Τις ποτισμένες - με ανδρεία και αίμα - διηγήσεις για τη Λευτεριά.

Τον ιερό αγώνα και την προστάτιδα Παναγιά.

Τις γυναίκες της Πίνδου και τους φαντάρους «στα μετόπισθεν».

Την πείνα, τις ψείρες, τα κρυοπαγήματα…

Τον θάνατο που παραμόνευε… Και «τον Θεό που δεν κάτεχε από στόχους και τέτοια, και όπως το ‘χε συνήθειό του, την ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως»…  

Ήταν τότε που έσμιγαν σε μια αγκαλιά, τα γέρικα (και πλέον σφαλισμένα για πάντα) μάτια με την παιδική αθωότητα και την εφηβική αναζήτηση… 

Ήταν τότε που η λήθη του Ήρωα δραπέτευαν από τη γωνιά της για να στείλει τα μηνύματα της αισιοδοξίας και της νίκης μετά τη μάχη

…στα αλβανικά βουνά τις αλλοτινές εποχές

…και στην καθημερινότητά μας τόσα χρόνια μετά…

Πέτρινα τα χρόνια του σίδερου και της πείνας αλλά με διαχρονικό μήνυμα…

Μήνυμα για μια ζωή που έχουμε χρέος όλοι να προσπαθήσουμε να γλυκάνουμε…