Η ταινία αυτή, ασπρόμαυρη, παραγωγής 1962, σε σκηνοθεσία του Τάκη Κανελλόπουλου συμπεριλαμβάνεται στις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Το σενάριο βασίζεται σε αφηγήσεις ανθρώπων που έζησαν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο:

«…..Στη μακεδονική επαρχία δύο ζευγάρια, χωρίζουν με την έναρξη του πολέμου. Οι δύο άντρες πάνε στο μέτωπο της Αλβανίας. Πολεμούν πλάι-πλάι με τον δάσκαλο ο οποίος θα σκοτωθεί πρώτος. Στη συνέχεια, θα πέσουν και οι ίδιοι, το μέτωπο θα καταρρεύσει και το πένθος θα σκεπάσει τα πάντα……

………26 Οκτωβρίου 1940. Σε ένα φυλάκιο στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, η ζωή των στρατιωτικών κυλά ήρεμα. 29 Οκτωβρίου 1940. Έχει κηρυχθεί ο πόλεμος με τους Ιταλούς και οι στρατιώτες αλλάζουν μονάδες ανάλογα με την ειδικότητά τους. Άνοιξη 1941: Μετά την κατάκτηση της χώρας από τους Γερμανούς, οι στρατιώτες επιστρέφουν από τα μέτωπα του πολέμου, στα σπίτια τους με τα πόδια. Αξιοσημείωτη η τελευταία φράση: «ποιος μωρέ καίγονταν να ιδεί καπνό από το τζάκι του σπιτιού του και μετά ας πέθανε»………………»

Πρόκειται για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Τάκη Κανελλόπουλου, η οποία έκανε διεθνή καριέρα, που ξεκίνησε το 1962 από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για να προβληθεί στο Φεστιβάλ των Καννών, στο Φεστιβάλ Νέας Υόρκης και, εκτός συναγωνισμού, στο Βερολίνο (1963). 

(Οι πληροφορίες για την ταινία αντλήθηκαν από το σχετικό λήμμα της Βικιπαίδεια)