«Μια ζωή και δύο κόσμοι», από τον Βασίλη Βλαχάκο

Μια γιαγιά στην παραλία

δίχως κόσμο, χωρίς πλοία

πήγε για να κάνει μπάνιο

κάτι που δεν είναι σπάνιο..

Όμως μέχρι εκεί που «κάνει»

μαζεμένο το φουστάνι

μόν’ που φαίνεται η γάμπα

θέαμα που είναι τσάμπα,

με αργό - βαρύ το βήμα

’κει που έσκαζε το κύμα

έβρεχε τους αστραγάλους

και δεν έβλεπε τους άλλους

που την κοίταζαν ντυμένη

πέρα-δώθε την καημένη

μες τη ζέστη και τη λαύρα

να φοράει ρούχα μαύρα.

Ο καημός της έχει μείνει

που δεν φόρεσε μπικίνι

καίτοι το αναγελάει

η καρδούλα της πετάει

και ζηλεύει στην ξαπλώστρα

το κορμί που κάνει μόστρα

σαν γοργόνα στο λιοπύρι

να την πίνεις στο ποτήρι

που ο ήλιος τη μαυρίζει

κι ο φακός σαν τη μπανίζει

πονηρά της κλείνει μάτι

στ’ όμορφο αυτό κομμάτι.

Τι σκληρό! Στο ίδιο φόντο

δυο ζωές στον ένα πόντο

ένας κόσμος αδικίες

χάσμα με τις ηλικίες..

Γηρατειά εδώ και νιότη

το γιατί και το διότι

δύο κόσμοι σε δυο θέσεις

μια ζωή με αντιθέσεις.

Β. Γ. Βλαχάκος