Η ανακοίνωση της δωρεάς έγινε την Κυριακή 13 Νοεμβρίου, στη διάρκεια του 58ου ετήσιου δείπνου του Ιδρύματος – στο οποίο τιμήθηκε  το ζεύγος Βαλιώτη και έγινε δεκτή με φωνές «άξιος» και χειροκροτήματα. Η ομιλία του Στάθη Βαλιώτη ήταν πλήρης μηνυμάτων για την ανάγκη σεβασμού και χρηστής διαχείρισης των δωρεών των ομογενών προς τις κοινότητες και την Αρχιεπισκοπή. 

«Πάλεψα σκληρά στη ζωή μου και σήμερα νιώθω ευλογημένος που μπορώ κι εγώ να προσφέρω στην Εκκλησία μας και στον Ελληνισμό μας. Ουσιαστικά ανταποδίδω τη βοήθεια, την αγάπη και την περηφάνια που μου πρόσφερε η πίστη και η κληρονομιά μου όχι όμως εν λευκώ», είπε ο Στάθης Βαλιώτης. 

«Θα πρέπει να αλλάξουν ορισμένα πράγματα ώστε οι νόμοι για τις δωρεές να λειτουργούν σωστά και να μην αποφασίζουν κάποιοι αυθαίρετα για το χρηματικό κόστος ενός έργου και για το πως θα υλοποιηθεί», είπε σε άλλο σημείο της ομιλίας του ο κ. Βαλιώτης. 

Παράλληλα, η σύζυγός του Ματίνα Βαλιώτη ανακοίνωσε την δημιουργία ιδρύματος, που θα χρηματοδοτεί η οικογένειά της, για την βοήθεια και τη συνδρομή της ελληνικής παιδείας. 

Στις πολλές προσφορές του ζεύγους Βαλιώτη συμπεριλαμβάνεται το απογευματινό σχολείο Τιμίου Σταυρού Γουάιτστον, η ανέγερση του κτηρίου των ΤΕΙ Σπάρτης, πολλές προσφορές στην κοινότητα Αγίου Δημητρίου Αστόριας, αλλά και σε ελληνικά ιδρύματα που υποφέρουν εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης. 

«Αξιος», αναφώνησε ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, τονίζοντας ότι με την προσφορά του ο κ. Βαλιώτης έγραψε ιστορία. Παράλληλα εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του ιδίου και της Αρχιεπισκοπής για τις πολλές δωρεές και ευεργεσίες του ζεύγους Βαλιώτη. 

Το οικόπεδο όπου θα αναγερθεί το νέο υπερσύγχρονο συγκρότημα αγοράστηκε για 7 εκατομμύρια και ταυτόχρονα ανακοινώθηκε εκστρατεία με στόχο τη συγκέντρωση του ποσού των 20 εκατομμυρίων που απαιτείται για να ξεκινήσει το έργο, που υπολογίζεται ότι θα στοιχίσει γύρω στα 39 εκατομμύρια. Ωστόσο καθώς το μεγαλύτερο μέρος των ερανικών προσπαθειών επικεντρώθηκε στην ανέγερση του Αγίου Νικολάου στο Μανχάταν, άλλες προσπάθειες άρχισαν να καθυστερούν. 

Μάλιστα ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος αναφέρθηκε και στην αποκατάσταση των ζημιών στο Ιονικό Χωριό, οι οποίες ανέρχονται σε 1,5 εκατομμύριο δολάρια. 

«Ελπίζω όλοι μαζί να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα γηροκομείο που θα αποτελεί το καμάρι της Κοινότητάς μας και το ήρεμο λιμάνι των τελευταίων χρόνων της ζωής μας. Και ο καθένας μας να βάλει το τούβλο που μπορεί. Η δική μου οικογένεια θα σας δώσει 10.000.000 να αρχίσετε με το καλό και να τελειώσουμε γρήγορα», είπε κλείνοντας την ομιλία του ο Στάθης Βαλιώτης. 

Παρευρέθηκαν,  ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη, Κωνσταντίνος Κούτρας και ο πρόξενος Μάνος Κουμπαράκης, η Εισαγγελέας του Νάσο, Μαγδαληνή Σίνγκα, ο διευθυντής του «Αγίου Μιχαήλ Επίσκοπος Φασιανής Αντώνιος και ο Μητροπολίτης Μελόης κ.α.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑΘΗ ΒΑΛΙΩΤΗ 

Σεβασμιώτατε Άγιε Γέροντα Αμερικής, 

Θεοφιλέστατε Άγιε Πρωτοσύγκελε, 

Σεβαστοί ιερείς, 

Αγαπημένοι μας συνδαιτυμόνες, και εσείς είστε οι επίσημοι της βραδιάς αυτής. 

Σας ευχαριστούμε όλους για την παρουσία σας. 

Σήμερον, ήλθαμε όλοι εδώ για ένα καλό σκοπό, για να φτιάξουμε το σπίτι για τους ηλικιωμένους μας και για όλους εμάς όταν θα έλθει η ώρα. Ίσως κάποτε να είμαστε κι εμείς τρόφιμοι αυτού του ελληνορθόδοξου ιδρύματος. Άλλωστε, κανείς δεν γνωρίζει τι θα γίνει και αν ο Θεός μας αξιώσει να έχουμε την ευλογία να γεράσουμε. Ίσως να είναι ένας τόπος επιλογής. 

