«Περί Πλαστικότητας στη Βυζαντινή Ζωγραφική», από τον Γεώργιο Κόρδη

Ένας καλός φίλος τότε με είπε πως αυτό δεν είναι σωστό και παραδοσιακό γιατί χρειάζεται η πλαστικότητα αφού μέσα από αυτήν γίνεται η προβολή του έργου προς τους θεατές και η επικοινωνία σε επίπεδο αισθήσεων αρχικά και πνευματικά ύστερα.

Με επηρέασε πολύ τότε η γνώμη του γιατί ήξερα πως το σχόλιο του είχε αγάπη μέσα του.

Έτσι για χρόνια πολλά έψαξα την πλαστικότητα και μέσα από το πλάσιμο του χρώματος.

Με τα χρόνια όμως κατάλαβα πως η πλαστικότητα αρχικά και βασικά είναι υπόθεση της γραμμής σε συνδυασμό με την αντιστικτική οργάνωση των προπλασμών. Έτσι εφόσον έχουμε πολύχρωμους προπλασμούς που αντιπαραβάλλονται, με τη δύναμη των τοπικών χρωμάτων έχουμε μια βασική πλαστικότητα που πολλαπλασιάζεται με την δύναμη της γραμμής. Αρκεί η γραμμή να έχει δύναμη και πλαστικότητα. 

Τότε η γραμμή παύει να είναι απλά το όριο του χρώματος και γίνεται "φως", ενέργεια δηλαδή που εκτινάσσεται-προβάλλεται από την επιφάνεια προς την αίσθηση του θεατή και φέρνει σε αυτόν τις ποιότητες της εικόνας.

Κι αυτό θέλει μαστορία περίσσια. Στην Κομνήνεια ζωγραφική έχει πολλά τέτοια δείγματα.

Με τη λογική αυτή έφτιαξα εχτές μια εικόνα της Αγίας Ευφημίας, για τη γιορτή της.

Αφιερωμένη σε όσους αγαπούν στ? αλήθεια του μάρτυρες και νοσταλγούν όσα αυτό συνεπάγεται.

Αγία Ευφημία, Ψηφιακή ζωγραφική, 2019.

Γεώργιος Κόρδης