«Το Δωμάτιο», από τον Γεώργιο Κόρδη

Ένα δωμάτιο. Ένα τυπικό, καθαρό δωμάτιο ξενοδοχείου κάπου μακριά.

Σκέφτομαι πως ποτέ δεν έφτιαξα στη ζωή μου ένα χώρο όπως θα μπορούσα να τον φανταστώ ή να τον επιθυμήσω. Σπίτια απέκτησα αλλά δεν φρόντισα ποτέ να τα διαμορφώσω για να μου μοιάζουν. Ίσως γιατί ενδόμυχα, κρυφά μέσα στην ψυχούλα μου ήξερα, ξέρω πως η αληθινή ξενιτειά ξεκινά με την άρνηση της εστίας. Και εστία είναι κάθε χώρος στον οποίο νοιώθεις οικεία, κάθε χωρόχρονος φτιαγμένος κατά το σουλούπι σου. τη φαντασία σου, το γούστο σου.

Προτίμησα ανέστιος να ζω.

Ίσως για τον φόβο μην ξεχαστώ στις ερημιές του οικείου και του εδικού. Για τον τρόμο μην πλανευτώ και ξεχάσω πως η αληθινή πατρίδα είναι αλλού, ότι «ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου...».

Γυρίζω κάθε βράδυ στο δωμάτιο. Σε κάποιο δωμάτιο. Όλα ίδια είναι έτσι κι αλλιώς. Μονάχα οι τύψεις της ημέρας διαφέρουν, το μέγεθος της σιωπής ή το βάρος της αστοχίας να φτάσω σε κάποια τέλος πάντων συμφιλίωση των διεστώτων.

Καληνύχτα, Καλημέρα

Γεώργιος Κόρδης