Πριν λίγα χρόνια, είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω με έναν πλούσιο ομογενή, ο οποίος πρόσφερε αρκετά χρήματα σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, μουσεία, βιβλιοθήκες, πανεπιστήμια κλπ, αλλά απόφευγε να κάνει μεγάλες δωρεές στην ελληνοαμερικανική κοινότητα. 

– «Συγνώμη, μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;» του είχα πει. 

– «Ευχαρίστως» μου απάντησε. Φυσικά, δεν γνώριζε ποιος είμαι. 

– «Γιατί εσείς οι πλούσιοι, που σας ευλόγησε ο Θεός να κάνετε πολλά χρήματα, δεν δίνετε τα χρήματά σας σε ελληνικούς οργανισμούς, εκκλησίες, σχολεία, πανεπιστήμια ελληνικά και τα δίνετε μόνο σε αμερικάνικα ιδρύματα;» 

Αφού με κοίταξε στο πρόσωπο και μπορώ να πω κάπως περίεργα, μου απάντησε: 

– «Ξέρεις παιδί μου γιατί;» 

–  «Όχι», του είπα, «γι’ αυτό σας ερωτώ». 

Και χωρίς δισταγμό, μού τόνισε με έμφαση: 

– «No infrastructure (δεν υπάρχει υποδομή) σ’ αυτούς τους οργανισμούς. Πώς να τα δώσω;» 

Μετά τον ξαναρώτησα: 

– «Τι εννοείτε, δεν κατάλαβα;» 

– «Δεν λειτουργούν σωστά παιδί μου. Δεν επιλέγουν τους σωστούς ανθρώπους. Δεν μου εμπνέουν εμπιστοσύνη. Δεν λειτουργούν σύμφωνα με τους νόμους και τους κανονισμούς για δωρεές» μου ανέφερε. 

Επειδή όμως είμαι ολίγον περίεργος και ένιωσα πως ενδεχομένως να τα παράλεγε κάπως, τον ρώτησα: 

– «Μα τι ακριβώς εννοείτε;» 

Η απάντησή του ήταν ξεκάθαρη. 

– «Είναι τρύπιο το σύστημα. Έχουν δώσει αρκετή εξουσία στους ιερείς των ενοριών και αυτοί χρησιμοποιούν το νόμο κατά το δοκούν, δηλαδή όπως τους συμφέρει. Δεν σέβονται τα χρήματα των δωρητών. Νομίζουν ότι τούς τα οφείλουν…» 

Τα όσα μου είχε πει αυτός ο πλούσιος ομογενής μπορεί να μην ανταποκρίνονται απόλυτα στην πραγματικότητα για όλες τις περιπτώσεις. Σίγουρα, όλοι οι κληρικοί δεν συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Έχουμε και ιερείς διαμάντια. Αλλά, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχουν πολλές αδυναμίες και άσχημες καταστάσεις που απομακρύνουν τον κόσμο μας από τις κοινότητές μας και από τους ελληνοαμερικανικούς φορείς. Ήδη, άκουσα για τη φθίνουσα συμμετοχή εις μέλη της Εκκλησίας και λυπάμαι πολύ γι’ αυτό, βλέπω τις Εκκλησίες άδειες! 

Θα πρέπει να αλλάξουν ορισμένα πράγματα ώστε οι νόμοι για τις δωρεές να λειτουργούν σωστά και να μην αποφασίζουν κάποιοι αυθαίρετα για το χρηματικό κόστος ενός έργου και για το πως θα υλοποιηθεί. 

Τα λέω όλα αυτά επειδή η Εκκλησία με ενδιαφέρει. Μεγάλωσα μέσα στην Εκκλησία. Ως παιδί έζησα επτά συνεχόμενα χρόνια σε οικοτροφεία, πέντε της Εκκλησίας και δυο της ελληνικής πολιτείας. Μελέτησα τον χριστιανισμό. Σπούδασα Θεολογία από επιλογή και μόνο και ζω σαν χριστιανός με τις αδυναμίες μου. Φυσικά και βάζω και το χέρι στην τσέπη, και όταν χρειαστεί και μάλιστα βαθιά. 

Επομένως, πιστεύω ότι έχω ένα λόγο παραπάνω να νοιάζομαι και να αγωνιώ για τα ελληνορθόδοξα εκκλησιαστικά πράγματα στην Αμερική. 

Πάλεψα σκληρά στη ζωή μου και σήμερα νιώθω ευλογημένος που μπορώ κι εγώ να προσφέρω στην Εκκλησία μας και στον Ελληνισμό μας. Ουσιαστικά ανταποδίδω τη βοήθεια, την αγάπη και την περηφάνια που μου πρόσφερε η πίστη και η κληρονομιά μου όχι όμως εν λευκώ. 

