Αυτή η πολιτική τακτική, βεβαίως, δεν αφορούσε μόνο τον τομέα της Υγείας αλλά κάθε δημόσιο τομέα (τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, τραπεζικό σύστημα κλπ), που οι φερέλπιδες υμνητές των μνημονίων φρόντιζαν να ιδιωτικοποιήσουν, πολλές φορές υποχρεωτικά, ανοίγοντας το δρόμο στους πλουτοκράτες κεφαλαιούχους και κερδοσκόπους.

Η εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής δεν ήταν νέα. Οι οπαδοί του φιλελευθερισμού, ακολουθώντας  τα δόγματα της Σχολής του Σικάγου, όπου δίδασκε ο μέντοράς τους, ο επιφανής οικονομολόγος Μίλτον Φρήμαν, δεν δίστασαν το 1973 να ανατρέψουν με τη δύναμη των όπλων τη νόμιμη κυβέρνηση της Χιλής του μαρτυρικού Σαλβατόρ Αλιέντε, προκειμένου να εφαρμόσουν δια της βίας το λεγόμενο μονεταριστικό μοντέλο (σοκ και δέος) και να το επεκτείνουν στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο με την παγκοσμιοποίηση και τον πολιορκητικό τους κριό, που λέγεται Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Οι άνθρωποι  του ανόθευτου καπιταλισμού υλοποίησαν  τις νεοφιλελεύθερες οικονομικές θεωρίες τους με μοναδική σκληρότητα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων συρρικνώνοντας το εισόδημα των εργαζομένων, καταργώντας τα εργατικά δικαιώματα, εξαφανίζοντας το κράτος πρόνοιας, οδηγώντας τις εθνικές οικονομίες σε παρατεταμένη ύφεση κι αποκρύβοντας συστηματικά  τα τραγικά λάθη και τις αποτυχίες τους.

Το «εργαστήριο της Χιλής», λόγου χάρη, το 1982 οδηγήθηκε σε κατάρρευση και ο δικτάτορας Πινοτσέτ αναγκάστηκε να εθνικοποιήσει τις χρηματοοικονομικές εταιρείες, κάτι για το οποίο είχε κατηγορηθεί σφόδρα ο αείμνηστος Αλιέντε. Και το πιο σπουδαίο που το «έθαψαν» οι θιασώτες του ιδιωτικού τομέα ήταν ότι η Χιλή σώθηκε από την ολοκληρωτική καταστροφή γιατί δεν είχαν προλάβει να ιδιωτικοποιήσουν την κρατική εταιρεία εξόρυξης χαλκού. Γράφει χαρακτηριστικά η Ναόμι Κλάιν στο εμπεριστατωμένο βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ- Η άνοδος του καπιταλισμού της καταστροφής» (Εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ, Αθήνα 2010): «Το μόνο πράγμα που έσωσε τη Χιλή από την ολοκληρωτική οικονομική κατάρρευση στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ήταν το γεγονός ότι ο Πινοτσέτ δεν είχε ιδιωτικοποιήσει την Codelco, την κρατική εταιρεία εξόρυξης χαλκού την οποία είχε εθνικοποιήσει ο Αλιέντε. Το 85 των εσόδων από τις εξαγωγές της Χιλής προέρχονταν από αυτή την εταιρεία, κάτι που σήμαινε ότι, όταν έσκασε η χρηματοοικονομική «φούσκα», το κράτος εξακολουθούσε να έχει μια σταθερή πηγή κεφαλαίων».   

Πράγματι δεν θέλω ούτε να σκεφτώ τι θα συνέβαινε σήμερα αν είχαν προλάβει οι υπέρμαχοι των ιδιωτικοποιήσεων να εκμηδενίσουν το δικό μας Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο καλείται παρόλα τα προβλήματά του να αντιμετωπίσει την επίθεση του κορωνοϊού στη χώρα μας. Ιδίως όταν ακούω τους ανταποκριτές από τη γειτονική Ιταλία να επισημαίνουν ανάμεσα στους άλλους λόγους, που οδήγησαν σ’ αυτή τη φοβερή κατάσταση, το γεγονός ότι το Εθνικό Σύστημα Υγείας της Ιταλίας είχε πληγεί ανεπανόρθωτα από τις μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόστηκαν  εκεί τα τελευταία χρόνια.

