Vekrakos
Spartorama | «Περί κριτηρίων ποιότητας για τη ζωγραφική», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Περί κριτηρίων ποιότητας για τη ζωγραφική», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 25/08/2019 Εκτύπωση Άρθρα
«Περί κριτηρίων ποιότητας για τη ζωγραφική», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Ένας άνθρωπος με τόση λίγη γνώση γύρω από το πώς οι αισθητικές αξίες λειτουργούν ως προς την αλήθεια δεν θα μπορούσε να έχει γενικότερα ασφαλή κριτήρια»
Οδός Εμπόρων

Όχι δεν σας φοβερίζω. Δεν πρόκειται να υποκύψω σε τέτοιες αφελείς απόπειρες ορισμών.

Δεν υπάρχουν τέτοια κριτήρια γενικώς και αορίστως. Κι αυτό διότι όταν απουσιάζει ο "κοινός" λόγος δεν γίνεται να υπάρξει πραγματικός διάλογος και κατάληξη σε κάτι κοινώς αποδεκτό. Άρα δεν γίνεται να ορίσουμε κριτήρια ούτε να βρούμε τί είναι ποιότητα στη ζωγραφική και στες τέχνες γενικώς.

Επειδή όμως κάποιος φίλος το έθιξε το θέμα και μάλιστα κάπως το προσδιόρισε θα πω κι εγώ μια ιστορία αληθινή που θυμήθηκα για να καταλάβετε πόσο χάος μπορεί να παραχθεί άμα οι άνθρωποι και μάλιστα οι καλλιτέχναι νομίζουν πως τα ξεύρουν όλα, ή σχεδόν όλα.

Κάποτε έκανα μια έκθεση στην Γκαλλερύ Αργώ στο Κολωνάκι. Οι πρώτες μου απόπειρες να ψελλίσω κάτι εικαστικά και μάλιστα στο δύσκολο χώρο της παραδοσιακής - βυζαντινής ζωγραφικής.

Μια μέρα διαβάζω ένα σχόλιο στο βιβλίο επισκεπτών της έκθεσης από ένα γνωστό ζωγράφο που έμενε στην Πλάκα τότε. Κεραυνός φοβερός! Ποιος είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε; Κατακριτικός και μάλιστα με τρόπο άκομψο και απάνθρωπο. Στεναχωρήθηκα.

Μετά από λίγο δέχτηκα την επίσκεψη στην έκθεση ενός άλλου ζωγράφου από τη Θεσσαλονίκη ο οποίος, αφού είδε την έκθεση, μου είπε πως ήρθε μετά από παρότρυνση του φίλου του ζωγράφου που με είχε καταχεριάσει. Μαζεύτηκα. Ο Θεσσαλονικεύς όμως ζωγράφος ήταν πολύ ενθουσιασμένος και πολλά επαινετικός για τη δουλειά μου. Πόσα καλά δεν μου είπε για την απόπειρά μου να δημιουργήσω επάνω στην παράδοση τη βυζαντινή.

Μετά πήγε ο άνθρωπος στο βιβλίο επισκεπτών και διάβασε όσα ο φίλος του είχε γράψει. Κατέβασε το κεφάλι και έφυγε ντροπιασμένος. Και με άφησε κι εμένα στεναχωρημένο και απορημένο για το χάος και την αταξία των ανθρωπίνων πραγμάτων, για τα σκοτεινά βάθη των ανθρώπινων ψυχών.

Μετά από καιρό διάβασα ένα βιβλίο του εν λόγω ζωγράφου και έπαψα να στεναχωριέμαι χωρίς φυσικά ποτέ να πάψω να αμφιβάλλω για το αν κάτι από όσα κάνω αξίζει τον κόπο.

Εκεί λοιπόν έγραφε πως είχε αμφιβολίες αν είναι έγκυρη η Θεία Ευχαριστία που τελείται σε έναν ναό που δεν είναι όσο ωραίος θα έπρεπε.

Τότε κατάλαβα πως δεν άξιζε να στεναχωριέμαι για τη γνώμη που είχε για μένα.

Ένας άνθρωπος με τόση λίγη γνώση γύρω από το πώς οι αισθητικές αξίες λειτουργούν ως προς την αλήθεια δεν θα μπορούσε να έχει γενικότερα ασφαλή κριτήρια.

Καλό δείλι...


Οδός Εμπόρων