Ο πρόεδρος της κοινότητας, κ. Σπύρος Μαρούλης περιέγραψε το περιστατικό σε επιστολή του προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη μ’ αυτά τα λόγια, ζητώντας την παρέμβασή του για να συλληφθούν οι ασεβείς τυμβωρύχοι: «Την ημέρα Δευτέρα 16/12/2019 και περί ώρα 2-3 μ.μ. άγνωστοι εισήλθαν στο κοιμητήριο του χωριού της κοινότητας, αρχικά καταστρέφοντας μνήματα του κοιμητηρίου, βγάζοντας και πετώντας οστά νεκρών σε μεγάλη απόσταση εντός του κοιμητηρίου. Η φρικαλεότητά τους δεν έμεινε μόνο εκεί. Αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι και θα θέλαμε την άμεση παρέμβασή σας είναι η απάνθρωπη πράξη, όπου ξέθαψαν γυναίκα από οικογενειακό τάφο. Το σώμα της γυναίκας όπου ήταν σε προχωρημένο στάδιο σήψης, το μετέφεραν και το τοποθέτησαν σε εδραία θέση, έτσι ώστε να κοιτά την είσοδο του νεκροταφείου. Αντιλαμβάνεστε το θέαμα που αντίκρισαν οι πρώτοι συγγενείς και φίλοι των νεκρών που έχουν ταφεί στο κοιμητήριο, ήταν κάτι το οποίο δεν το χώρα ο ανθρώπινος νους. Οι στιγμές που ακολούθησαν με την οικογένεια την νεκρής γυναίκας να κληθεί ουσιαστικά να κηδέψει για άλλη μια φορά το αγαπημένο της πρόσωπο που πρόσφατα είχε φύγει από τη ζωή, δεν μπορούν να περιγραφούν».  (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας)

Την Πέμπτη, 23 Ιανουαρίου 2020 συνελήφθη από τις αστυνομικές δυνάμεις ένας 21/χρονος Ρομά, ο οποίος αποπειράθηκε να ληστέψει το κρεοπωλείο και την οικία του ιδιοκτήτη στην ίδια περιοχή. Από την προανάκριση που διενήργησε το Τμήμα Ασφαλείας Καλαμάτας προέκυψε ότι αυτό το νεαρό άτομο ήταν σεσημασμένος διαρρήκτης και αρχηγός μιας ομάδας νεαρών ομοφύλων του, που την αποτελούσαν ένας 15/χρονος και δύο 12/χρονοι, η οποία διέπραξε τους βανδαλισμούς και την τυμβωρυχία στο Πλατύ.  Για την υπόθεση αυτή, σχηματίσθηκε δικογραφία σε βάρος των τεσσάρων νεαρών ημεδαπών για φθορά ξένης ιδιοκτησίας και προσβολή μνήμης νεκρού.

Το γεγονός αυτό καθαυτό είναι τόσο αποτρόπαιο ώστε να προβληματίζει σοβαρά κάθε εχέφρονα άνθρωπο σχετικά με τον τρόπο που μεγαλώνουν τα σημερινά παιδιά και οι έφηβοι και πώς φτάνουν στην παράνομη συμπεριφορά σε τόσο μικρή ηλικία. Πόσο δε μάλλον που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε τη διάπραξη μιας απλής παράβασης, αλλά την προσβολή πανανθρώπινων και διαχρονικών αρχών που αφορούν την τιμή και το σεβασμό προς τους νεκρούς.

Πράγματι ο άνθρωπος από την προϊστορία ξεχώρισε από τα άλλα πλάσματα γιατί έθαβε και τιμούσε τους νεκρούς του. Από τα χρόνια εκείνα οι χώροι της ταφής θεωρούνταν ιεροί και απαραβίαστοι και το δέος για το θάνατο, την ύπαρξη και την ανυπαρξία, το επέκεινα της επίγειας ζωής πέρασε σε όλες τις θρησκείες του κόσμου.

Η αρχαία ελληνική σκέψη επιχείρησε να δώσει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής και του θανάτου μέσα από τη φιλοσοφία, την τραγωδία και κάποιες φορές και την κωμωδία.   

Το 441 π.Χ., περίπου, ο Σοφοκλής έγραψε μια τραγωδία την «Αντιγόνη», που είχε σαν θέμα, μεταξύ άλλων,  τη σχέση των ζωντανών με τους νεκρούς. Η πλοκή της Αντιγόνης είναι λίγο πολύ γνωστή:

Η Αντιγόνη ήταν ένα από τα τέσσερα παιδιά που ο Οιδίποδας απέκτησε με την Ιοκάστη, βασίλισσα της Θήβας, χωρίς να γνωρίζει πως εκείνη ήταν η φυσική μητέρα του. Τα υπόλοιπα παιδιά τους ήταν η Ισμήνη, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης. Ο Οιδίποδας είχε καταραστεί τους γιους του, επειδή είχαν παραβιάσει τις διαταγές του, να διαφωνήσουν για το μοίρασμα της κληρονομιάς τους και να αλληλοσκοτωθούν.

