Vekrakos
Spartorama | «Το Μάτι μου είναι Πονηρό», από το Γεώργιο Κόρδη

«Το Μάτι μου είναι Πονηρό», από το Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 04/08/2019 Εκτύπωση Άρθρα Φιλοσοφία
«Το Μάτι μου είναι Πονηρό», από το Γεώργιο Κόρδη
«Συγνώμη ζωή που σε χρησιμοποιώ, δίχως ντροπή σε φτύνω καθημερνά κι ανερυθρίαστα σε τσαλαπατώ»
Οδός Εμπόρων

Το μάτι μου είναι πονηρό και δεν έχω το κουράγιο να το βγάλω.

Πέρασα πρόσφατα από ένα μοναστήρι στη κεντρική Ελλάδα. Για μια δουλειά που έπρεπε να γίνει. Ησυχία μεγάλη και ο κόσμος πέρα μακρυά να φαίνεται καθαρότερα από ποτέ. Μάλλον το πλεονέκτημα της απόστασης ίσως η γλυκειά ζέστη και η αμεριμνησία του καλοκαιριού.

Αυτό που πήρα μαζί μου φεύγοντας ξανά για την ζωή μου, για το μέτωπο του πολέμου μου- εκεί που δεν έχει γιορτή και σκόλη- ήταν τα καθαρά μάτια των καλογραιών. Μάτια που εκοίταζαν δίχως να θέλουν να πάρουν τίποτα από εσένα, χωρίς τίποτα να ζητούν. Μάτια που ήταν παράθυρα ανοιχτά σε καθαρές καρδιές που είχαν χωρήσει καιρό τώρα από τη ματαιότητα της διεκδίκησης και της αντεκδίκησης, απ? το χάος των αντιθέσεων, των ερίδων, των συμφερόντων, των πολέμων και του αδίκου αίματος.

Μάτια που χωρούσαν ελικοειδώς από φως σε περισσότερο φως και είχαν για ετούτο χαρά.

Αυτό που πήρα μαζί μου φεύγοντας για τες μάχες μου ήταν τα καθαρά τους μάτια να χω να θυμάμαι σαν ξεστρατίζω και χάνω το δρόμο μου, σα χάνομαι σε φτηνές ηδονές και σε ανόητους ατραπούς που κάνουν την καρδιά στενάχωρη και φυλακή φρικτή.

Στα μάτια τους είδα τα δικά μου μάτια και ντράπηκα και τα κατέβασα που τα βρήκα σκοτεινά, που τα βρήκα πονηρά τα δικά μου μάτια, που κατάλαβα πως κοιτούν τον κόσμο ηδονικά κι αρπακτικά και δεν ξέρουν να ακουμπήσουν πουθενά δίχως να περιμένουν κάτι, δίχως κάτι να ζητούν.

Στα μάτια τους είδα την απόσταση που με χωρίζει από την καθαρότητα της καρδιάς που έχει αγάπη άδολη και είναι για τούτο μακάρια και ζει σε "παράδεισο" κοινωνίας με όλα τα ζωντανά.

Ντράπηκα που είδα τέτοια μάτια. Ντράπηκα πιο πολύ που δεν έχω κουράγιο να βγάλω τα δικά μου μάτια τα πονηρά καθώς με είπε εκείνος που ήξερε πόσο δύσκολο πορεύεται κανείς σε μια ζωή γεμάτη ηδονές και εξουσίες που διεκδικούν να κερδίσουν την καρδία σου, να σε κομματιάσουν, να σε κάνουν να διαιρέσεις τη ζωη σε καλή και σε κακή, να σε κάνουν, να σε αναγκάσουν να απορρίψεις να θανατώσεις, και το χειρότερο να δικαιολογήσεις τους θανάτους που προκάλεσες.

Ντράπηκα που δεν μπορώ να ακολουθήσω εκείνον που μπήκε στους μεγάλους πειρασμούς του πλούτου και της δόξας και της εξουσίας κι εβγήκε ακέραιος, φτωχός για τον κόσμο, άσημος για τον κόσμο, αδύναμος για τον κόσμο και για τούτο αληθινός.

Το μάτι μου είναι πονηρό και δεν έχω κουράγιο να το βγάλω. Συγνώμη ζωή που σε χρησιμοποιώ, δίχως ντροπή σε φτύνω καθημερνά κι ανερυθρίαστα σε τσαλαπατώ.

Γεώργιος Κόρδης


Οδός Εμπόρων