Το καλοκαίρι του κυρίου Ιλό είναι θορυβώδες, όπως όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας, αφού η αντήχηση από τις φωνές σε μια πολύβουη παραλία μοιάζει μέσα στα χρόνια να γιγαντώνεται σε ένα soundtrack που παίζει σε ανύποπτες στιγμές, θυμίζοντας όχι τις ίδιες τις λέξεις αλλά τον τρόπο που αυτές γίνονται ένα με τους φυσικούς ήχους της θάλασσας, του αέρα και της πατημένης άμμου. 

Το καλοκαίρι του κυρίου Ιλό είναι αγχωτικό. Όπως οι διακοπές από τη φύση τους που σε βρίσκουν σε μια διαρκή αναζήτηση νιρβάνας να κυνηγάς τη σωστή στιγμή που ποτέ δεν έρχεται, το τέλειο μέρος στην παραλία που ποτέ δεν θα βρεις, την ιδανική βουτιά που ποτέ δεν θα κάνεις, το καλοκαιρινό φλερτ που ποτέ δεν θα γίνει έρωτας. 

Το καλοκαίρι του κυρίου Ιλό είναι αστείο. Με τον ίδιο τρόπο που όλα τα καλοκαίρια, τότε και τώρα, φέρουν μαζί τους τη γελοιοποίηση της καθημερινότητας, μετουσιώνοντάς την σε μια σουρεαλιστική παραμόρφωσή της, όπου κάθε είδος (πολιτικής) ορθότητας απουσιάζει δίνοντας χώρο στην αναρχία. 

Το καλοκαίρι του κυρίου Ιλό είναι μια βαλίτσα που είναι αδύνατον να σηκώσεις, μια οικογενειακή φωτογραφία που θα καταστρέψεις, ένα παιχνίδι τένις που τελικά δεν έπρεπε να δοκιμάσεις ποτέ, μερικές ασκήσεις για να νιώσεις το σώμα σου έτοιμο να μπει στη θάλασσα, ένα παιδί που πάντα θα βρίσκεται στο οπτικό σου πεδίο, ένα βλέμμα στην παραλία που ονειρεύεσαι να μην έβρισκε ποτέ τέλος, μια τζαζ παρτιτούρα, η μελαγχολία που θα νιώθεις πάντα όταν έρχεται το φθινόπωρο, μια μεγαλειώδης ταινία για την φαιδρότητα των καλοκαιρινών τίποτα που τελικά μπορεί να είναι και τα πάντα.

Μανώλης Κρανάκης - FLIX