.

Η πραγματικότητα είναι πως με αφορμή την πανδημία τα κράτη εφάρμοσαν μια σειρά πολιτικών περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών, πολιτικών που υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν επαναστατικές αντιδράσεις. Καθημερινά δημοσιεύονται μελέτες, αναλύσεις, διατριβές κ.λ.π. κ.λ.π. κάθε είδους, σχετικά με την κρίση, η εκπόνηση των οποίων πιστοποιεί (εκ των πραγμάτων) πως βρίσκεται υπό αυστηρή, συστηματική, αναλυτική, πολύπλευρη κι επιστημονική παρακολούθηση των κέντρων παγκοσμίου ελέγχου και χειραγώγησης η συμπεριφορά του κοινωνικού σώματος, κάτω από τους περιορισμούς  και τις πολιτικές που εφαρμόζονται. Δηλαδή: 

• Κάτω από ποιες συνθήκες μπορεί ο πολίτης να ανεχθεί περιορισμό των κατοχυρωμένων και κατακτημένων ελευθεριών και δικαιωμάτων του;
• Με ποιους τρόπους και με ποια μέσα μπορούν να επιβληθούν οι πολιτικές αυτές;
• Ποιος είναι ο ρόλος του μαζικού φόβου και της ψυχολογικής βίας στην αποδοχή των πολιτικών περιορισμού των ελευθεριών; Πώς διαμορφώνεται η ψυχολογία του ανθρώπου όταν λειτουργεί κάτω από πίεση και με την επιβολή εξουσιαστών;
• Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των ΜΜΕ, του Διαδικτύου και των κρατικών μηχανισμών αστυνόμευσης, ελέγχου και καταστολής προς στην κατεύθυνση αυτή;
• Ποια είναι τα όρια μέχρι τα οποία μπορεί να πιεστεί ο πολίτης και πώς μπορεί αυτά τα όρια να διευρύνονται συνεχώς;
• Πώς η πανδημία μπορεί να δώσει ώθηση στη μελέτη των πρακτικών κοινωνικής αποστασιοποίησης (κλείσιμο σχολείων και χώρων μαζικής συνάθροισης, μέτρα αραίωσης σε χώρους δουλειάς, καραντίνα, απαγόρευση μετακινήσεων – συναθροίσεων – διαδηλώσεων – εκδηλώσεων, επιθετικών περιορισμών μέσα στην κοινότητα  κλπ);
• Πώς μια κρίση μπορεί να γίνει όργανο για να επιβληθούν ακόμα πιο ελαστικές και πιο ευέλικτες μορφές εργασίας, να αποδεχθούν οι δυνητικά εργαζόμενοι, αδιαμαρτύρητα, την ΑΝΕΡΓΙΑ ((απώλεια θέσεων εργασίας, μισθών και εισοδημάτων) ως μια φυσική νομοτέλεια, να περιμένουν ως «μάνα εξ ουρανού» τα αντίδωρα της πείνας με τη μορφή επιδομάτων  - βοηθημάτων, να δέχονται να εργάζονται (όσοι βρίσκουν εργασία) με μειωμένες αποδοχές και με φαλκιδευμένα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα κλπ, κλπ;
• Με ποιον τρόπο μια παγκόσμια κρίση μπορεί να επιβάλλει ως μόνιμη κατάσταση την εργασία και την εκπαίδευση «από το σπίτι», μέσω του Ηλεκτρονικού Υπολογιστή, πράγμα που μειώνει το κόστος για το κράτος και την εργοδοσία και αυξάνει τις δυνατότητες ελέγχου, καθοδήγησης και «πλύσης εγκεφάλου»  των εργαζομένων και των μαθητών-εκπαιδευόμενων; 
• Πώς το Κεφάλαιο μπορεί να αξιοποιεί τις κρίσεις για να ανατροφοδοτείται και να βελτιστοποιεί τα υπερκέρδη του;
• Πώς μια παγκόσμια κρίση μπορεί να αποπροσανατολίσει την κοινωνία από τα πραγματικά της προβλήματα, να διευκολύνει τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές και τους πολέμους, να επιβάλλει και να ενδυναμώσει αυταρχικά καθεστώτα και την εκμετάλλευση των χωρών του τρίτου κόσμου;
• Πώς μια πανδημία μπορεί να σβήσει, με μιας, τις επικίνδυνες για το σύστημα κοινωνικές πυρκαγιές (βλέπε: Δημοκρατικό Κίνημα Χονγκ - Κόνγκ, Κίτρινα Γιλέκα Γαλλίας, Κίνημα Κοινωνικής Αμφισβήτησης Χιλής, κ.α.π.);
• Πώς μια υγειονομική κρίση μπορεί να προωθήσει σχέδια επιβολής παγκόσμιας διακυβέρνησης (βλέπε δηλώσεις Γ. Παπανδρέου, Μπράουν κ.α.) ή να ανοίξει το δρόμο για καθολικό και συνεχή έλεγχο των κινήσεων, των συναναστροφών και των συναλλαγών των πολιτών με εμφύτευση μικροτσίπ (κοίτα δηλώσεις Ευάγγ. Βενιζέλου και άλλων)  ή  με την τεχνολογία των big data  (Ν. Κορέα,  Κίνα και αλλού);

