Η αυστραλιανή εκδοχή της παρουσίασης του βιβλίου πραγματοποιήθηκε την περασμένη Κυριακή στο Γκούντγουντ (Νέα Καρίτσα) στην Αδελαΐδα υπό την αιγίδα του συλλόγου «Κοινότητα Καριτσιωτών Νότιας Αυστραλίας». 

Σύσσωμοι οι Καριτσιώτες καθώς πολλοί απόγονοι και φίλοι που ζουν στην πόλη ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του συλλόγου να παρευρεθούν στην παρουσίαση του βιβλίου του συγγραφέα Βασίλη Βλαχάκου. 

Η εκδήλωση ξεκίνησε με ομιλία του Προέδρου Μιχάλη Μαλαβάζου ο οποίος απευθύνθηκε προς το μεγάλο κοινό ως εξής: 

«Εκ μέρους του συλλόγου Καριτσιοτών Νότιας Αυστραλίας σας καλωσορίζω αυτό το απόγευμα σε αυτή την εκδήλωση που παρουσιάζουμε το βιβλίο «οι Αετοί της Καρίτσας» από το διάσημο ποιητή και συγγραφέα Βασίλη Βλαχάκο. 

Πρώτα θα ήθελα να ευχαριστήσω τα εγγόνια του μπάρμπα-Μιχάλη Ρουμάνου που υποστήριξαν οικονομικά την σημερινή εκδήλωση:

• Μιχάλης Ιωάννου Μαλαβάζος
• Βαγγέλης Μαλαβάζος
• Διαμαντή Ροζακλής
• Γιώργος Ροζακλής
• Μιχάλης Ροζακλής
• Παναγιώτης Ροζακλής
• Στυλιανή Τσαγκούρη
• Μιχάλης Αδαμαντίου Μαλαβάζος

Είμαι περήφανος όχι μόνο ως πρόεδρος της Κοινότητάς μας αλλά και ως ο εγγονός του μπάρμπα-Μιχάλη Ρουμάνου καθώς και γιος ανιψιού του μπάρμπα-Κώστα. 

Αυτό το βιβλίο δεν είναι μόνο μια ιστορία για τον παππού μου και τον αδερφό του. Όπως το διάβασα εγώ, το βιβλίο συλλάβει μια εικόνα που μας παρουσιάζει την ουσία του χωριού μας μέσα από ιστορίες και τις εμπειρίες των ανθρώπων που ζούσαν σε σημαντικές εποχές στο χωριό μας. Ο παππούς μου ήταν μόνο ένας από αυτούς. 

Μέσα σε αυτή την εικόνα που μας παρουσιάζει ο Βασίλης καταλαβαίνουμε τα καλά και τα όμορφα που πρόσφερε μέσα σε αυτή την εποχή και που ακόμα προσφέρει το χωριό και η Καριτσιώτες. 

Σε λίγο θα δούμε βίντεο από την παρουσίαση του βιβλίου που έγινε στο χωριό μας τον περασμένο Αύγουστο και θα ακούσετε τα ωραία λόγια από τον Βασίλη: ένας καλός άνθρωπος και ο καλύτερος φίλος του χωριού μας και όλων των Καριτσιωτών. Τον γνώρισα τον Βασίλη πριν διό χρόνια στην πλατεία στο Γεράκι που μιλήσαμε για πόλη ώρα για πολλά θέματα: τον παππού και τον πατέρα μου. Μαζί μας ήταν και ο άλλος ξάδερφος ο Μιχάλης Κουτσοθοδωρής. Κάναμε παρέα και συζήτηση στον Κοσμά κάτω από τα πλατάνια για αρκετή ώρα για αυτά τα θέματα του χωριού και τον παππού που έχει παρουσιάσει στο βιβλίο. 

Για να καταλάβουμε την ιστορία για αυτό το βιβλίο πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Βασίλης το 1968 μόλις τέλειωσε την σπουδή του σαν δάσκαλος και διορίστηκε στην Καρίτσα μας. 

Όταν έμαθε που διορίστηκε, σαν νέο παιδί που ήταν έπαθε σοκ, απογοητευτικέ παρά πολύ, τα έχασε, παραπονιότανε σε όλους, «Ωχ, που με στέλνουν στην άκρη του κόσμου στο μπαλκόνι του Πάρνωνα!» 

