Vekrakos
Spartorama | «Ο Πύργος του MIT», από τον Γεώργιο Κόρδη

«Ο Πύργος του MIT», από τον Γεώργιο Κόρδη

Γεώργιος Κόρδης 01/07/2018 Εκτύπωση Άρθρα
«Ο Πύργος του MIT», από τον Γεώργιο Κόρδη
«Μια κοσμική λειτουργία, μια έκρηξη συμπαντική, μια γενεσιουργός αποδόμηση και αναδόμηση, μια τεράστια αρμογή, ένας εκρηκτικός ρυθμός που γεννά και αναγεννά...»
Οδός Εμπόρων

Φτάσαμε βράδυ.. πάντα σχεδόν φτάνουμε βράδυ σε όσα πρόκειται να μας αφήσουν άναυδους για λίγο και μετέωρους ίσως για την υπόλοιπη ζωή μας.

Ένα ζωντανό άγαλμα μπροστά μας. Ένα κτίσμα που δεν είναι κτιστό αλλά ζωντανό, κάτι που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις να το κοιτάς. Δεν ξέρεις καν αν μπορείς να μιλήσεις με τέτοιους όρους… Κοιτάς ή μεταλαμβάνεις; Βλέπεις με τα μάτια η απλά αφήνεσαι και σε πάει εκείνο ένα ταξίδι μια διαδρομή μια περιπέτεια που εκείνο ορίζει και δρομολογεί; Κι ετούτο δεν είναι αναίτιο το αίσθημα που έχω. Οφείλεται στο ότι το κτίσμα ετούτο έχει καταργήσει την λογική της αρχής και του τέλους. Όλα μπορούν να είναι αρχή και τέλος. Από παντού μπορείς να μπεις κι από πουθενά. Όλα μπορούν να είναι σημείο εκκίνησης και τέλος της διαδρομής. Δεν έχεις λοιπόν παρά να αφεθείς και να οδηγηθείς από το ίδιο το κτιστό και άκτιστο μαζί αυτό πλάσμα του Φρανκ Γκέρυ. Κι ετούτο σε παίρνει μαζί του σε μια διαδρομή που ποτέ δεν ξεχνάς. Μοιάζει με το ταξίδι σε παιδικό τραινάκι του Λούνα Παρκ όταν ήσουνα παιδί και δεν κάτεχες τα όρια ανάμεσα στο αληθινό και το παραμυθένιο, ανάμεσα στο πραγματικό και στο εικονικό. Έτσι κι εδώ γεύεσαι ένα ταξίδι παραμυθένιο κι όμως τόσο πραγματικό. Η ομορφία του αληθινή εμπειρία των αισθήσεων που δεν σε αφήνει να ξεκουραστείς ούτε να κουραστείς. Μια ολοένα μεταβαλλόμενη εμπειρία των αισθήσεων κι όχι μόνον του νου.

Ο Νους απλά ακολουθεί και απολαμβάνει το ότι έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος. Ο άρχοντας νους που παραχώρησε τη θέση του, την πρωτοκαθεδρία του, στη βασίλισσα εμπειρία, στην αίσθηση... Όλα ανάκατα, όλα μοιάζουν μπερδεμένα αλλά δεν είναι. Απλά ο νους έχοντας μάθει να ακολουθεί ευθείες γραμμές και να συναντά τις προβλέψιμες σχέσεις σαστίζει και αδυνατεί να ακολουθήσει. Μένει πίσω, παραιτείται, σταματά. Όμως η αίσθηση περνά. και χαίρεται όταν κατορθώνει να ανακαλύψει ψηλαφητά τον λόγο των σχέσεων και το παιχνίδι ετούτο των δυνάμεων που κρύβουν και αποκαλύπτουν ταυτόχρονα τα σχήματα και τα χρώματα, τα υλικά, τα δομικά στοιχεία που δεν είναι πλέον κατασκευή αλλά παιχνίδι, ρυθμός,  ροή ζωής και όχι κανόνας θανάτου και μνημόσυνο νεκρού.

Ο πύργος του ΜΙΤ είναι ζωντανός ναός ελεύθερου πνεύματος που αποφάσισε πως βαρέθηκε τις προβλέψιμες συνθήκες και τα προγραμματισμένα καθορισμένα στάνταρς. Εδώ κατοικεί ο άνθρωπος κι όχι το φάντασμα του ορθολογισμού. Εδώ μένει ένα πλάσμα που λυτρώθηκε από την αμαρτία του κανόνα και μπόρεσε και βγήκε στο ξέφωτο της διάκρισης, του ήλιου και του παιχνιδιού όπου όλα επιτρέπονται γιατί όλα είναι για να επιτρέπουν τη ζωή να κυκλοφορεί και δεν είναι δέσμια της λογικής που υποτάσσει έτσι γιατί το επιτάσσουν οι εξουσίες των κανόνων που ξέφυγαν και στασίασαν και πήραν την εξουσία πάνω στη ζωή και στο όνειρο... Ο πύργος του Φρανκ Γκέρυ είναι μνημείο ζωής γιατί υμνεί το παιχνίδι και κοροϊδεύει την ορθή λογική την ευθεία γραμμή περιπαίζει, την ορθή γωνία καταργεί, τη συμμετρία αποβάλλει και την πετά. Stata Center. Ένας ύμνος στην ελευθερία που τόσο μοιάζει στην αληθινή ζωή. Μια δομή τέχνης που επειδή μοιάζει στη ζωή παύει νάναι πλέον τέχνη και γίνεται εκφαντορική ζωής, γίνεται η ίδια ζωή, γίνεται η ίδια σημείο, σύμβολο ζωής.

Και ολοένα ταξιδεύεις μέσα της, έξω της και δεν το καταλαβαίνεις, δεν ξέρει καν που είσαι. Το εξωτερικό και το εσωτερικό αλληλοπεριχωρούνται, αλληλοσυμπληρούνται και πάλι ελλείποντα μένουν μέσα στη ερωτική αυτή μανική συνάντηση που δεν μπορεί να αρχίσει και να τελειώσει. Μια κοσμική λειτουργία, μια έκρηξη συμπαντική, μια γενεσιουργός αποδόμηση και αναδόμηση, μια τεράστια αρμογή, ένας εκρηκτικός ρυθμός που γεννά και αναγεννά χωρίς να έχει σαφή προορισμό άλλον παρά την ίδια τη γέννηση. Η ζωή ως γίγνεσθαι, το γίγνεσθαι ως ζωή.

Κι ενώ όλα κυλούν και μας συνεπαίρνουν, φτάνουμε στην αίθουσα με τα κόκκινα καθίσματα απ? όπου λείπουν φοιτητές αλλά είναι παρούσες οι ανάσες τους οι καυτές από την ερωτική συνύπαρξη με το κτίσμα, με τις πτυχές του, με το ερωτικό του κάλεσμα, με τον ερωτικό σπασμό του... Νάμουν κι εγώ για ένα τουλάχιστον λεπτό στα έδρανα αυτά, στην έδρα αυτή να κοιτάξω κατάματα τον ουρανό να δω στα μάτια των φοιτητών να ζητούν χαρά στη γνώση να ζητούν ζωή στη γνώση να θέλουν όλα όσα παίρνουν να τα κάνουν ενότητα και δημιουργία και κίνηση και ζωή...

Γεώργιος Κόρδης


Οδός Εμπόρων