Λεβεντογέννες ξεφαντώνουν στους αιώνες

σερνικομάνες με τ’ αγόρια αρμαθιά

αντρογυναίκες και σκληρές σαν αμαζόνες

με τα δρεπάνια γιαταγάνια και σπαθιά

ουράνιο τόξο, νίκες και κορώνες

η πίστη στην καρδιά τους θάλασσα βαθιά.

Πρόσωπα στεγνά από αρχαία τραγωδία

που τρέχουν με τη μοίρα τους ζαλιά

φωνές που φτάνουν σαν ουράνια χορωδία

χείλη που βγάζουν μια αλλιώτικη λαλιά

χορός που κάνει το μοιρολόι μελωδία

θάνατος και ζωή πηγαίνουν αγκαλιά.

Άνερα στόματα ξερά και πεινασμένα

τα μυστικά τους είναι σ’ όλους φανερά

ένδοξα μέτωπα δαφνοστεφανωμένα

κρατάνε την τιμή τους απίστευτα γερά

μες τη χαρά τα ξεμόνια μονοιασμένα

στου Ματαπά τον πόνο πνίγουν τα νερά.

Στήθη ’πο πέτρα στο γαλάζιο στημένα

αιώνια θηλάζουν την αθάνατη γενιά

χέρια στιβαρά με ρόζους καμωμένα

οργώνουν τις πέτρες με αξίνες και υνιά

μάτια στο χρέος χρόνια καρφωμένα

φυλάνε καραούλι την αδούλωτη γωνιά.

Β. Γ. Βλαχάκος