Όμως όταν έφτασε η μέρα ήθελε δεν ήθελε συγκέντρωσε τα παπλώματά του, τα κατσαρόλια, το φανάρι και τη βαλίτσα με τα ρούχα και με το λεωφορείο πήρε δρόμο για την «Αετοφωλιά»! 

Όταν έφτασε στο Γεράκι και κατέβηκε από το λεωφορείο, εκεί τον συνάντησε ο πρώτος Καριτσιώτης που ο Βασίλης γνώρισε, ο Γιάννης Αντωνίου «του Ψυχογιού». Από εκεί τον πήρε με το φορτηγό, γιατί τότε δεν πήγαινε λεωφορείο στο χωριό, και τον πήγε στο σπίτι του. Εκεί γνώρισε ο Βασίλης την γυναίκα του Γιάννη, την θεία-Νικολέτα και για την πρώτη φορά γνώρισε τι σημαίνει η Καριτσιώτικη φιλοξενία. Από αυτή την στιγμή ο,τι αμφιβολία να είχε ο Βασίλης για το χωριό μας εξαφανίστηκε για πάντα και έγινε ο καλύτερος φίλος του χωριού μας. Αυτή η φιλία και ο σεβασμός κατέληξε σ’ αυτό το βιβλίο.» 

Κατόπιν ο Δημήτρης Κατσάμπης καλέστηκε να μιλήσει για το συγγραφέα, το έργο του, καθώς και τις συνθήκες διαβίωσης που είχε να αντιμετωπίσει, ιδιαίτερα στην αρχή του διορισμού του στο χωριό. Αυτό που ακολουθεί είναι μια συντομευμένη εκδοχή της ομιλίας του.

« .... Ο νέος δάσκαλος είχε γεννηθεί το 1944 στο Βαφείο της Σπάρτης, όπου βέβαια απολάμβανε ηλεκτρισμό, τρεχούμενο νερό και πλούσια κοινωνική ζωή. Ήταν αριστούχος μαθητής και μετά το Γυμνάσιο στη Σπάρτη σπούδασε Παιδαγωγικά στην Παιδαγωγική Ακαδημία της Τρίπολης. Υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία ως εφεδρικός αντιπρόσωπος στην Αεροπορία και ήταν πλέον έτοιμος, γεμάτος όνειρα, φιλοδοξία και όρεξη να ξεκινήσει την επαγγελματική του καριέρα, αλλά η είδηση ότι επρόκειτο να διοριστεί στην Καρίτσα, όπως ανέφερε νωρίτερα ο Μιχάλης, τον χτύπησε σαν κεραυνός από τον Δία. Παραδέχεται ότι στην αρχή αισθάνθηκε «εξόριστος»! 

Κάθε μέρα όταν σχόλαγε το σχολείο, τί τον περίμενε; Τίποτε άλλο παρά ατέλειωτη μοναξιά στο σπίτι του Παππά, δίχως ρεύμα, τρεχούμενο νερό, ούτε ράδιο, μην καν σκεφτούμε τηλεόραση! Με τον καιρό ωστόσο απέκτησε επαφές και φιλίες με τους ντόπιους, κυρίως με τον πρόεδρο Γιώργο Λάμπρο, και πέρναγε πολλές ώρες στο ένα ή το άλλο μαγαζί στη Δώθε ή Πέρα γειτονιά στο χωριό. 

Συνάμα ο βραβευμένος ποιητής και λογοτέχνης έστρεψε το νου και τη σκέψη του στην απόλαυση της γύρω φύσης και στα αξιοθέατα του χωριού … Θαύμαζε το πράσινο όλο γύρω, τον Ελατιά, την Τσούκα και την Αετοφολιά, τον Αγιάννη που αυτός αποκαλούσε «Αγιαννάκη» και το Κοτρώνι που ήθελε να το λέει «Ψηλό Κοτρώνι». 

Έτσι κατά την παραμονή του στο χωριό έγραψε δύο υπέροχα ποιήματα. 

