«Τι έχουμε να προσφέρουμε...», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Κλαψουρίζουμε ξεχασμένοι στο ένδοξο παρελθόν, αναμασάμε όσα προτείνουν άλλοι δυτικότερα η ανατολικότερα ημών, αντιγράφουμε κυρίως αρκούμενοι σε δεύτερους και τρίτους ρόλους»

Λόγος πολύς για το ένδοξο παρελθόν. Λόγος λίγος για το ισχνό παρόν. Μανική επιδίωξη αιτιολόγησης της κατά-στασης, μανική δίωξη ανεύρεσης δικαιολογιών. Βολική επανάπαυση στην απελπισία και η μοναξιά άλλοθι για την αδράνεια και την παραίτηση. Σκόρπια ψελλίσματα ισχνά, ως νόστος μάλλον που δεν σχηματίζει βήμα και δεν παράγει και πράγματα πού θα μπορούσαν να συστήσουν σώμα.

Κι ένας κόσμος, μια οικουμένη που πορεύεται χωρίς εμάς. Και πάει.. Δεν ξέρω που αλλά πάει.. Δοκιμάζει, ψάχνει, γεύεται και βλέπει και θεωρεί τη γλυκιά παρουσία της Αλήθεια ή την πικρή όψη του ψεύδους. Όλα πορεύονται και πάνε... Εμείς μοιάζουμε ξεχασμένοι σε περασμένα μεγαλεία, σε ουτοπικές μεταφυσικές βεβαιότητες ότι στο τέλος όλα πάλι θάναι όπως πρώτα, σε ψευδαισθήσεις για τη μοναδικότητα του είναι μας. Ανίκανοι και φοβισμένοι να θέσουμε ερωτήματα  που πονάνε, να αμφισβητήσουμε ριζικά τα αυτονόητα, ανήμποροι λες να ζητήσουμε να μετρήσουμε την πραγματικότητά μας και να δούμε το μέτρο της ηλικίας μας, του πνευματικού μας αναστήματος.

Ο κόσμος πορεύεται και πάει. Ζυμώνει τον άρτο που θα θρέψει τις μελλούμενες γενιές, την τροφή που θα μεγαλώσει όσους έρχονται φτιάχνει. Κι όλοι φέρνουν όσα κι ο,τι μπορούν στο τραπέζι αυτό. Όλοι καταθέτουν αυτό που έχουν, αυτό που παρέλαβαν, το δικό τους πρόσωπο, τη δική τους κληρονομιά, το θησαυρό τους, τις δομές της σκέψης τους, τον τρόπο που κατανοούν τον κόσμο και συστήνει την κοινωνίας του...

Κι εμείς; Εμείς μάλλον, εκτός εξαιρέσεων απουσιάζουμε. Κλαψουρίζουμε ξεχασμένοι στο ένδοξο παρελθόν, αναμασάμε όσα προτείνουν άλλοι δυτικότερα η ανατολικότερα ημών, αντιγράφουμε κυρίως αρκούμενοι σε δεύτερους και τρίτους ρόλους. Αδύναμοι να αναζητήσουμε το λόγο του τρόπου μας, να τον αξιολογήσουμε με βάση την πραγματικότητα και τα αιτήματα του σύγχρονου ανθρώπου και να τον χρησιμοποιήσουμε για να ζήσουμε κι, όχι απλά ως τουριστικό στόχο και άλλοθι για τη διατήρηση του εκτροφείου των ψευδαισθήσεων. Αναρωτιέμαι τί πρωτότυπο και αυθεντικό έχουμε να καταθέσουμε σήμερα ως λαός στην ιστορία και στην παγκόσμια κοινότητα; Κάτι αληθινά δικό μας. Κάτι που να αφορά όλους τους ανθρώπους και την καθολικότητα της ζωή. 

Πρόσφατα είδα έργα Αφρικανών καλλιτεχνών από τη Νιγηρία όπου η τοπική εικαστική παράδοση ζυμωμένη με τα διδάγματα του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού αποδεικνύει πως κάθε λαός που εκτιμά την παράδοσή του μπορεί να δημιουργήσει σε κάθε εποχή αριστουργήματα μοναδικά που εμπλουτίζουν την παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητας. Αρκεί ο λαός αυτός να μη ντρέπεται για τον τρόπο του, για την παράδοση του. Να τη σέβεται, να την αγαπά και να την εμπιστεύεται. Όταν συντρέχουν αυτές οι συνθήκες τότε κάθε λαός έχει να καταθέσει κάτι στην παγκόσμια τράπεζα, στο τραπέζι της "Βασιλείας" της κοινότητας των λαών...

Χαίρετε...

Γεώργιος Κόρδης