Vekrakos
Spartorama | «Συνθηματολογία... και άλλες φαιδρότητες», του Στέφανου Ηλ. Βρεττάκου, Δικηγόρου Σπάρτης

«Συνθηματολογία... και άλλες φαιδρότητες», του Στέφανου Ηλ. Βρεττάκου, Δικηγόρου Σπάρτης

Spartorama 24/05/2019 Εκτύπωση Ελλάδα Κοινωνία Πολιτική
«Συνθηματολογία... και άλλες φαιδρότητες», του Στέφανου Ηλ. Βρεττάκου, Δικηγόρου Σπάρτης
«Με τους πολλούς ή με τις ελίτ», «Τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», «Η δική σας δημοκρατία και η δική μας» και άλλες φαιδρότητες
Οδός Εμπόρων

Οι φράσεις του τίτλου, που αποτελούν την κύρια συνθηματολογία του Αλέξη Τσίπρα και των συν αυτόν –Πολάκη, Ξενογιαννακοπούλου κ.α.-, αν χρεωθούν στην άγνοια αυτών που τις εκφέρουν, δείχνουν, καταρχάς, άγνοια της ίδιας της δημοκρατίας.

Δείτε: Η δημοκρατία ως πολίτευμα δομείται τόσο επί της δημοκρατικής, όσο και επί της φιλελεύθερης αρχής. Η δημοκρατική αρχή είναι η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας –κυρίαρχος είναι ο λαός, κάθε εξουσία πηγάζει από αυτόν και ασκείται υπέρ του- έκφανση της οποίας είναι η πλειοψηφική αρχή –οι αποφάσεις λαμβάνονται από την πλειοψηφία-. 

Από την άλλη, ως φιλελεύθερη αρχή νοείται το δικαίωμα των ατόμων να διαφυλάξουν για τον εαυτό τους έναν προστατευμένο χώρο δικαιωμάτων, αδιαπέραστο ακόμα και από τις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Έτσι, η δημοκρατία βασίζεται σε αυτήν την αντίφαση, σε αυτό το παράδοξο: στη συμβιωτική αλλά ταυτόχρονα αντιθετική σχέση της δημοκρατικής με τη φιλελεύθερη αρχή, δηλαδή την ανά πάσα στιγμή αντιπαράθεση των αποφάσεων της πλειοψηφίας με τα δικαιώματα της μειοψηφίας, στην οποία τα μεν δικαιώματα της μειοψηφίας πρέπει να γίνουν σεβαστά, οι δε αποφάσεις της πλειοψηφίας πρέπει να εφαρμοστούν. Από τα ανωτέρω είναι σαφές ότι στην δημοκρατία, ή καλύτερα στην φιλελεύθερη δημοκρατία –διότι η δημοκρατία είτε είναι φιλελεύθερη είτε δεν υπάρχει!-, δεν μπορεί να υπάρξει το δίλημμα ή εμείς ή αυτοί!

Η δημοκρατία μάς χωρά και μάς περιλαμβάνει όλους. Και την πλειοψηφία που αύριο, για ένα άλλο θέμα που θα τεθεί, θα συρρικνωθεί σε μειοψηφία. Και την μειοψηφία που μεθαύριο, όταν ένα άλλο ζήτημα προκύψει, θα γίνει πλειοψηφία. Μήπως όμως η εν λόγω συνθηματολογία δεν πηγάζει από άγνοια αυτών που την χρησιμοποιούν; Το ερώτημα είναι ρητορικό. Η διχαστική, εμφυλιοπολεμική ρητορεία αποτελεί στοιχείο εκ των ων ουκ άνευ για ένα λαϊκιστικό και ριζοσπαστικό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ –πόσο μάλλον ένα μόρφωμα σαν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!-.

Δεδομένου ότι στην σημερινή συγκυρία δεν εξαρτά την συσπείρωση των οπαδών του από τις σαφείς, ιδεολογικές αρχές του, αλλά αποτελεί ένα συνονθύλευμα, μία χοάνη, κυρίως ιδεοληψιών, έχει ανάγκη την παράσταση του άλλου, του απέναντι, ως συμβόλου του κακού. Δημιουργεί, λοιπόν, έναν εχθρό που δεν τον κατονομάζει, ούτε τον περιγράφει αλλά τον προσδιορίζει με γενικούς όρους –ελίτ, ολιγάρχες, λίγοι κ.α.-, τον οποίο τοποθετεί απέναντι σε ένα εξίσου αόριστο δημιούργημά του, τον λαό. Ό,τι συμβαίνει και ό,τι μπορεί να συμβεί αποδίδεται σε αυτόν τον αόρατο εχθρό, που διαρκώς υπονομεύει έναν πάνσοφο και πανάγαθο λαό. Ο τελευταίος, δεν αποτελεί ένα παλίμψηστο διαφορετικών και αντικρουόμενων ζητουμένων (κοινωνικών, ταξικών, ιδεολογικών κ.α.) - ξεχάστε ότι ξέρατε, ακόμα και την περίφημη πάλη των τάξεων του Καρόλου Μαρξ!- αλλά μία άμορφη μάζα πολιτών με τις ίδιες προτιμήσεις και κοινά συμφέροντα. Δεν αρκείται όμως σε αυτά.

Εξίσου αυθαίρετα επιφυλάσσει στον εαυτό του ρόλο απόλυτου εκφραστή αυτού του λαού! Δηλαδή κατασκευάζει μία πολιτική ταυτότητα, η οποία διεκδικεί για λογαριασμό των ομάδων που έχει συσπειρώσει μέσα της την ιδιότητα όλης της πολιτικής κοινότητας -εμείς είμαστε ο αληθινός λαός, λέει!-. Από εκεί και πέρα όλα τα άλλα είναι πανεύκολα. Και να τους τελειώσει, πριν μας τελειώσουν, μπορεί. Και να έχει την δική του δημοκρατία, ενώ οι άλλοι την δική τους. Και να είναι με τους πολλούς, ενώ αυτοί είναι με τους λίγους. Άλλωστε, δεν γίνεται κανείς φαιδρός με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που προσποιείται ότι έχει. Το μόνο που δεν μπορεί έτσι -είναι βέβαιο!- είναι βγάλει την χώρα από την κρίση και να την οδηγήσει στον 21ο αιώνα.

Στέφανος Ηλ. Βρεττάκος, Δικηγόρος Σπάρτης


Οδός Εμπόρων