«Παιδική Χαρά Ευαγγελιστρίας: Δυο φωτογραφίες του 1991 και του 2019», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Αυτό ήταν το νέο που κυκλοφόρησε  σαν αστραπή  μεταξύ των παιδιών, εκεί στη γειτονιά μας στο Νέο Κόσμο Σπάρτης, κάπου στα 1967. Δήμαρχος Σπάρτης, τότε, ήταν ο ευπατρίδης Γεώργιος Σαϊνόπουλος (εκλεγμένος στα 1964) ο οποίος, λίγο πριν τον παύσει η χούντα  της 21ης Απριλίου στα 1967, πρόλαβε, μεταξύ άλλων πολλών και σημαντικών έργων, να προσφέρει στα παιδιά της Σπάρτης  την πρώτη Παιδική Χαρά της πόλης.

Μέχρι τότε, τα παιδιά της Σπάρτης, «παιδική χαρά» ακούγαμε και «παιδική χαρά δε βλέπαμε. Τρέξαμε,  λοιπόν, ένα απόγευμα, εκεί στη Βαγγελίστρα να δούμε «τι σόι πράμα» ήταν αυτή η Παιδική Χαρά, που τη χαίρονταν τα παιδιά σ’ άλλες πόλεις αλλά εμείς τα Σπαρτιατόπουλα όχι. Τη βρήκαμε γεμάτη παιδιά απ’ όλες τις γειτονιές της Σπάρτης, που είχαν κι αυτά έρθει εκεί για να τη δουν, να παίξουν και να χαρούν.

Και πραγματικά ήταν κάτι μαγικό που δεν το χόρταιναν τα μάτια μας:  Κάτω από τα ψηλόλιγνα καταπράσινα πεύκα, στα «πόδια» του Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελιστρίας, κούνιες, τραμπάλες, «γύρω-γύρω», μονόζυγα και κρίκοι γυμναστικής, γήπεδο τένις, σπιτάκι  σιδερένιο, πύραυλος  αναρρίχησης, παγκάκια …κ.α.π. γέμιζαν το χώρο, ενώ σε ένα σημείο - κοντά στην είσοδο - υπήρχε κι ένας λευκός κοντός με την Ελληνική Σημαία στην κορφή του να κυματίζει στο αεράκι.

Από τότε η Παιδική Χαρά Ευαγγελιστρίας Σπάρτης δέθηκε άρρηκτα με τη ζωή της πόλης, έγινε σημείο αναφοράς για τα Σπαρτιατόπουλα και τους Σπαρτιάτες  και παρέμεινε μοναδική και αναντικατάστατη για πολλές 10ετίες, ώσπου, στα 2014, αναπλάσθηκε ριζικά από τον δήμαρχο Σταύρο Αργειτάκο, αλλάζοντας τελείως μορφή, φυσιογνωμία και χαρακτήρα.

Σήμερα, η πόλη έχει, πλέον, πολλές και σύγχρονες παιδικές χαρές. Όμως, καμιά άλλη δεν θα κερδίσει στην καρδιά μας τη θέση της παλιάς παιδικής χαράς της Ευαγγελίστριας. Γιατί, ό,τι αγαπήσεις  στη ζωή σου, δεν το ξεχνάς ποτέ.

Στα 1991 ο Πέτρος Ζούζουλας, φωτογραφίζοντας τη Σπάρτη, «τράβηξε» και μια φωτογραφία της Παιδικής Χαράς της Ευαγγελίστριας, χαρίζοντάς της αθανασία και δίνοντας αφορμή στα λουλούδια της μνήμης και της καρδιάς ν’ ανθίζουν κάθε φορά που κάποιος «επικοινωνεί» μαζί της. Γιατί η φωτογραφία, εκτός από τέχνη, είναι μνήμη και συναίσθημα, είναι μια στιγμή  που «παγιδεύσαμε», ελπίζοντας πως θα ζήσει μαζί μας για πάντα.

Ο συμπολίτης μας Πάνος Παπαδολιάς έγραψε (μεταξύ άλλων) στην σπουδαία ιστοσελίδα του Lakonistas  στις 5-2-2015:

«Καλοκαίρι του 1991. Ο Πέτρος, στα δεκαεπτά του, πήρε την βαριά Nikon φωτογραφική του και πετάχτηκε ως τη Σπάρτη. (…) Φωτογράφιζε ό,τι έβρισκε ενδιαφέρον. Φωτογράφιζε μια επαρχιακή πόλη σε ρυθμούς νωχελικούς. Φωτογράφιζε το τσιμέντο που είχε αρχίσει να βγάζει εκτός κάδρου τα νεοκλασικά. Φωτογράφιζε δρόμους σχεδόν άδειους από Ι.Χ. Στην πλατεία, κάτω από τις πορτοκαλιές, η σκιά της πινακίδας με το πρόγραμμα του Σαϊνοπουλείου. (…) Μικρές λεπτομέρειες του χτες, μεγάλες αλλαγές του σήμερα. (…) 

Ο φίλος μας Πέτρος Ζούζουλας, ο οποίος μπορεί να μη ζει πια στην Ελλάδα, οι δεσμοί με τον τόπο του παραμένουν ωστόσο πάντα το ίδιο δυνατοί, ανέσυρε αυτές τις φωτογραφίες και τις μοιράζεται σήμερα με τους Lakonistas. Δεν είναι απλά εικόνες από το παρελθόν γλασσαρισμένες με νοσταλγία. Είναι πραγματική «τροφή για σκέψη». Και ως τέτοιες τις μοιραζόμαστε σήμερα μαζί σας….»

Κοιτάζοντας αυτήν την όμορφη παλιά φωτογραφία του Πέτρου Ζούζουλα σκέφτηκα να αποθανατίσω τον ίδιο χώρο και από την ίδια (κατά το δυνατόν) γωνία λήψης, ώστε να «δεθεί» το Χθες με το Σήμερα. «Βγήκε» μια  φωτογραφία τελείως τυπική χωρίς συναίσθημα και ζωή, απλά και μόνο για να σταθεί κάτω από την παλιά ως σημείο αναφοράς του Σήμερα.

Σίγουρα σε πολλά παλιά άλμπουμ  που «ξεκουράζονται» σε συρτάρια και ράφια των σπιτιών της Σπάρτης θα υπάρχουν φωτογραφίες οικογενειακές, φωτογραφίες παιδιών με παππούδες, με γονείς, με φίλους, που βρέθηκαν κάποτε και «έπαιξαν» και χάρηκαν  και ξεκουράστηκαν και πήραν καθαρόν αέρα στην Παιδική Χαρά Ευαγγελιστρίας. Τέτοια φωτογραφία, όμως, όπως αυτή του Πέτρου Ζούζουλα, που μας θυμίζει  πώς ήταν στα 1991, πριν από 28 ολόκληρα χρόνια, η πρώτη παιδική χαρά της Σπάρτης, δεν υπάρχει άλλη. Και είναι πραγματικά κρίμα που οι μελετητές της νέας παιδικής χαράς δεν διατήρησαν ΤΙΠΟΤΕ από την παλιά, ώστε να μένει δεμένο το νήμα της μνήμης και της ιστορικής διαδρομής  του χώρου και του χρόνου και να αποτίεται φόρος τιμής στον οραματιστή δήμαρχο Γεώργιο Σαϊνόπουλο, στον οποίο η Σπάρτη χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη.

Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου,

τίποτα δεν είναι πιο πικρό.

Γιώργος Σεφέρης

9-9-2019
Βαγγέλης  Μητράκος