«...σου γράφω πάλι από ανάγκη...», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Κι εκείνη η απουσία που καμακώνει την καρδιά μου τα πρωινά και κάνει να πετούν τρομαγμένα τα πουλιά μακρυά, ποίηση είναι και να ξέρεις με πονά»

Ποίηση είναι, λέει, να φοβάσαι να αποτεφρωθείς κι όμως να το κάνεις καθημερινά, χωρίς λόγο και τέλος. Ποίηση είναι, λέει, να ξεχνάς το όνομα σου κάθε πρωί και να ψάχνεις να βρεις τα χέρια σου το σούρουπο. Ποίηση είναι, λέει, τα χείλια σου που σπαράσσουν ολοένα και δεν βαστούν να σιωπούν εμπρός στην ωραιότητα τιποτένιων πραγμάτων.

Εκείνη η γονυκλισία μπροστά σε κάθε αναπάντεχο κενό που τραγουδά τυχαίες αρμονίες και μυστικά χάδια μοιράζει ποίηση είναι, λέει.

Κι οι βροχές που έρχονται τρυφερά και οι άνεμοι που αρμενίζουν ακατάστατα ανάμεσα σε κατσαρά μαλλιά και τρυπώνουν στα στήθια κοριτσιών, οι τιθασεμένες αστραπές από ένα μεγάλο ανεκπλήρωτο έρωτα, οι χαριτωμένες των σταυρωμένων ποδιών σου υποσχέσεις Άνοιξη καιρό, τα μακρινά ξέθωρα χειροκροτήματα σε έρημες παιδικές χαρές, οι κούνιες που αιωρούνται ανέμελα αδειανές πάνω από θάλασσες ήμερες Νοέμβρη μήνα ποίηση είναι.

Κι εκείνη η απουσία που καμακώνει την καρδιά μου τα πρωινά και κάνει να πετούν τρομαγμένα τα πουλιά μακρυά ποίηση είναι και να ξέρεις με πονά.

Αλλά δε γίνεται μάλλον αλλιώς.

Από ανάγκη σου γράφω και πάλι...