Vekrakos
Spartorama | «...κάθε βράδυ επιστρέφω νωρίς», από τον Γεώργιο Κόρδη

«...κάθε βράδυ επιστρέφω νωρίς», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 27/05/2019 Εκτύπωση Άρθρα Φιλοσοφία
«...κάθε βράδυ επιστρέφω νωρίς», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Οι λίγες κινήσεις στο μικρό χώρο κάθε μέρα πανομοιότυπες, σχεδόν τελετουργικές»
Οδός Εμπόρων

«...κάθε βράδυ επιστρέφω νωρίς. Η κούραση, η ηλικία, οι μέριμνες στο πίσω μέρος του μυαλού, λίγο, ίσως, η ανεξήγητη αίσθηση της ματαιότητας με συμμαζεύουν και με στέλνουν στο κατάλυμα νωρίς. Οι λίγες κινήσεις στο μικρό χώρο κάθε μέρα πανομοιότυπες, σχεδόν τελετουργικές.

Το ζεστό νερό που απομακρύνει την κούραση της μέρας και με αρπάζει σε ταξίδι για κάπου που έχει όνειρα και φως. Μια φωτεινή οθόνη να δείχνει τη φευγαλέα και ψευδή εικόνα του έξω κόσμου. Λίγο ψωμί και τυρί, ένα ποτήρι νερό, μια λιχουδιά θυμίζουν στο κουρασμένο κορμί πως είναι να ζεις αληθινά μεταλαβάνοντας στις ποιότητες του κόσμου ετούτου...

Πριν τον ύπνο η μουσική που, αν και σχεδόν πάντα με θλίβει, φέρνει στην καρδιά αισθήματα παράξενα και αυξάνει το μέγεθος της μοναξιάς και της ορφάνιας που μοιάζει να κυριαρχεί την πλάση. Με κάνει να νοιώθω πως μετέχω σε κάτι πιο μεγάλο από μένα, σε κάτι πιο πραγματικό απο τις σκιαγραφίες που απλώνω σε τοίχους καθημερινά..Μπορεί βέβαια κι αυτό ψευδαίσθηση να είναι θλιβερή, όμως κάπως με βαστά...

Ύστερα έχω ένα μικρό κουτάκι ασημένιο, πλουμισμένο με σχέδια πολλά. Γεμάτο είναι με ένα αρωματικό κερί. Δώρο φίλου ακριβού. Το ανοίγω για να πλημμυρίσει το δωμάτιο ευωδίες και να φέρει κοντά μνήμες γλυκόπικρες από καστροπολιτείες αλλαργινές, από στράτες που δεν διάβηκα, από εσχατιές της γης που δεν περπάτησα, από νόστο των νότιων θαλασσών...

κάνω το σταυρό μου και την κεφαλή γέρνω σε μαξιλάρι λερό απ τα δάκρυα και τις αποτυχημένες μετάνοιες χρόνων πολλών...»

Γεώργος Κόρδης


Οδός Εμπόρων