Τρίτη, 16 Απριλίου 2024
«Εφήμερη Γλυπτική», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Τα αγάλματα δεν είναι σε μουσείο, κρατούν για λίγο, βαστούν όσο η αναμονή σε τσιγαροκαπνισμένους σταθμούς...»
Αεροδρόμια, σταθμοί, πολύβουα λιμάνια. Περιπλάνηση στα
φωτεινά και στις σκοτεινιές του κόσμου. Με κάτι υπόθεσες ψυχικές στα χέρια, με
μεράκια ανεκπλήρωτα στα μάτια και εισιτήρια χωρίς επιστροφή στην πίσω πλευρά
του νου. Το άγγιγμα βαραίνει πολύ. Γίνεται το μέσο για να φτάσεις
γρήγορα στο ερωτικό σχεδόν και στην ευλογία του ίσως, στη πικραμένη χαρά της
αμφιβολίας και στην γυμνή θέα του καθόλου. Τα χέρια αγγίζουν και αφήνουν ασυναίσθητα αποτυπώματα,
χνάρια ερώτων, χνάρια μιας αγωνίας, ενός μετέωρου θεόρατου ημιτελούς κενού. Τα χέρια αγγίζουν και πλάθουν. Αγγίζουν οτιδήποτε, Υλικά
φτηνά, ευτελή, καθημερινά, περιφρονημένα. Και τα χέρια ποιούν. Αγάλματα,
ερωτήματα, αιτήματα σουτ ειδήμονες, προσευχές σε ειρηνικούς αγίους, ικεσίες σε
ζωντανούς χαμόγελα και σαρκασμούς για τους βεβαιωμένους του κόσμου,
χαιρετίσματα για τους νομοταγείς και νομοσταγείς του κόσμου. Τα αγάλματα δεν είναι σε μουσείο, κρατούν για λίγο, βαστούν όσο
η αναμονή σε τσιγαροκαπνισμένους σταθμούς, όσο να σημάνει η αναγγελία πτήσης.
Μια εικόνα τους μόνον μένει και μια μνήμη αισθημάτων που ποτέ δεν θα καταγραφεί
ακριβώς... Εφήμερη γλυπτική... Εφήμερη ζωή... Καλημέρα