Τα χρήματά μας είναι χρήματα πρώτης γενιάς μεταναστών. Δηλαδή, δύσκολα βγαλμένα, με κόπο και με στέρηση. Σεβαστείτε τα. 

Και τώρα, σε εσάς απευθύνομαι παιδιά μου: Να με συγχωρείτε που σπαταλώ την κληρονομιά σας. Νέοι είσθε, μην ανησυχείτε, θα κάνουμε κι άλλα και πολύ περισσότερα. Και να ’χετε την ευχή μου να δίνετε όσο πιο πολλά μπορείτε. Όσο πιο πολλά δίνετε τόσο πιο πολλά ο Θεός θα σας δίνει. Πλούσιοι είναι αυτοί που έχουν, πλουσιότεροι είναι αυτοί που δίνουν κιόλας. Εσείς είστε τυχερά παιδιά, έχετε την ευχή μας, έχετε και το σπόρο και έχετε πιο πολλά προσόντα. Εγώ ξεκίνησα μόνος με την ευχή των γονέων μου και με την εργασία μου και με τη βοήθεια του Θεού. 

Και τώρα απευθύνομαι σ’ εσάς ιθύνοντες: Θα ήθελα να υπογραμμίσω κάτι -και να μη το ξεχνάτε αυτό- ότι η Εκκλησία μας και ο Ελληνισμός εν γένει συντηρείται και διαιωνίζεται με ελληνικά χρήματα και με ελληνικά χέρια. Και ευτυχώς που υπάρχουν τα ελληνικά παζάρια και μας συντηρούν. 

Γι’ αυτό και ζητώ μια χάρη από εσάς: Ανοίξτε την Εκκλησία μας στους Έλληνες. Δώστε τις ευκαιρίες σας, τις δουλειές και τις υπηρεσίες σας σε ελληνικά χέρια, σε δικηγόρους, αρχιτέκτονες, λογιστές, ασφαλιστές, συμβούλους, μηχανικούς, εργολάβους, τραπεζικούς, καλλιτέχνες, ακαδημαϊκούς. Η Κοινότητά μας διαθέτει αξιόλογους επαγγελματίες σε όλους τους κλάδους που διαπρέπουν και τιμούν το ελληνικό όνομα μέσα στην ευρύτερη αμερικανική κοινωνία. Μην μας αμφιβάλλετε. 

Εμπιστευθείτε τους Έλληνες για να σας εμπιστευθούν περισσότερο. Μην αποφασίζετε μόνοι σας, δίνοντας την εντύπωση ότι η Εκκλησία είναι ένα κλειστό κλαμπ. Για την ανέγερση και τη λειτουργία ναών, σχολείων, γηροκομείων και ιδρυμάτων να μας ρωτάτε, να συζητάμε. Μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα και με λιγότερα χρήματα. Νομίζω ότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ μπορούν να καταλάβουν τι εννοώ. 

Και θα πω κάτι που έχω ξαναπεί: «Σας αγαπάμε. Σας σεβόμαστε. Θέλουμε την ευλογία σας, αλλά δεν θέλουμε την κηδεμονία σας». 

Όταν αποφοίτησα από το Δημοτικό Σχολείο έφυγα από το σπίτι μου και έζησα 14 χρόνια μόνος μου. Τα μισά σε οικοτροφεία και φυσικά όχι από επιλογή, αλλά από ανάγκη για επιβίωση. Είχα κάνει χίλιες δουλειές για να επιζήσω, από σχεδόν παπάς μέχρι σχεδόν παπατζής για να μπορέσω να κρατηθώ όρθιος μέσα στη ζωή για να ζήσω. 

Είμαι εβδομήντα χρονών και ακόμα δουλεύω 70 ώρες τη βδομάδα και σκέφτομαι 100. Τώρα, όχι από την ανάγκη της επιβίωσης, αλλά και από την ανάγκη της δημιουργικότητας και της προσφοράς. 

Η γυναίκα μου η Ματίνα παραπονείται διαρκώς γι’ αυτό το ελάττωμά μου, δηλαδή ότι δουλεύω πολύ, που όπως φαίνεται μου έγινε κουσούρι. Και επειδή με ξέρει πολύ καλά ότι πάντα λέω αυτά που νιώθω, μου είπε σήμερα αστειευόμενη: 

«Στάθη, πρόσεχε όταν μιλάς, κάνεις ζημιές. Γι’ αυτό, πρόσεξε λιγάκι τι θα πεις σήμερα, γιατί θα σού κόψω τη γλώσσα». 

Έτσι κι εγώ, για να αποφύγω αυτό σήμερα, είμαι σύντομος. Ως Λάκωνας είμαι λακωνικός. 

Ελπίζω όλοι μαζί να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα γηροκομείο που θα αποτελεί το καμάρι της Κοινότητάς μας και το ήρεμο λιμάνι των τελευταίων χρόνων της ζωής μας. Και ο καθένας μας να βάλει το τούβλο που μπορεί. Η δική μου οικογένεια θα σας δώσει 10.000.000 να αρχίσετε με το καλό και να τελειώσουμε γρήγορα. 

Και εύχομαι να πιάσουν τόπο… 

Σας ευχαριστώ!