Όταν ο Οιδίποδας ανακάλυψε την αλήθεια για την καταγωγή του αυτοτυφλώθηκε κι επέλεξε το δρόμο της εξορίας. Οι δυο γιοί του συμφώνησαν τότε να κυβερνούν εναλλάξ τη Θήβα ανά ένα χρόνο. Μετά το πρώτο έτος διακυβέρνησης, όμως, ο Ετεοκλής αρνήθηκε να παραχωρήσει τον θρόνο στον Πολυνείκη. Έτσι ο δεύτερος έφυγε από τη Θήβα και πήγε στο Άργος, όπου παντρεύτηκε την κόρη του βασιλιά  Άδραστου και με τη βοήθειά του οργάνωσε εκστρατεία εναντίον της Θήβας.

Η εκστρατεία αυτή απέτυχε και οι δύο αδερφοί αλληλοσκοτώθηκαν σε μονομαχία. Το θρόνο της Θήβας ανέλαβε  ο θείος τους Κρέων, αδερφός της Ιοκάστης, που διέταξε να μείνει άταφο το πτώμα του Πολυνείκη, επειδή πρόδωσε την πατρίδα του.

Η Αντιγόνη που είναι η βασική ηρωίδα του έργου κι εκπροσωπεί τον ανθρώπινο πολιτισμό, αρνήθηκε να υπακούσει στη διαταγή του Κρέοντα δηλαδή να αφήσει άταφο τον Πολυνείκη, καθώς έκρινε ότι ο σεβασμός στους νεκρούς είναι ένας ηθικός κανόνας που υπερέχει  απέναντι στις ανθρώπινες έριδες, στους νόμους του Κράτους και τους άρχοντες που τους δημιουργούν. Ακολουθώντας το δικό της ηθικό κώδικα  θάβει το νεκρό αδελφό της, για να υποστεί στη συνέχεια τη βαρύτατη  ποινή για την παραβίαση του νόμου, που είναι ο θάνατος.

Η τραγωδία αυτή θίγει πολλά υπαρξιακά ζητήματα, όπως είναι: η σύγκρουση του θεϊκού νόμου και του ανθρώπινου, η σύγκρουση του κράτους με τον πολίτη, της κοινωνίας με το άτομο, η εσωτερική σύγκρουση ανάμεσα στο επιθυμητό και το ορθό, η ανάγκη του ανθρώπου να βλέπει μόνον όσα θέλει και να εθελοτυφλεί για τα δυσάρεστα ή όσα ξεπερνούν την αντοχή και τη δύναμή του να υπομείνει, η ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει στο Θεό αλλά και να αναιρεί αυτήν την πίστη ζητώντας αποδείξεις, την αγωνία του ανθρώπου να ορίσει τη μοίρα του και να ξεφύγει από το πεπρωμένο και τέλος ο σεβασμός στους νεκρούς που είναι υποχρέωση του πολιτισμένου ανθρώπου και συνάδει με τις "θεϊκές" εντολές.

Η θλιβερή σημερινή πραγματικότητα δείχνει ότι ο άνθρωπος έχει χάσει αυτές τις αξιακές καταβολές, αλλοτριωμένος  από το υλιστικό, ευδαιμονιστικό, ηδονοθηρικό, καταναλωτικό πνεύμα της εποχής μας που μαθαίνει τα παιδιά και τους νέους στον εύκολο ακόμα και παράνομο πλουτισμό, στην επιφανειακή ζωή της χλιδής και το χειρότερο στην έλλειψη κάθε σεβασμού απέναντι στο συνάνθρωπο και τη ζωή, απέναντι στους σεβάσμιους κεκοιμημένους προγόνους μας.

Τα καμπανάκια χτυπούν όλο και πιο συχνά για την αποχαυνωμένη και παραιτημένη κοινωνία μας, για την Πολιτεία που περί άλλων τυρβάζει. Ακούει κανείς ή θα αφήσουμε να πληθύνουν ανεμπόδιστα οι Frankenstein juniors;

Υ.Γ. 1: Μη βιαστεί κάποιος να προσδώσει φυλετικό πρόσημο σ’ αυτή την ειδεχθή πράξη γιατί το αστυνομικό δελτίο είναι γεμάτο από ανάλογες φοβερές εγκληματικές πράξεις «καθαρών» ημεδαπών.

Υ.Γ. 2: Ο τίτλος του άρθρου είναι παρμένος από την κωμωδία τρόμου του 1974 του Μελ Μπρούκς.

Γιάννης Μητράκος