Αυτά και άλλα πολλά -τα οποία τεκμηριώνονται καθημερινά- δείχνουν πως με αφορμή και πρόσχημα την πανδημία βρίσκεται σε εξέλιξη ένα «παγκόσμιο κοινωνικό πείραμα», το οποίο φιλοδοξεί να χωρίσει την παγκόσμια ιστορία σε «προ κορονοϊού» και «μετά κορονοϊό» εποχή.

Κι όταν μιλάμε για «κοινωνικό πείραμα» δεν εννοούμε τίποτε άλλο παρά τη «μεθοδική αναπαραγωγή ενός φαινομένου με στόχο την εξακρίβωση της φύσης του, των αιτιών που το προκαλούν και των νόμων από τους οποίους διέπεται αυτό το φαινόμενο,  το οποίο (όμως) αφορά θέματα συμπεριφοράς και ψυχολογίας που είναι αλληλένδετα με την κοινωνία».

Σύμφωνα με τους ειδικούς τα περισσότερα πειράματα αυτού του είδους «αφορούν κοινωνικές συμπεριφορές των ανθρώπων που οδηγούν σε καταστάσεις όπως απάθεια, μίμηση, χειραγώγηση και (γενικότερα) καταστάσεις κατά τις όποιες το άτομο καθηλώνεται και δεν ενεργεί με βάση την πραγματική του επιθυμία και ηθική».

Το κοινωνικό-μαζικό  αγωνιστικό κίνημα οφείλει να προετοιμάζεται γι’ αυτήν την  -μετά κορονοϊό- Νέα Εποχή που σχεδιάζει και οικοδομεί με γοργούς ρυθμούς το Σύστημα. Πέρα από τους κοινωνικούς αγώνες που θα βγουν στο προσκήνιο   (ως ώριμα τέκνα της ανάγκης και της οργής) χρειάζονται και «παιδαγωγικού» χαρακτήρα πολιτικές του κινήματος, προκειμένου να βγει η κοινωνία των εκμεταλλευομένων από την καταστολή και την ύπνωση, να αποκτήσει τη διαχείριση  του δικαιώματος της ελευθερίας, να μάθει ξανά να σκέπτεται, να αναλύει και να προβληματίζεται, να αγωνίζεται και να διεκδικεί  καλύτερους όρους ζωής αλλά και μια άλλη -δίκαιη- κοινωνία, να μην υποκύπτει στους εκμεταλλευτές κι εξουσιαστές  και να κάνει πίστη και αξία ζωής ότι: «η δύναμη της  ελεύθερης πράξης και βούλησης είναι ισχυρότερη από κάθε άλλη εξουσία».

Στο χέρι μας είναι, αυτήν τη γενική και εξουθενωτική κρίση να την κάνουμε αφετηρία για μια κοινωνική ανατροπή υπέρ του Ανθρώπου.

16-4-2020
Βαγγέλης  Μητράκος