Το πρώτο έχει απλά τον τίτλο Η ΚΑΡΙΤΣΑ 

Ορίστε τρία μόνο στιχάκια… 

Μέσα από ρεματιές και ανηφόρες

ο δρόμος φιδοσέρνεται στενός

να πιάσει τις ελιές τις καρποφόρες

στα έλατα, που αρχίζει ο ουρανός!

Μαλαβαζαίοι, Τουνταίοι, Κατσαμπαίοι

κι Αντωναίοι, φαμίλιες ξακουστές

αν κάποιοι έκαναν στο διάβα τους το μπέη

ανθρώπινες διαφορές, ξεχωριστές..!

Ερήμωσε η πλατεία με τα χρόνια

στη Βαγγελίστρα τα στασίδια αδειανά

είθε να φροντίσει η Θεία Πρόνοια

μη μείνουνε για πάντοτε κενά..!

Ο Βασίλης Βλαχάκος ήθελε επίσης να προωθήσει την ιστορία του χωριού και έγραψε το εξής ποίημα που θεωρώ πραγματικό αριστούργημα… 

Είναι αφιερωμένο στην ελιά της Καρίτσας που μετράει 3.300 χρόνια ύπαρξης, ζωντανό μας μνημείο αρχαιότερο και από την αρχαία Ελλάδα.

Είμαι του ήλιου η θυγατέρα

είπε ένας βάρδος ποιητής..

και την Ελλάδα λέω μητέρα

στο πνεύμα το αιώνιο μυητής!

Μοναχοκόρη, με το στάρι

και με τ’ αμπέλι αδερφό

κάθε καρπός μας και βλαστάρι

ευλογημένα απ’ το θεό!

Παιδιά μου, είναι οι αγρότες

μία ζωή μαζί στην εξοχή

σαν με ποτίζουν με ιδρώτες

τους δίνω το λάδι με ευχή

Η πιο σπουδαία του συμβολή, ωστόσο, χωρίς αμφιβολία είναι τούτο το βιβλίο, «οι Αετοί της Καρίτσας» που κυριολεκτικά πήρε μισό αιώνα για να ολοκληρωθεί. Προσχεδιάστηκε το 1968 και είδε το φως της ημέρας 51 χρόνια αργότερα το 2019. 

Έτσι όπως πολλά χωριά στα μέρη μας έχουν τα βιβλία τους – το Γεράκι, ο Κοσμάς, ο Βρονταμάς, το Γκιότσαλη κι ο Άγιος Δημήτριος- έτσι και η Καρίτσα έχει τώρα πλέον το βιβλίο της, τους αετούς της, την ιστορία της.

«Αετοί οι ψυχές τους στα ουράνια

πάνω από Τσούκα κι Ελατιά

αγναντεύουν τα κοπάδια στα ρουμάνια

και στην Καρίτσα ρίχνουν μια ματιά»

Το διαφημιστικό αυτό στο οπισθόφυλλο προσφέρει μια δελεαστική γεύση από το τί περιμένει τον αναγνώστη, κι έτσι όλοι μας - χωριανοί, απόγονοι και φίλοι ανά τον κόσμο- ανυπομονούσαμε να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο, 310 σελίδων που επικεντρώνεται στη ζωή και την εποχή των θρυλικών μας χωριανών μπάρμπα-Μιχάλη Ρουμάνο (1884-1981) καθώς και στον αδερφό του Κωνσταντή-Ρουμάνο (1864-1955). Οι δυο τους είναι οι Αετοί της Καρίτσας. Η ομοιότητά τους με τους αετούς απόλυτη αφού, απ’ ότι γράφει ο συγγραφέας Βασίλης Βλαχάκος, πάνω από τη μαυροντυμένη κεφαλή τους υπήρχε μόνον ο ουρανός… όπως και στους αετούς. 

Το βιβλίο των 300 περίπου σελίδων χωρίζεται σε 73 μικρά κεφάλαια που είναι κυρίως καταγραφές γνωστών ανέκδοτων ή θρύλων που έχουν να κάνουν με τον ένα ή τον άλλον από τους δυο μας αετούς! 

Το χωριό μας έχει μια πάρα πολύ πλούσια προφορική παράδοση στην αφήγηση και την επανάληψη και μάλιστα την ομορφοποίηση σε μυθικές διαστάσεις αξιοσημείωτων συμβάντων των ντόπιων. 

