«Τι απορείς και τι με ρωτάς;», από τον Γεώργιο Κόρδη

Τη φαντάζομαι εκστατικά απαλλαγμένη από περιττές ωραιοποιήσεις, από ψεύτικα στολίδια, από κάθε λογής βελτιώσεις και χαίρεται η καρδιά μου.

Τότε, εκεί που ο χρόνος πλαταίνει, τότε που οι στεριές λιώνουν και οι θάλασσες μελώνουν και οι ανέμοι μερώνουν φυτεύω χρυσά σεμνά θυμάρια σε πευκοπλαγίες, ψιμμυθίζω φώτα στη μάσκα της μελαγχολίας, σκουπίζω ματάκια παιδικά.

Όταν δεν ζωγραφίζω κρατώ την αναπνοή μου και βαπτίζομαι σε αλώβητο φως και σε μυρωμένα δάκρυα για να εξαγνιστώ και να μη σκιάζομαι να κρατήσω το ηφαίστειο της λύπης του κόσμου.

Ύστερα κρύβομαι από τις απορίες σου και την αγωνία σου φεύγω. Και κρυφοκοιτώ. Την διαδοχή των εποχών, την περιστροφή των συναισθημάτων, τη ματαιότητα των εγκωμίων.

Τί απορείς που δεν ζωγραφίζω, αφού ζω...

Καληνύχτα