«Γύθειο 1935 - Μερική άποψις του λιμένος», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Το Γύθειο είναι μια πολιτεία  που όσο πιο μακριά την αγναντεύεις στο παρελθόν, τόσο πιο όμορφη φαντάζει. Έτσι και σε τούτη τη φωτογραφία του 1935, το «στεριανό» Γύθειο σε μαγεύει με το νησιώτικο χρώμα του, έτσι όπως απλώνεται αμφιθεατρικά  στη δυτική ακτογραμμή του Λακωνικού Κόλπου, στα πόδια και στην πλαγιά του αρχαίου Λαρυσσίου Όρους που οι ντόπιοι λένε Κούμαρο ή  Ακούμαρο. 

Ο γυμνός από βλάστηση, τότε, Ακούμαρος  στέκει άγρυπνος φρουρός της πόλης, με λίγα φτωχόσπιτα σκαρφαλωμένα πάνω του και μια σειρά λιγνά κυπαρισσάκια στην κορφή, στο  πλάι του δρόμου που οδηγεί  στο Μοναστηράκι των Αγίων Πάντων της  κορφής του. 

Τα διώροφα και τριώροφα σπίτια της παραλίας αγναντεύουν με τα μεγάλα παραθύρια τους («μάτια πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα») το λιμάνι κι εκείνο  φαντάζει πιο όμορφο από ποτέ, έτσι με τα ψαροκάικα και τις ψαρόβαρκες  τις αραγμένες  με ανοιχτά στο μεσιανό κατάρτι τα λευκά τους τα πανιά, έτοιμες να ξανοιχτούν, μετά το ξαπόσταμά τους, και πάλι στο πέλαγο, έτσι όπως το ’πε ο κάποτε ο ποιητής:

«Κ’ έχω πανί τον δυνατό, τον φτερωτό μου πόθο,

που πάντα ’μπρός να με τραβά, να με πηγαίνη νοιώθω,

απ’ όπου κι’ αν κινήσω.»

Γεώργιος Βιζυηνός - Η βαρκούλα 

27-3-2020
Βαγγέλης  Μητράκος