Όλες οι κοινωνίες, είτε είναι μεγάλες είτε μικρές, θαυμάζουν τους θρύλους τους και τους μυθικούς τους ήρωες, που στην ουσία είναι η καρδιά και η ψυχή της λαϊκής μας συνείδησης. Οι Άγγλοι βέβαια έχουν τον Ρόμπιν Χουντ που έκλεβε από τους πλούσιους να δίνει στους φτωχούς. Οι Αυστραλοί τον Νεντ Κέλι που πολεμούσε τους πλούσιους στο χωριό και στην πόλη. Γιατί όχι η Καρίτσα; Η Καρίτσα είχε τους Ρουμαναίους. Ο ένας απάγαγε γυναίκες για εκείνους που δεν μπορούσαν και ο άλλος παραμερούσε αγκωνάρια για να φτιάξουν πηγάδια. 

Θυμάμαι τον πατέρα στο χωριό γύρω από τζάκι με τη φωτιά το χειμώνα ανάμεσα στους 12 άθλους του Ηρακλή να μας λέει και τοπικούς θρύλους όπως: 

• Ο Κωσταντηρουμάνος και το Αγκωνάρι
• Ο Κωσταντηρουμάνος και οι λιτριβιαραίοι
• Ο Κωσταντηρουμάνος και τα λεκόκια
• Ο Ρουμάνος και ο Μυλωνάς
• Ο Ρουμάνος και η Ελοσίτισσα
• … και πολλά άλλα…

Ο Βασίλης Βλαχάκος για να ανακουφίσει τη μοναξιά στου παπά το σπίτι περνούσε τα βράδια με παρέες στα μαγαζιά του χωριού. Εκεί άκουγε τα προφορικά μας ανέκδοτα που ως περίεργος συγγραφέας του τράβηξαν την προσοχή και άρχισε να τα καταγράφει. Το ευχάριστο εδώ είναι:

• Ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχος στον γραπτό λόγο
• Ήτανε καλός ακροατής και άκουγε διάφορες παραλλαγές και εκδοχές από το ίδιο ανέκδοτο από διάφορους χωριανούς
• Είχε την ευκαιρία να συνομιλήσει και με έναν από τους πρωταγωνιστές, τον μπάρμπα-Μιχάλη το Ρουμάνο που πλησίαζε 85ταρης.
• Είχε τη θέληση να προσφέρει κάτι στους ντόπιους που τον αποδέχτηκαν. Όπως ο ίδιος λέει: «Γι’ αυτούς τους ανθρώπους και για το χωριό, όφειλα να γράψω κάτι. Τους το χρωστούσα!».
• Επομένως πρόκειται για έργο αγάπης
• Εξίσου σπουδαίο υιοθετεί, όπου απαιτείται, και γράφει στην τοπική μας λαλιά: αλάργα αντί μακριά, ασφάκα αντί θάμνος, κονάκι αντί σπίτι, ταχιά αντί αύριο, τσουπί αντί κορίτσι και ούτω καθεξής.

Το αποτέλεσμα, μετά από 50 τόσα χρόνια, είναι αυτό το βιβλίο, αναπόσπαστο μέρος από την καριτσιώτικη μας συνείδηση, από την καρδιά και την ψυχή κάθε Καριτσιώτη και απογόνου. 

Μη ξεχνάμε ότι όλοι μας από τον τόπο μας κάτι κρατάμε. Εμείς αργά η γρήγορα θα φύγουμε... Το χωριό μας, η συνείδησή μας, η ιστορία μας, τα ανέκδοτά μας, οι θρύλοι μας πρέπει να μείνουν. 

Γι αυτό το βιβλίο τούτο πρέπει να μπει σε κάθε σπίτι Καριτσιωτών και απογόνων όπου κι αν βρίσκονται στον κόσμο… 

Πάρτε το, διαβάστε το, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα! 

Μ’ αυτά σας ευχαριστώ.»

Αυτό που ακολουθεί είναι βίντεο που ετοίμασε ο Μιχάλης Αδ. Μαλαβάζος με κύρια στιγμιότυπα από την παρουσίαση του βιβλίου. 

Παραχώρηση φωτογραφιών: Παναγιώτα Κατσάμπη

karitsiotikanea.blogspot.com