Vekrakos
Spartorama | «Στην Αγιά-Τριάδα της Τρύπης», από τον Βαγγέλη Μητράκο

«Στην Αγιά-Τριάδα της Τρύπης», από τον Βαγγέλη Μητράκο

Ευάγγελος Μητράκος 17/06/2019 Εκτύπωση Άρθρα Κοινωνία
«Στην Αγιά-Τριάδα της Τρύπης», από τον Βαγγέλη Μητράκο
«Αργά το απόγευμα, με χορτασμένη την ψυχή από νάματα αγάπης, συντροφέματος και ζεστασιάς, έπαιρναν και πάλι οι πανηγυριστές το λεωφορείο για να επιστρέψουν στη Σπάρτη...»
Οδός Εμπόρων

Γιόρτασε ΚΑΙ φέτος η Αγια-Τριάδα, το γραφικό, ιστορικό και πανέμορφο εκκλησάκι στο έμπα της καταπράσινης και δροσολουσμένης Τρύπης, στο σημείο ακριβώς όπου, όπως θυμίζει η μαρμάρινη επιγραφή στο προσκυνητάρι, ο Άγιος Χαράλαμπος, στα 1753, σταμάτησε τη φοβερή πανούκλα που με μορφή «γραίας» ερχότανε να μπει στο χωριό και να ξεκάνει τους κατοίκους. Το εκκλησάκι αυτό το αγαπούν και το τιμούν, από παράδοση, οι Σπαρτιάτες, που στα παλιότερα χρόνια ανέβαιναν οικογενειακώς με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ για ν΄ ανάψουν κεράκι και να προσευχηθούν. Όταν τέλειωνε η λειτουργία, δεν γύριζαν στη Σπάρτη, αλλά κίναγαν με τα πόδια για ν΄ ανεβούν στο χωριό, αναζητώντας πρασινάδα και ίσκιο για να καθίσουν. Πολλοί κάθονταν στα μαγαζιά του «ΒΟΖΟΛΑ» και του «ΑΣΠΙΩΤΗ»  ή στον «ΚΑΡΒΑΣΑΡΑ», για να φάνε και να πιούνε, αλλά οι περισσότεροι καταλήγανε στο «Βασιλονέρι», στο δροσερό και βαθύσκιο Κεφαλάρι με τα πλατάνια και τα τρεχούμενα νερά ή ακόμα πιο πάνω, στο έμπα της Λαγκάδας του Ταϋγέτου, κάτω από τη δημοσιά, εκεί που βρισκόταν το υδραγωγείο!

Οι γυναίκες άνοιγαν τα λινά, καρό τραπεζομάντιλα καταγής κι άπλωναν πάνω τους τα κεφτεδάκια, τα ντολμαδάκια, τα τυριά, τις ελιές, το ψωμί, τις μπουκάλες με το κρασί... κι όλοι κάθονταν γύρω σταυροπόδι, σαν σε Δείπνο Μυστικό όπου ΟΛΟΙ ήταν Μαθητές αγαπημένοι και ΚΑΝΕΝΑΣ Ιούδας κι έτρωγαν κι έπιναν και τραγούδαγαν κι έστηναν και το χορό και γελούσαν και χαίρονταν αυτές τις μικρές αλλά μεγάλες στιγμές της ζωής, που τη νοστίμιζαν και της έδιναν χρώμα και άρωμα και νόημα και που έδεναν ακόμα πιο σφιχτά τους κόμπους στο σκοινί που κρατούσε ενωμένη την οικογένεια, τη συγγένεια, τη φιλία και την ανθρωπιά.

Αργά το απόγευμα, με χορτασμένη την ψυχή από νάματα αγάπης, συντροφέματος και ζεστασιάς, έπαιρναν και πάλι οι πανηγυριστές το λεωφορείο για να επιστρέψουν στη Σπάρτη, ενώ η ευχή "και του χρόνου" είχε νόημα τότε, και ήταν υπόσχεση συνάμα και δέσμευση.

Ο μακαρίτης ο πατέρας μου, ο Παναγιώτης, που σαν παιδί και σαν νέος δεν τρύγησε καμιά χαρά από το κλήμα της ζωής του, πάσχιζε μ΄ όλη του την καρδιά, να δώσει σε μας, τα τρία του παιδιά,  ΟΛΑ εκείνα που του ’λειψαν εκεινού, για να ’χουμε ομορφιά στην ψυχή μας και αναμνήσεις - αποσκευές, τόσο αναγκαίες για το ταξίδι μας στον κόσμο. Ανάμεσα σ’ αυτά ήταν και ο οικογενειακός «ξεσηκωμός», κάθε χρόνο, για το πανηγυράκι της Α. Τριάδας στην Τρύπη και το ξένοιασμα μαζί με συγγενείς και φίλους εκεί στα νερά και στα πλατάνια του πανέμορφου και καταπράσινου χωριού.

Ακόμα και σήμερα, όταν περνάω από κει, βλέπω ένα μικρό παιδάκι, με καπελάκι άσπρο, μπλε κοντοπαντέλονο, λευκό μπλουζάκι και άσπρα καλτσάκια και πέδιλα να «ισορροπεί» πλάι στα τρεχούμενα νερά και να το κρατάει ο πατέρας του απ΄ το χέρι με την αγάπη εκείνη που ποτέ δεν ειπώθηκε με λόγια, αλλά γράφτηκε αξεθώριαστη πάνω στην περγαμηνή της καρδιάς! 

ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!!!

 

17-6-2019
Βαγγέλης  Μητράκος



  



Οδός Εμπόρων