Τώρα όλοι υπερθεματίζουν για το Εθνικό Σύστημα Υγείας και το ιατρο-νοσηλευτικό προσωπικό του, που είχε απαξιωθεί την περίοδο της κρίσης, χαρακτηρίζεται ηρωικό και αποσπά των έπαινο των πάντων!

Αποφεύγοντας το ψευτοδίλημμα δημόσιο-ιδιωτικό, σε ό,τι αφορά την υγεία, θέλω να επισημάνω με έμφαση πόσο χρήσιμο και αποτελεσματικό είναι για μια χώρα να διαθέτει έναν κεντρικό μηχανισμό προστασίας της υγείας, που να στηρίζεται αποκλειστικά από το Δημόσιο και να κινείται μακριά από τη λογική του ασθενή - πελάτη και του επακόλουθου οικονομικού κέρδους.

Το πρόβλημα της πανδημίας απέδειξε στην πράξη ότι, οι ελληνικές μονάδες  υγείας που αφέθηκαν για χρόνια στο έλεος των καιρών, έχουν καταφέρει ως τώρα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και το ιατρικό νοσηλευτικό προσωπικό, χωρίς να εξαιρούνται τα στελέχη του ΕΚΑΒ και το διοικητικό προσωπικό, παρέχει δεδομένων των περιστάσεων υψηλού επιπέδου παροχή υπηρεσιών και μάλιστα με γνώμονα την ανθρώπινη υγεία και ζωή.

Είναι άχαρο να κάνει κανείς αντιπολίτευση αυτήν την κρίσιμη περίοδο, αλλά επειδή δεν έχουμε υποστεί λοβοτομή και οι μνήμες είναι ακόμα νωπές δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την τακτική των απολύσεων και της ιδιωτικοποίησης, που υιοθετούσε το 2013 ο τότε νεοδημοκράτης υπουργός υγείας και την προβολή το Φεβρουάριο του 2014 του προγράμματος της Ν.Δ. από τον  τότε Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, το οποίο προέβλεπε διαθεσιμότητα και απολύσεις 7.900 γιατρών και υγειονομικού προσωπικού! Σήμερα ο νυν υπουργός υγείας κάνει έκκληση στους γιατρούς και νοσηλευτές να υπογράψουν διετή σύμβαση για την άμεση κάλυψη των κενών του ΕΣΥ! Και πάλι δεν μπορεί κάποιος να αποφύγει τον πειρασμό να υπενθυμίσει πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν δεν είχαν ματαιωθεί οι 4000 προσλήψεις γιατρών-νοσηλευτών και λοιπού προσωπικού, που είχε δρομολογήσει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα! Το ΕΣΥ θα ήταν εντελώς θωρακισμένο, από την άποψη προσωπικού, για να υπερασπιστεί τη δημόσια υγεία από την πανδημία!

Η δικαίωση, εκ των πραγμάτων, του Δημόσιου Συστήματος Υγείας δεν πρέπει να περιοριστεί στα επικοινωνιακά παιχνίδια των κυβερνητικών παραγόντων (στρακαστρούκες τα χαρακτήρισε ο Ευάγγελος Αντώναρος), αλλά εδώ και τώρα να υπάρξουν χειροπιαστές αποδείξεις  αλλαγής νοοτροπίας των κυβερνώντων με την εξαγγελία προγράμματος ουσιαστικής αναβάθμισης του ΕΣΥ,τη δέσμευση  κονδυλίων για την οικονομική του ενίσχυση, τις  προσλήψεις προσωπικού και την αναγνώριση βαρέων και ανθυγιεινών στους νοσηλευτές κ.α.

Η πανδημία κάποτε θα τελειώσει και θα ’ρθει η ώρα της αλήθειας για όλους. Ας ελπίσουμε να μη μας μείνουν τότε μόνο τα υποκριτικά (;) κυβερνητικά χειροκροτήματα και το πάθημα να γίνει μάθημα!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΡΑΚΟΣ